Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Σκέψεις που δε σκορπά μακριά η θάλασσα...

Photo: Polytimi

Από την Πολυτίμη


Προς τον άγνωστο που θα βρει το μήνυμα στο μπουκάλι:

Από τις 8 προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό μου σε τούτο εδώ το μέρος. Και, μάντεψε! Είναι η πρώτη φορά που η θάλασσα δε μπορεί να πάρει τις σκέψεις μου, να τις σκορπίσει μακριά και να φέρει ηρεμία... Ίσως γιατί φοβάμαι μη μου φέρει άλλες. Σαν αυτές που ξέβρασε πριν λίγες μέρες στην Κω ή πέρσι στη Χίο - και ποιος ξέρει πού αλλού...

Βλέπεις, η ζωή εδώ, ανατολικά, έχει αλλάξει τελευταία... Να σκεφτείς ότι δεν έχω το κουράγιο να την κοιτάξω, αρκούμαι στο να κλείνω τα μάτια και να την ακούω να έρχεται. Λυπάμαι... Λυπάμαι για τα άψυχα κορμιά που καταλήγουν στις αμμουδιές και τα βράχια. Λυπάμαι και για όσα φτάνουν σώα, μη γνωρίζοντας τη συνέχεια που μπορεί να 'ναι και χειρότερη. Λυπάμαι και για μας που αποδειχθήκαμε πολύ μικροί για να τους αγκαλιάσουμε...

Όποια πέτρα και να προσπαθήσω να ρίξω στη θάλασσα, κάποιο άλλο πρόβλημα μου ξυπνά. Χθες ένιωσα κούραση και απελπισία στο δρόμο για τις κάλπες. Κυρίως, όμως, ένιωσα πως βιάζεται η προσωπικότητα και το μυαλό μου. Και αυτό είναι κάτι που δε νομίζω ότι αντέχω...

Πολυτίμη

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Έρωτας για ζωή και για θάνατο!

Της Ελένης Αθανασούλη (*)


Μια μονάχα φορά ερωτεύεσαι,
για ζωή και για θάνατο!
Μια και μόνο φορά!

Για να ζήσεις!

Αυτός είναι για μένα ο ρόλος του έρωτα στη ζωή του ανθρώπου: Ώθηση για δημιουργία.
Γι' αυτό ο άνθρωπος νιώθει τόσο «αθάνατος» όταν είναι ερωτευμένος και τόσο έτοιμος για θάνατο όταν νιώθει πως έχει ζήσει το απόλυτο του έρωτα.

Αυτό δεν το ζεις κάθε μέρα, και δεν αξίζει να το ζεις κάθε μέρα.
Απλώς Δεν Γίνεται!

Είναι σαν τη μαρμελάδα:
Είναι υπέροχη, αλλά η πολλή σε σκοτώνει.
Είναι σαν την ελευθερία:
Όταν την έχεις αποκτήσει με αγώνες
τη φυλάς σαν θησαυρό,
κι είναι λόγος να επαναστατείς στην κατάργησή της.
Αλλά όταν την έχεις δεδομένη και ανεξέλεγκτη
πεθαίνεις από πλήξη...

Αλλά...
Μήπως ο ποιητής μιλάει για τη διατήρηση του έρωτα;

Ο απόλυτος έρωτας ως βίωμα, αλλάζει τον άνθρωπο: του γίνεται modus vivendi,
και δεν έχεις πια γι' αντικείμενο του έρωτά σου, ένα μονάχα πρόσωπο.

Η αίσθηση μετουσιώνεται σε μνήμη και ικανότητα «πνευματικής και ψυχικής αθανασίας» και δημιουργικής πνοής.
Και όλα αυτά θέλεις να τα διατηρήσεις και να τα διαφυλάξεις
γιατί αξίζουν κάθε κόπο και κάθε θυσία του στιγμιαίου «θέλω σου»
και γιατί πια -από εκεί και μετά-
ερωτικά δρας, ζεις, αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο
και «περιποιείσαι» τη δημιουργική πνοή
χαρίζοντάς της τη δική σου βοήθεια/τρόπο
για να εξακολουθήσει να τρέφει τον κόσμο και σένα τον ίδιο.

