Το κείμενο γράφτηκε στις αρχές του 2012. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ευθυμογράφημα που είχε σαν σκοπό να σατιρίσει την τάση ημών των Ελλήνων να πλάθουμε θεωρίες συνωμοσίας για το κάθε τι. Και όμως... Μία πρόσφατη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, σε περιοχές που ήταν κάποτε κυριολεκτικά αδιάβατες, με έκανε να σκεφτώ ότι και οι συνωμοσιολογίες μπορεί κάποιες φορές να βγουν αληθινές...
--------------------------------
Αθηναϊκές συνωμοσιολογίες!
Ο διάδρομος ήταν ακόμα σκοτεινός στις 7:30 το πρωί. Το μόνο φως που μαρτυρούσε ανθρώπινη παρουσία στο κτίριο ερχόταν, όπως πάντα, απ' το γραφείο του Αριστείδη. Τον βρήκα σκυμμένο στην οθόνη του PC του να μελετάει με προσοχή τα περιεχόμενα μιας πολύχρωμης ιστοσελίδας. Ήμουν σίγουρος πως βρισκόταν στα ίχνη μιας νέας παγκόσμιας συνωμοσίας!
Κατά κόσμον, ο Αριστείδης είναι καθηγητής θετικών επιστημών. Άνθρωπος σοβαρός και προσγειωμένος, που ζυγίζει προσεκτικά την πληροφορία πριν την μετατρέψει σε πεποίθηση. Στο περιθώριο, όμως, της επιστήμης στην οποία είναι επίσημα διαπιστευμένος, έχει εντρυφήσει και σε ένα άλλο γνωστικό αντικείμενο: είναι εξαίρετος ερασιτέχνης συνωμοσιολόγος! Δεν ήθελε και πολύ, λοιπόν, για να πάρει μπρος όταν άνοιξα συζήτηση για την κατάσταση προϊούσας υποβάθμισης που βιώνουμε στο κέντρο της Αθήνας.
Με κοίταξε μ' εκείνο το σκοτεινό βλέμμα - προανάκρουσμα στην ίντριγκα: "Δεν σε υποψιάζει αυτή η εγκατάλειψη του κέντρου της πόλης; Οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν και να εργάζονται σε συνθήκες που συχνά είναι υγειονομικά απαράδεκτες, με τον συνεχή φόβο να πέσουν θύματα αδίστακτων εξαθλιωμένων αλλοδαπών που κανείς δεν φροντίζει να απομακρύνει, νιώθοντας τυχεροί -ιδίως οι ηλικιωμένοι- αν κατορθώσουν να γυρίσουν σπίτι τους σώοι μετά από μια έξοδο για ψώνια στη γειτονιά, ένα σπίτι που κι αυτό παύει σιγά-σιγά να αποτελεί καταφύγιο. Και, σαν να μη φτάνουν όλ’ αυτά, οι κάτοικοι και οι επιχειρηματίες του κέντρου βρίσκονται απροστάτευτοι στο έλεος περιθωριακών στοιχείων που, με κάθε ευκαιρία κοινωνικής διαμαρτυρίας, κατακαίουν τις περιουσίες τους και απειλούν τις ζωές τους!"
Άρχισα να μπαίνω στο νόημα, αλλά είπα να μην τον διακόψω: "Θα το έχεις ακούσει, φαντάζομαι, ότι όλο και περισσότεροι ιδιοκτήτες ακινήτων στο κέντρο πουλάνε τα σπίτια τους κοψοχρονιά και φεύγουν γι' αλλού." Τρόμαξα, γιατί κι εγώ ένα μικρό ακίνητο στο κέντρο έχω. Και πάλι, όμως, δεν μίλησα: "Θα δεις το όργιο κερδοσκοπίας μετά από μερικά χρόνια, όταν κάποιοι θα έχουν αποκτήσει για ένα κομμάτι ψωμί ολόκληρο το κέντρο, το οποίο δια μαγείας θα αναβαθμιστεί με την απομάκρυνση όλων των ενοχλητικών στοιχείων - δεν είναι δα και δύσκολο, το είδαμε στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Και, φυσικά, στην αναδομημένη και αναγεννημένη περιοχή, τα διαμερίσματα, τα καταστήματα και τα γραφεία θα κοστίζουν πανάκριβα!"
Έμεινα να κοιτώ τον Αριστείδη σαν ηλίθιος, κρατώντας μηχανικά το μισοφαγωμένο πρωινό μου κουλούρι που δεν θα είχα πια την ευκαιρία να αποσώσω, τουλάχιστον ως το πρώτο διάλειμμα... Το κουδούνι για την πρώτη ώρα χτυπούσε ήδη. Ο Αριστείδης έκλεισε τελετουργικά την οθόνη του PC και κλείδωσε το γραφείο του. Εγώ δεν είχα καν προλάβει ν’ ανοίξω το δικό μου. Τον ακολούθησα μηχανικά ως τα διδακτήρια. Μπαίνοντας στην αίθουσα, κρατούσα ακόμα το κουλούρι...
ΤΟ ΒΗΜΑ (17/02/2012)
