ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ: "Τυφλή εκδίκηση"

Το επεισόδιο βασίζεται στην υπόθεση Νίτα Μπέικερ, που συγκλόνισε την Ελλάδα το 1961. Η Αμερικανίδα Νίτα Μπέικερ, γνωστή ως «Μήδεια του Αλίμου», έπνιξε τα τρία παιδιά της με κορδόνι επειδή ο άντρας της, ένας Αμερικανός λοχίας, την απατούσε με μία Ελληνίδα. (Διαβάστε σχετικά)

 

Μια απάντηση στους θερμούς υποστηρικτές του Προέδρου Πούτιν

Σε πρόσφατη συνέντευξη στην δημοσιογράφο του KLIK, Μανταλένα - Μαρία Διαμαντή, εξέφρασα κάποιες προσωπικές απόψεις σχετικά με τον επιθετικό πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία του προέδρου Πούτιν στην Ουκρανία. Καθώς το θέμα έχει συγκλονίσει το σύνολο της δημοκρατικής ανθρωπότητας, επέλεξα να εκφραστώ με την αμεσότητα και τον αυθορμητισμό ενός απλού ανθρώπου της καθημερινότητας, μακριά από προσχηματικούς ακαδημαϊκούς καθωσπρεπισμούς και εκφραστικά «στρογγυλέματα». Από τα σχόλια που έλαβα από αρκετούς φίλους, μπορώ να συμπεράνω ότι η επιλογή μου αυτή ήταν σωστή.

Ανάμεσα στα σχόλια, όμως, υπήρχε και ένα ιδιαίτερα επικριτικό από φίλη αναγνώστρια, η οποία εμφανώς ανήκει στους θερμούς υποστηρικτές του Προέδρου Πούτιν και, παράλληλα, στους πολέμιους αυτού που με πολιτικούς όρους κωδικοποιείται ως «Δύση», με προεξάρχουσα την Ενωμένη Ευρώπη «των (αλήστου μνήμης) μνημονίων». Αφού χαρακτήρισε τις θέσεις μου ως «παράλογες» και «επιφανειακές», η φίλη εστίασε ιδιαίτερα στην απάντησή μου στο ερώτημα περί των πιθανών κινήτρων του Βλαντιμίρ Πούτιν, εκφράζοντας έντονη ενόχληση για την αναφορά μου στον «παθολογικό ναρκισσισμό» και την «εγωπαθή και υπερφίαλη προσωπικότητα» του Ρώσου δικτάτορα. Όπως σημείωσε, οι μόνοι που δικαιούνται να εκφέρουν άποψη για τον ψυχισμό του είναι ο θεράπων και οι οικείοι του!

Οφείλω καταρχάς να παραδεχθώ - απολογούμενος προς τους αναγνώστες - ότι η απάντησή μου στο ερώτημα περί κινήτρων του πολέμου δεν ήταν όσο εμπεριστατωμένη θα έπρεπε. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και έμπειροι διεθνείς αναλυτές διστάζουν να εκφράσουν ασφαλείς βεβαιότητες σε ό,τι αφορά τα βαθύτερα κίνητρα και τις τελικές προθέσεις του Πούτιν. Η ταπεινή (το εννοώ απόλυτα!) δική μου άποψη είναι ότι το ζήτημα της «ασφάλειας απέναντι στο ΝΑΤΟ», που προβάλλεται κατά κόρον, είναι καθαρά προσχηματικό, όσο προσχηματική ήταν, π.χ., η «απειλή» που αισθανόταν η ναζιστική Γερμανία από την Τσεχοσλοβακία ή την Πολωνία. Τα κίνητρα του Πούτιν δείχνουν να είναι τόσο ψυχολογικά - το αίσθημα εκδίκησης απέναντι στη Δύση, λόγω της υπεροπτικής στάσης της τελευταίας μετά τη διάλυση της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης - όσο και γεωπολιτικά - η προσάρτηση «ζωτικού χώρου» στη Ρωσία ή, τουλάχιστον, η διεύρυνση της σφαίρας επιρροής της χώρας αυτής στη γειτονιά της (και ίσως όχι μόνο...).

Τώρα, σε ό,τι αφορά τους χαρακτηρισμούς μου για το προφίλ προσωπικότητας του Πούτιν, δεν εκφράζουν, φυσικά, δικές μου διαγνώσεις (δεν είμαι ειδικός για κάτι τέτοιο, άλλωστε!) αλλά αποτελούν σύνθεση απόψεων από έγκριτους διεθνείς και εγχώριους αναλυτές με βάση μαρτυρίες που έχουν διαρρεύσει από το περιβάλλον του ίδιου του Ρώσου προέδρου.

