Μια πέτρινη βρύση στην Ακρόπολη

Ώστε, την παρεξηγήσαμε την κυρία Τσανακλίδου;

Ο Μιχάλης Τσιντσίνης είναι, αναμφίβολα, ένας χαρισματικός αρθρογράφος. Όχι μόνο για την εγκυρότητα των αναλύσεών του αλλά, πολύ περισσότερο, για τον εντυπωσιακό χειρισμό της γλώσσας στα κείμενά του. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η αρθρογραφία του απαιτεί υψηλό επίπεδο μόρφωσης από τον αναγνώστη. Ο περίτεχνα επεξεργασμένος λόγος του δεν απευθύνεται «στον καθένα»!

Βέβαια, το ότι μας εντυπωσιάζει η γραφή του δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μας βρίσκουν πάντα σύμφωνους οι απόψεις του. Σε πρόσφατο άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, επιχείρησε – μάλλον όχι τόσο πειστικά – να αμβλύνει τις αλγεινές εντυπώσεις που άφησε η Τάνια Τσανακλίδου, λόγω του οργίλου τρόπου με τον οποίο ερμήνευσε γνωστό τραγούδι σε δημόσια συγκέντρωση υπέρ του δικαιώματος των καλλιτεχνών να διορίζονται στο δημόσιο ως απόφοιτοι πανεπιστημίων. Κραυγάζοντας μάλιστα στο τέλος, απειλητικά, «θα τους φάμε», ενώπιον ενός παραληρούντος πλήθους! (Προφανώς, το υποψήφιο... έδεσμα δεν ήταν άλλο από τους κυβερνώντες και όσους τυχόν τους υποστηρίζουν.)

Το άρθρο του Μ. Τσιντσίνη ξεκινά ως εξής – και εκεί βρίσκεται η ουσία της διαφωνίας μου:

Ο φακός που συνέλαβε την Τάνια Τσανακλίδου σε κατάσταση αγωνιστικού ενθουσιασμού ήταν μέχρι συκοφαντίας παραπλανητικός. To στιγμιότυπο λαρυγγικής υπερέντασης διαδόθηκε σαν τεκμήριο μισαλλοδοξίας – καθ’ ότι και ο παραβολικός στίχος, θέλει τα εξεγερμένα μερμηγκάκια να κανιβαλίζουν στο τέλος τον αρχιμέρμηγκα. Χρειάστηκε κόπος από τα προπαγανδιστικά χυτήρια για να παρουσιαστεί η περφόρμανς τάχα σαν εμφυλιακή απειλή. Ανθρωποφάγα μυρμήγκια υπάρχουν μόνο στα παραμύθια – και στη στρατευμένη μυθοπλασία των κοινωνικών δικτύων.

Δύο παρατηρήσεις που εκφράζουν καθαρά προσωπικές απόψεις:

1. Ο φακός κατέγραψε αυτό ακριβώς που είδαν οι πάντες: Μία γνωστή ερμηνεύτρια διοχέτευσε μέσα σε ένα παραβολικό τραγούδι όλο το μίσος της για ένα σύστημα εξουσίας το οποίο απεχθάνεται. Δεν αντιλαμβάνομαι σε τι συνίσταται η παραπλάνηση, κι ακόμα περισσότερο η συκοφαντία.

2. Ώστε, μόνο τα «προπαγανδιστικά χυτήρια» και η «στρατευμένη μυθοπλασία των κοινωνικών δικτύων» διέκριναν μισαλλοδοξία και απειλητικό ύφος σε μία ερμηνεία που ολοφάνερα παραπέμπει σε «εμφυλιακές» καταστάσεις; Δεν έχουν σβήσει ακόμα οι μνήμες από το καλοκαίρι του 2015. Τότε που η χώρα είχε οδηγηθεί σε ακραίο κοινωνικό διχασμό, με την ευγενική χορηγία πολιτικών δυνάμεων με τις οποίες σήμερα συστρατεύεται η κ. Τσανακλίδου, και υπό τους ήχους τραγουδιών ανάλογου ύφους με αυτό που πρόσφατα τραγούδησε εκείνη υπέρ των καλλιτεχνών. (Ας μην ξεχνάμε και τον επικολυρικό επαναστάτη Αλκίνοο, που είχε καταθέσει τότε το αγωνιστικό του φρόνημα και το ερμηνευτικό του ταλέντο στην υπηρεσία του αντιμνημονιακού αγώνα και του δημοψηφισματικού ΟΧΙ.)

Τελικά, ο χρόνος δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του. Ακόμα κι αν πρόκειται για την Τέχνη...

Κάποτε, η Τάνια Τσανακλίδου τραγούδησε μαμά, γερνάω. Και μας συγκλόνισε!

Σήμερα που, αναπόφευκτα, η ίδια η ζωή έχει κάνει πράξη αυτό που μελαγχολικά ξορκίζει το τραγούδι, η καλή τραγουδίστρια μάς προξενεί κάτι χειρότερο από απέχθεια: Αληθινή θλίψη για το κατάντημα της στρατευμένης τέχνης που έχει επιλέξει να υπηρετεί.

Γιατί, αν κάποτε η τέχνη της δονούσε ευαίσθητες ψυχές, σήμερα καλείται να ευθυγραμμιστεί πολιτικά και (δυστυχώς) αισθητικά με ένα ύφος που δεν της ταιριάζει, καταφεύγοντας σε ακραία εκφραστικά μέσα που θυμίζουν γνωστούς «αψείς Σφακιανούς» του εγχώριου ακατέργαστου λαϊκισμού. Των οποίων η σχέση με την καλλιτεχνία περιορίζεται σε επιδείξεις «μάτσο» ζεϊμπεκιάς, υπό το λάγνο βλέμμα «προοδευτικών» (και τω πάλαι ποτέ ποιοτικών) τραγουδοποιών...

Κι αυτό είναι κρίμα. Μεγάλο κρίμα!

ΚΠ

Καθώς βραδιάζει στην Πλατεία Κοτζιά...

Κινηματογράφος μιας... άλλης εποχής!