Η ελεεινή τοξικότητα των "social media"...

Δεν πρόλαβε να σβήσει ο απόηχος του θρήνου για την Φώφη, άρχισαν ήδη να ακούγονται (συγκεκαλυμμένα ή ευθέως) χαιρέκακες κατάρες από "αντισυστημικούς" κύκλους για τη Ντόρα. "Καλά να πάθει", λένε, "αφού υποστήριξε τα μνημόνια!" (Προφανώς, η μνήμη είναι επιλεκτική...)

Στο βαθμό που τα social media μπορεί να θεωρηθούν, έστω προσεγγιστικά, ως απεικόνιση της κοινωνικής συνείδησης, θα πρέπει να συμπεράνουμε με ένα αίσθημα τρόμου ότι αποτελούμε μέλη μίας πολύ άρρωστης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας σε μεγάλο μέρος της οποίας ένα μέλος τρέφεται συνειδησιακά με τα τοξικά απόβλητα ενός άλλου. Και στην οποία κοινωνία ομάδες γνώμης μορφοποιούνται με βάση την κοινή "γαστρονομική" προτίμηση στον εμετό, τη χολή και το δηλητήριο...

Το ερώτημα είναι αμείλικτο, βασανιστικό κι αγωνιώδες: Έχουμε τη δύναμη που απαιτεί η ανάγκη διατήρησης της ψυχικής μας υγείας (αλλά και της ίδιας της αισθητικής μας) ώστε να αποδράσουμε έγκαιρα από τον σφιχτό εναγκαλισμό της συνήθειας που μας κρατά δεμένους με τα social media;

Και, αν δεν διαθέτουμε, τελικά, αυτή τη δύναμη, πώς θα μπορέσουμε τουλάχιστον να θωρακιστούμε από τοξικές επιδράσεις πριν αυτές καταλήξουν να απεικονίζονται στη συνείδησή μας σαν "κανονικότητα";

Γιατί, ας μην ξεχνούμε τι είπε ο Μάνος για το τέρας που κάποια στιγμή ίσως πάψει να μας φαίνεται σαν τέρας...

Υ.Γ. Σταχυολογώ, ενδεικτικά, μερικά σχόλια που είδα σε μία ανάρτηση, διατηρώντας την αυθεντική ορθογραφία τους:

- Άντε ο Θεός να μας σώσει να κλάψουμε κι αυτήν

- Η αρρώστεια της αδελφομάνας πάντως θα μπουστάρει σίγουρα το πρωθυπομπεμπε.... αντιθέτως εν ζωή ολίγη ωφέλεια παρέχει στο καθεστώς....

- Ποτέ δεν σκέφθηκε αυτή τα παιδιά των Ελλήνων συνυπογραφοντας τα μνημόνια και συμφωνοντας για γενικό υποχρεωτικο εμβολιασμο στα δικά μας παιδιά!!! Ειναι άλλο ένα κομμάτι του παζλ που μας έχει ρίξει ομαδικά στον εξευτελισμό και την αφελληνοποιηση της χώρας!!! Αν λοιπόν εσύ που είσαι πόνο ψύχος λυπάσαι για τον θάνατο κάποιου από τους δυναστές σου, Με την ίδια λογική θα εχεις συγχωρήσει τον Σταλιν, τον Χίτλερ, τον Μάο και όλους τους μακελαρηδες που πέρασαν από την γη και κατεσφαξαν τον κόσμο!!! Ευτυχώς κάποιοι δεν πασχουμαι ούτε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ούτε από αλτσχαϊμερ για να ξεχάσουμε τις πράξεις που έχουν κάνει όλοι εκεί μέσα στην βουλή!!! Αυτό το τέρας έχει στείλει στον θάνατο,στην αυτοκτονία,στην φτώχια και την ανέχεια, όλα αυτά τα χρόνια πολλές χιλιάδες Έλληνες. Καμία λυπηση σε αυτήν και στους ομοίους της δολοφόνους των ζωων μας και της πατρίδας μας.

Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, οι ανωτέρω σχολιαστές είναι ληξιαρχικώς καταχωρισμένοι στο είδος που λέγεται "Άνθρωπος"...

Όταν σε βλέπουν και κρύβονται...

 Ας φτιάξουμε ένα σκηνικό. Μπορεί και να 'ναι τελείως φανταστικό...

Περπατάς σε έναν μακρύ διάδρομο (όπως στην εικόνα). Εκεί προς το τέλος του διαδρόμου φέγγει το φως ενός γραφείου. Στην ανοιχτή πόρτα έχει κοντοσταθεί ένα άτομο και μιλά χαλαρά κι ανέμελα με κάποιο άλλο άτομο που βρίσκεται εντός του γραφείου.