Συνεχίζοντας με τα σχόλια της φίλης, σημειώνω ιδιαίτερα το ακόλουθο, το οποίο αναφέρεται στην τοποθέτησή μου σχετικά με την απειλή ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου: «Αν η Δύση θέλει να αποφύγει έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε να σταματήσει να τον προκαλεί με τις συμμαχίες και τις συνωμοσίες της.» Η διατύπωση αυτή αντανακλά μία γενικότερη στάση ενός (όχι ευκαταφρόνητου) μέρους της ελληνικής κοινής γνώμης, που επιχειρεί να απενοχοποιήσει τη Ρωσία: Υπεύθυνη για ό,τι τυχόν συμβεί θα είναι η «κακή Δύση»! Πολλοί, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να θεωρούν ως αποκλειστικά ένοχη τη Δύση για τα εγκλήματα πολέμου που συντελούνται και την ανθρώπινη τραγωδία που εκτυλίσσεται τούτη τη στιγμή στην Ουκρανία. Είναι σαν να επιχειρούμε να «δικαιολογήσουμε» τον δράστη ενός βιασμού επικαλούμενοι τον σκληρό τρόπο με τον οποίο του φέρθηκε η κοινωνία, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την οδύνη που βιώνει το θύμα της πράξης του!

Με την ευκαιρία, θα ήθελα να προσθέσω τούτο, απευθυνόμενος σε όσους μέμφονται τον Ουκρανικό λαό επειδή αντιστέκεται (σαν να λέμε, «τα θέλει και τα παθαίνει!»). Είναι οι ίδιοι εκείνοι (ας μην κρυβόμαστε) που, τον καιρό της ελληνικής χρεοκοπίας, κατηγόρησαν ως «δοσίλογους», «προδότες» και «Τσολάκογλου» τους τότε κυβερνώντες επειδή επέλεξαν έναν έντιμο συμβιβασμό αντί μίας «υπερήφανης» εθνικής καταστροφής. Τι απέγιναν, άραγε, οι ηρωικές προτροπές και οι αγωνιστικές εξαγγελίες του τύπου «θα γίνει το Κούγκι» (για όσους νομίζουν ότι έχουμε ξεχάσει); Βέβαια, εχθρός τότε ήταν η «κακή Ευρώπη των μνημονίων». Σήμερα είναι αλλιώς...

Επέλεξα να δημοσιοποιήσω κάποια από τα αρνητικά σχόλια που έλαβα από την καλή φίλη, με το σκεπτικό ότι εκφράζουν μία γενικότερη στάση ενός μέρους της κοινής γνώμης απέναντι σε απόψεις που συγκλίνουν με τις δικές μου (κάποιοι πρώην φοιτητές μου, μάλιστα, με «μαλώνουν» διακριτικά κι ευγενικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τις θέσεις που παίρνω!). Θεώρησα, έτσι, ότι έπρεπε να δώσω βήμα και σε εκείνους που διαφωνούν. Από την άλλη μεριά, αισθάνθηκα ως υποχρέωσή μου να απαντήσω στις επικρίσεις δίχως να καταφύγω σε υπεκφυγές. Γνωρίζω καλά ότι θα προκύψουν νέες διαφωνίες. Όμως, η αντιπαράθεση των ιδεών είναι που προάγει τον δημοκρατικό διάλογο και μας φέρνει, τελικά, κοντύτερα στην αλήθεια!

KLIK

Μια άλλη άποψη για τη συνέντευξη στο KLIK

 Από τον ποιητή Θανάση Βαβλίδα έλαβα ένα εξαιρετικό και άκρως ενδιαφέρον σχόλιο για την πρόσφατη συνέντευξή μου στο KLIK και την δημοσιογράφο Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή, όπου εξέφρασα τις σκέψεις μου για τον επιθετικό πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία (δείτε εδώ). Την συνέντευξη ακολούθησε ένα δικό μου σημείωμα (εδώ) στο οποίο ανέπτυξα κάπως πιο διεξοδικά μερικές από τις απαντήσεις μου.

Μία από τις ερωτήσεις αφορούσε τον "πολιτιστικό αποκλεισμό" που επιβλήθηκε στη Ρωσία από το ελληνικό υπουργείο πολιτισμού. Μεταφέρω την σχετική ερώτηση της κ. Διαμαντή, και την απάντηση που έδωσα:

Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η υπουργός πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, έδωσε οδηγίες να ανασταλεί οποιαδήποτε υλοποίηση, συνεργασία, προγραμματισμός ή συζήτηση εκδηλώσεων με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς. Η απόφαση αυτή του υπουργείου προκάλεσε αμέτρητες αντιδράσεις στα social media, με πολλούς χρήστες να κατηγορούν το υπουργείο ότι υπερβάλλει, καθώς η τέχνη έχει σκοπό να ενώνει και όχι να χωρίζει. Ποια η άποψή σας; 

Συμφωνώ με την υπουργό. Η τέχνη ενώνει όταν δεν χρησιμοποιείται ως όργανο προπαγάνδας ενός καθεστώτος που συνειδητά επιχειρεί να διχάσει την ανθρωπότητα! Το πρόβλημα δεν είναι η μουσική του Τσαϊκόφσκι καθαυτή, αλλά η μουσική του Τσαϊκόφσκι ως επικοινωνιακό εργαλείο για την προβολή των επιτευγμάτων ενός αυταρχικού κρατικού συστήματος.