Ο έρωτας σε αλλάζει και σε μαθαίνει να ζεις και να δημιουργείς,
αλλιώς δεν έζησες ποτέ κανένα έρωτα. Δεν ένιωσες δημιουργός.

Έρωτας είναι ο τρόπος να βλέπεις και να χαίρεσαι τη ζωή
γνωρίζοντας τα όριά της
(ετούτο είναι το πρώτο μας «μάθημα» στην ξενητεία του ανθρώπου, στην προσωρινότητα του ανθρώπου).

Έρωτας είναι η αγάπη του Χριστού.
Έρωτας είναι η προστασία του Δημιουργού για τα πλάσματά του:

«οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον,
ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν,
ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον»
.

Έρωτας είναι να δέχεσαι άνευ όρων τη δωρεά
και να ευχαριστείς για την τιμή να την απευθύνουν προς το πρόσωπό σου!

Αν αξιωθούμε όλοι να να γίνουμε ευγνώμονες και δωρητές χαράς,
τότε θα είμαστε πάντα, και αληθινά, ερωτευμένοι!

Ελένη Αθανασούλη


(*) Σχόλιο στο άρθρο "Ο Έρως που κουβαλά το βράχο…"

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Έρως που κουβαλά το βράχο…

Τις Κυριακές συνηθίζουμε να γευματίζουμε σε ένα λαϊκό ταβερνάκι, σε κάποιο αθηναϊκό προάστιο. Μια από τις αγαπημένες μας ασχολίες είναι να παρατηρούμε και (ομολογώ) να σχολιάζουμε οικογενειακά γεύματα στα γύρω τραπέζια.

Το θέαμα είναι συχνά θλιβερό: Εκείνη ασχολείται αποκλειστικά με τα παιδιά. Σπανίως – και μόνο αν είναι αναγκαίο για πρακτικούς λόγους – του απευθύνει το λόγο... Εκείνος είναι ολοκληρωτικά συγκεντρωμένος στο πιάτο του, του οποίου το περιεχόμενο καταναλώνει με βουλιμία. Όταν σωθεί, βγάζει από την τσέπη το κινητό. Ζήτημα είναι αν ρίχνει ποτέ το βλέμμα του πάνω της...

Η τραγικότερη στιγμή είναι όταν η ανάγκη το φέρνει να πρέπει να συνεννοηθούν για κάποιο ζήτημα της στιγμής (επουσιώδες συνήθως), ιδιαίτερα αν οι απόψεις επ’ αυτού διίστανται. Λόγος απότομος, λέξεις κοφτές, σχεδόν θυμωμένες. Τόνος φωνής κι εκφράσεις προσώπου που μαρτυρούν συσσωρευμένη αγανάκτηση. Ίσως για μια συνθήκη ζωής που έχασε οριστικά το βασικό συστατικό που την κρατούσε ζωντανή: την ερωτική της διάσταση!

Οι αλληλοκατηγορίες γι’ αυτή την παρακμή αποτελούν σύνηθες φαινόμενο, όμως η απάντηση στο ερώτημα «ποιος φταίει;» δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Στο άρθρο «Πεθαίνει ή αυτοκτονεί ο έρωτας μέσα στο γάμο;» (http://www.aixmi.gr/index.php/pethaineiaftoktoneierwtasmesagamo/) είχαμε επιχειρήσει να περιγράψουμε μερικές από τις παθογενείς νοοτροπίες και συμπεριφορές που συχνά αναπτύσσονται στο πλαίσιο του θεσμού (ή, γενικότερα, μιας μακροχρόνιας σχέσης). Όπως είδαμε, δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στα αίτια που τραυματίζουν θανάσιμα το ερωτικό αίσθημα στο γάμο, κατέχει η σφαλερή βεβαιότητα πως ό,τι ωραίο κατακτούμε παραμένει δεδομένο, χωρίς να απαιτούνται περαιτέρω προσπάθειες για τη διατήρησή του. Ακόμα περισσότερο, χωρίς έναν αδιάκοπο αγώνα για συνεχή επανακατάκτησή του, σαν να πρόκειται για κάτι που δεν μας ανήκε ποτέ!