Ξάφνου, το πρώτο άτομο (αυτό που βρίσκεται στην πόρτα) αντιλαμβάνεται πως πλησιάζεις από μακριά. Και, σαν σε πανικό, σπεύδει να κρυφτεί μέσα στο γραφείο, ελπίζοντας μάλλον ότι δεν θα μπεις κι εσύ περνώντας από κει. Φυσικά, δεν μπαίνεις...

Καθώς στρίβεις για να πας στο δικό σου γραφείο, λίγα μέτρα πιο κάτω, αντιλαμβάνεσαι ήδη πως βρίσκεσαι σε φιλοσοφικο-υπαρξιακό mood:

- Γιατί άραγε ένας άνθρωπος κρύβεται μόλις δει κάποιον άλλον;

Μετά από λίγη σκέψη, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι: η αυτοσυντήρηση και η αυτοσυνειδησία.

Στην πρώτη περίπτωση (αυτοσυντήρηση) το άτομο κρύβεται από φόβο που ενδεχομένως του εμπνέεις. Σε βλέπει σαν απειλή και αισθάνεται αδύναμο να σε αντιμετωπίσει, προτιμώντας έτσι την ασφάλεια της φυγής. Αυτό σημαίνει πως η ευθύνη για τη συμπεριφορά του ατόμου είναι ολότελα δική σου, αφού έδωσες το λάθος μήνυμα για τις προθέσεις σου (εκτός βέβαια αν πρόθεσή σου ήταν ακριβώς η πρόκληση φόβου, οπότε δεν καταδέχομαι να κάνω άλλο διάλογο μαζί σου!).

Στη δεύτερη - εκ διαμέτρου αντίθετη - περίπτωση (αυτοσυνειδησία) το άτομο κρύβεται από ενδεχόμενη ενοχή απέναντί σου. Εδώ η απειλή δεν προέρχεται από εσένα αλλά από την ίδια τη συνείδηση του ατόμου, το οποίο γνωρίζει ότι σου οφείλει εξηγήσεις που δεν βρήκε ποτέ το θάρρος (ή κι αυτή τούτη τη διάθεση) να δώσει. Η φυγή, έτσι, σώζει κάπως τα προσχήματα...

Αν είσαι σίγουρος πως αυτή η δεύτερη εκδοχή είναι η εξήγηση, τότε μπορείς να νιώσεις ένα αίσθημα δικαίωσης. Η φυγή του ατόμου - το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν έχει καν το θάρρος να σε αντικρίσει - είναι μία έμμεση, μια οιονεί "συγνώμη".

Την άλλη συγνώμη, τη ρητή, ίσως δεν την ακούσεις ποτέ. Μπορεί και να 'ναι καλύτερα έτσι...

ΚΠ

Φύλακας κτιρίου

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Anton Bruckner: Συμφωνία Αρ. 8 σε Ντο ελάσσονα

Οι δύο τελευταίες συμφωνίες του Anton Bruckner (8η και 9η) είναι έργα μεγάλου ψυχολογικού βάθους. Κάποιος θα χαρακτήριζε το ύφος τους εσωστρεφές, ίσως ακόμα και σκοτεινό. Μετά τον θάνατο του Richard Wagner (γεγονός που θρηνείται στο αργό μέρος της 7ης συμφωνίας) ο συνθέτης μοιάζει να εισήλθε σε κόσμους μεταφυσικούς... 

Όμως, ο Βάγκνερ είναι "παρών" δι' αντιπροσώπου στην 8η συμφωνία του Μπρούκνερ, αφού η αναθεωρημένη (2η) έκδοση του έργου, που ακούμε εδώ, είναι αποτέλεσμα φιλικής (αλλά μάλλον σκληρής) κριτικής στην αρχική μορφή της συμφωνίας, από τον αγαπημένο μαέστρο του Ριχάρδου: τον Χέρμαν Λεβί (Hermann Levi)!

Κατερίνα Γώγου: Όταν ο θυμός γίνεται Τέχνη...

 Σαν σήμερα (3-10-1993) "έφυγε" η ποιήτρια Κατερίνα Γώγου. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον δημιουργό, έδειξε πώς ένας βαθιά εσωτερικευμένος υπαρξιακός θυμός μπορεί να γίνει πρώτη ύλη για μια ποίηση που, μέσα από την παρακμιακή νοσηρότητά της, έχει τον τρόπο να διαπερνά ως το μεδούλι την ανθρώπινη συνείδηση. Ακόμα και (ή, κυρίως) για εκείνους που, από την ασφάλεια της βιωματικής και ιδεολογικής απόστασης, εκφράζουν (εν μέρει "κατανοητή") αποστροφή για την ποιήτρια και ό,τι εκείνη εκπροσωπεί...