Το σχόλιο του γνωστού ποιητή αφορά κυρίως αυτή την τοποθέτησή μου. Το παραθέτω χωρίς δικές μου παρεμβάσεις:

------------------------------------------------

Η συνέντευξή  σου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και θεωρώ λογικό ότι πυροδότησε συζητήσεις και αντιδράσεις.

Θα ήθελα να συμβάλω στον προβληματισμό, εκφέροντας την αντίθεσή μου στην "αναστολή εκδηλώσεων με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς".

Και το λέω αυτό, θεωρώντας ότι η τέχνη δεν χαράσσει σύνορα αλλά δημιουργεί γέφυρες, ακόμα και αν κάποιοι τη χρησιμοποιούν ως μέσο προπαγάνδας ή για αλλότριους σκοπούς (βλέπε Βάγκνερ στη ναζιστική Γερμανία). Σημασία έχει το μήνυμα και η αξία του ίδιου του έργου και όχι να στεκόμαστε στην κακή του χρήση. Στο κάτω - κάτω ο ρωσικός πολιτισμός, όσο και αν μας φαίνεται τώρα πως αποκτά επικυριαρχικό χαρακτήρα (αν και δεν έπαυσε ποτέ να τον έχει, όπως κάθε μεγάλος πολιτισμός) είναι αναντίρρητα μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Με την κάθετη απόφαση αναστολής, λοιπόν, καίγονται κι εκείνες οι φωνές που θα μπορούσαν να μιλήσουν και να εκφραστούν όντας  αντίθετες στον προπαγανδιστικό χαρακτήρα των επίσημων  φωνών. Συνθέτες όπως ο Στραβίνσκι και ο Σοστακόβιτς πρέπει τώρα να ακούγονται πολύ περισσότερο, ενώ ο Τσαϊκόφσκι, βουτηγμένος στα ύδατα μιας περιόδου εθνικιστικών εξάρσεων, ναι  μεν δεν αποφεύγει την υγρασία των κυριαρχικών κυμάτων, αλλά πορεύεται διαχρονικά, σχεδόν αλώβητος, προς υψηλότερες σφαίρες.

Δεν ξέρω, τελικά, τι είναι χειρότερο: η απαγόρευση, η λογοκρισία ή  η προπαγάνδα. Σε ακροατές, πάντως,  που διαθέτουν καλλιτεχνικό ένστικτο,  οι εκδηλώσεις δεν θα τύχουν αποδοχής, ενώ τα έργα θα επιβιώσουν.

 Θανάσης Βαβλίδας

Όταν ο Χριστιανισμός δολοφονήθηκε στη Μαριούπολη...

Αν υπάρχει ακόμα στον κόσμο μας το ακριβοθώρητο αξεσουάρ που λέγεται "ντροπή", κάποιοι θα πρέπει να κρυφτούν! Γιατί, εκεί που τελειώνει ο πολιτισμός και η ανθρώπινη (με την ηθική έννοια του όρου) φύση, αρχίζουν εκείνα που οι "κάποιοι" μυωπικά επιμένουν να στηρίζουν. Με σαθρά και ψεύτικα επιχειρήματα, ακόμα και με κίνητρα ιδιοτελή και στρατευμένα.

Κι όταν θα έχει πια ξεχαστεί το μωράκι που δεν πρόλαβε να γεννηθεί στη Μαριούπολη, δολοφονημένο από το αιμοσταγές ίνδαλμά τους, θα βγουν πάλι αυτοί οι "κάποιοι" να μιλήσουν με ιερή αυστηρότητα για προστασία της ανθρώπινης ζωής από τη μέρα της σύλληψης!

"Χριστιανοί" αλά καρτ. Ή μάλλον, άνθρωποι αλά καρτ...

Διαβάστε σχετικά

Ξέρω, τα ίδια εγκλήματα έκαναν κάποτε οι X, οι Y και οι Z (συμπαθάτε με αν ξέχασα κανέναν). Τι παραπάνω, δηλαδή, κάνουν οι τωρινοί; Άρα, αθώος ο κατηγορούμενος!