Γιατί, τίποτα δεν απειλεί περισσότερο την ερωτική χημεία στο γάμο (αν υποτεθεί ότι μιλάμε στ’ αλήθεια για γάμο από έρωτα) από τον τεχνητό εφησυχασμό που παρέχει η λανθασμένη αντίληψη πως κάποια προνόμια μέσα στο θεσμό είναι αυτονόητα, δεδομένα και μη-διαπραγματεύσιμα...

Οι παρακάτω στίχοι κωδικοποιούν συμβολικά και συνοψίζουν τα μηνύματα που εμπεριέχονται σ’ εκείνο το παλιό και λησμονημένο, πια, άρθρο που, απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δίχασε σχεδόν συμμετρικά το κοινό που το διάβασε:


Έρωτας – Σίσυφος!

Διελκυστίνδα εγωισμών
και πεδίο αλληλοκαταρρίψεων.
«Κεκτημένα» ιδιόχρησης
και άλλες «αυτονόητες» βεβαιότητες.
Μεταλλαγμένες βουλήσεις,
θανατερές προσαρμογές.
Υποκριτικές καταθέσεις
κι επίπλαστες μονοσημαντότητες.
Απελπισμένες αυταπάτες,
αναλώσιμες «διέξοδοι»...

Ζωή αληθινή όσο κι ο μύθος
της αδιαπραγμάτευτης
αθανασίας του έρωτα!

Εξαιρείται ο έρωτας
με καθημερινή επανέκδοση
πιστοποιητικού γεννήσεως
και ανανέωση δικαιώματος ζωής.
Που μάχεται ανησύχαστος
να κατακτήσει γη «κατακτημένη»
και να κερδίσει μάχες που «κερδήθηκαν».
Σα Σίσυφος που σ’ ατέλειωτη ανηφόρα
της γοητείας το βράχο κουβαλά!

Γιατί, ο έρως δε χωρά σε αυτονόητα.
Δεν υποτάσσεται σε κεκτημένα.
Και – γενικώς – δε χορηγεί εισιτήρια διαρκείας...

(Σεπτέμβριος 2015)

Aixmi.gr

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Ο "άνθρωπος με το κρασί" και η αντι-μνημονιακή χυδαιότητα!

Ποιος δεν θυμάται τον "κύριο με το κρασί" στη συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη» στο Σύνταγμα, η φωτογραφία του οποίου χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους διαδικτυακούς ταλιμπάν του (τότε) "αντι-μνημονιακού" Σύριζα για να κατασυκοφαντήσουν και να διασύρουν συλλήβδην όσους είχαμε κατεβεί στο Σύνταγμα για να εκφράσουμε την αγωνία μας για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας... Ένα απλό ποτήρι κρασί θεωρήθηκε σύμβολο "δωσιλογισμού της πλουτοκρατίας και των μεγάλων συμφερόντων" υπέρ των "αρπακτικών" και των "τοκογλύφων" εταίρων και δανειστών!


Κανείς από τους χυδαιολογούντες δεν μπήκε στον κόπο να διερευνήσει τόσο την ταυτότητα, όσο και τα κίνητρα του "ανθρώπου με το κρασί". Η εικόνα του έδωσε τροφή σε σχόλια και γελοιογραφήματα που κυμαίνονταν από το κακόγουστο ως το εμετικό! Στη δεύτερη οριακή κατηγορία κατατάσσω και εικόνα που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, στην οποία πλάι στον άγνωστο της πλατείας Συντάγματος εμφανίζεται ο... Χίτλερ να λέει, περίπου: "Να, τέτοιους πολίτες θέλουμε να έχουμε!"

Τελικά, ο άγνωστος αυτός αποδείχθηκε "άνθρωπος της διπλανής πόρτας" και, συμπτωματικά, γείτονας του γράφοντος - αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Απέδειξε, μάλιστα, πως διαθέτει ανοιχτό μυαλό και αίσθηση του χιούμορ, αφού -το ομολογώ- με πολύ διαφορετικό τρόπο θα αντιμετώπιζα εγώ μια τέτοια περίπτωση μαζικής αποδόμησης της προσωπικότητάς μου για λόγους που υπηρετούν πολιτικό καιροσκοπισμό! Δείτε λεπτομέρειες στο πιο κάτω άρθρο:

Ο "άγνωστος" της πλατείας Συντάγματος...