Ένα "μπλιαχ" αναδίνουν τα social media στα οποία όλοι μαζί κολυμπάμε σαν σε μολυσμένη θάλασσα. Κι είναι αδύνατο να βγούμε καθαροί κι αμόλυντοι από κει. Γι' αυτό και δεν επιχειρούμε καν την απόδραση...

Μικρές ιστορίες (διηγήματα) - έκδοση 2022

 

Πατήστε εδώ

Συννεφιασμένη Κυριακή στην Πλάκα

Το δικαίωμα στην ανεξαρτησία: ένας ελληνο-γαλλικός διάλογος

Έχει δικαίωμα μία αυτοκρατορική επαρχία να διεκδικεί αυτόνομη κρατική υπόσταση; Ένας σύντομος διάλογος με αφορμή την κρίση στην Ουκρανία...

Συζητούν δύο φίλοι, ο ένας Γάλλος κι ο άλλος Έλληνας. Πρώτος μιλά ο Γάλλος:

    - Γνωρίζω τις απόψεις σου για τον πόλεμο στην Ουκρανία, Αλέξανδρε, και ξέρεις πως οι δικές μου διαφέρουν. Πάντως, με έχει συγκλονίσει μία ιστορική ανάλυση ενός Αμερικανού καθηγητή που διαβάζω αυτό τον καιρό. Ένα μικρό έθνος με δική του γλώσσα, δική του Ιστορία και δική του ιστορική εθνική συνείδηση διεκδικεί αυτόνομη κρατική υπόσταση από μία πανίσχυρη αυτοκρατορία που το θεωρεί επαρχία της. Και το έθνος αυτό αντιστέκεται με το αίμα του στην οργισμένη αντίδραση της αυτοκρατορίας, με μία γενναιότητα που εκπλήσσει ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Χαίρομαι που η δική μου χώρα, παρά τις αρχικές αμφιταλαντεύσεις της και χωρίς να παραγνωρίζω ότι βασικό της κίνητρο ήταν τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, συντάχθηκε τελικά με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

    - Αμερικανός καθηγητής... Καλά, τώρα, τι αναλύσεις περιμένεις να ακούσεις από τους Αμερικανούς; Αυτό για το οποίο νοιάζονται είναι η επικυριαρχία του NATO στην Ευρώπη. Άκου "αυτόνομη κρατική υπόσταση" η Ουκρανία, επειδή, λέει, οι Ουκρανοί έχουν δική τους γλώσσα και εθνική συνείδηση! Μια επαρχία της Μεγάλης Ρωσίας ήταν πάντα, και τέτοια θα παραμείνει. Και πάρτε το απόφαση εσείς οι Δυτικοί: η Ρωσική αυτοκρατορία ξαναγεννιέται και θα καταπιεί αμάσητη την ενωμένη Ευρώπη σας!

    - Έχεις δίκιο, Αλέξανδρε, δεν ήμουν σαφής και σου ζητώ συγνώμη για την παρεξήγηση. Η ανάλυση του καθηγητή Τζόνσον δεν αφορά τον τωρινό πόλεμο στην Ουκρανία αλλά την Ελληνική Επανάσταση ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Όμως, τώρα που το λες, θα το ξανασκεφτώ: ίσως έπρεπε, τελικά, να σας είχαμε αφήσει να μείνετε μία οθωμανική επαρχία. Μη με κοιτάζεις έτσι, συ είπας, φίλε μου!

(Αυλαία...)

Παίζοντας εν ου παικτοίς...

Διαβάζω τις αναρτήσεις κάποιων ανεγκέφαλων στα social media, που λένε με ένα αίσθημα άγριας χαράς ότι "ο Πούτιν θα την κάνει σκόνη την Ευρώπη με τα πυρηνικά του"! Σαν να λέει κάποιος, π.χ., ότι "ο γαύρος θα κάνει σκόνη τον βάζελο στο ντέρμπι την Κυριακή".

Μόνο που (θέμε - δεν θέμε) Ευρώπη είμαστε κι εμείς. Και, εκτός αν έχουμε τρόπο να διακτινιστούμε εγκαίρως στην άλλη άκρη της Γης, η σκόνη θα περιλαμβάνει και τα δικά μας κόκαλα...

Δεν ξέρω αν το κείμενο που παραθέτω πιο κάτω κινδυνολογεί (φοβάμαι πως όχι) αλλά, σε κάθε περίπτωση, χτυπάει ένα καμπανάκι πιθανού (αν όχι ορατού) κινδύνου. Οπότε, καλό είναι να το διαβάσουν μερικοί οι οποίοι διαθέτουν ληξιαρχική πιστοποίηση ενηλίκου αλλά εγκέφαλο "επαναστατημένου" δεκαπεντάχρονου...

Διαβάστε το άρθρο...

Η Αθήνα στο πλευρό της Ουκρανίας, λέει ΟΧΙ στον ρωσικό νεο-ναζισμό!