Τα Χρόνια της Αθωότητας...

Κινηματογραφικό ποίημα από τα λίγα, η ταινία "The Age of Innocence" του Martin Scorsese εξακολουθεί να συγκινεί. Ιστορία μιας ζωής πεταμένης στα σκουπίδια, όπου η κοινωνική καταξίωση είναι ελάχιστη αποζημίωση για την υπαρξιακή κενότητα... Ένας έρωτας που δεν τόλμησε να αντιπαρατεθεί με τις συμβάσεις, ακόμα κι αν ήταν να βρει την απόλυτη ολοκλήρωσή του μέσα από το θάνατο, όπως δίδαξε ο Wagner με τον Τριστάνο... Η μουσική του Elmer Bernstein, με ένα "άρωμα" από Brahms, υπογραμμίζει ιδανικά τη ρομαντική και συνάμα τραγική ατμόσφαιρα του έργου.

Αυτά υπάρχουν ακόμα...

Στέκουν ολόρθα, αγέρωχα, κόντρα στη φθορά του χρόνου, κόντρα στο πέρασμα τόσων εχθρών, κόντρα στην ίδια μας την εθνική αυτοκαταστροφικότητα, να μας θυμίζουν πως κάποτε υπήρξαμε. Σαν καλοδιατηρημένες φωτογραφίες αρραβώνων σε πολυκαιρισμένο σαλόνι σπιτιού που δεν κατοικείται πια...

Σταυροδρόμι...

Πλάκα, το σταυροδρόμι δύο πολιτισμών: ενός αρχαίου που δημιουργούσε, κι ενός σύγχρονου που απλά μουτζουρώνει!

Ευτελούς αξίας...

Σα μπεις στο σπίτι

μην ψάξεις άδικα μέσ' στα συρτάρια,

μην κάνεις άνω-κάτω τις ντουλάπες,

μη χάσεις χρόνο στα πατάρια.

Ό,τι πολύτιμο το έχουν πάρει.

Κάτι ευτελούς αξίας μόνο που υπήρχε

το έθαψαν προχθές...

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ...

Λίγο φως στο σκοτάδι...

Περίπτερο στην Ακρόπολη. Μια μικρή γωνιά από φως που κάνει το σκοτάδι να μοιάζει ακόμα πιο τρομαχτικό! Κάτι σαν το δέος που νιώθουμε μπροστά στις μισές αλήθειες που βγαίνουν τόσο ζυγισμένα απ' το στόμα των γυναικών... (Φίλε Πάνο, κάτι μου λέει ότι κουνάς το κεφάλι με νόημα...)

Πόρτα στο πουθενά...

Μια πόρτα κάπου στην Πλάκα. Μην τη χτυπήσεις, δεν θα σου ανοίξει κανείς. Μα κι αν ανοίξει, δεν υπάρχει τίποτα για να μπεις. Εκεί που το "μέσα" γίνεται απλά η αθέατη όψη του "έξω", κάτι σαν την περίφημη ταινία του Möbius...

Αποχαιρετώντας το Καλοκαίρι

Τους πύργους έσβησε το κύμα

που είχαν χτίσει τα παιδιά,

κρύφτηκε απρόθυμα

το τελευταίο κομμάτι ουρανού

μέσ’ στο θολό που απόμεινε το γκρι...

Εκεί που κάποτ’ αγναντεύαμε τα δειλινά

στερέψαν από βλέμματα τα πέλαγα,

μείνανε μάταια να καρτερούν

καράβια που δε θάρθουνε ποτέ...

Έλαμπαν διάφανοι οι ορίζοντες,

τα σπίτια ασπρίζαν στην αντικρινή ακτή

που τώρα πια φαντάζει μακρινή

σα μια εικόνα μαγική πίσω απ’ τα σύννεφα...

Χορτάρια αφρόντιστα, ξερά κλαδιά

εκεί που ευωδιάζαν νυχτολούλουδα,

από τις γλάστρες που στολίζαν την αυλή

μονάχα έμεινε το χώμα...

Εκεί που αναζητούσαμε δροσιά

μόνα τους έμειναν τα δέντρα,

εκεί που βρίσκαμε ζεστό ψωμί

έμειναν μόνοι οι φούρνοι,

εκεί που ολονυχτίς μεθούσαμε

μονάχη έμειν’ η ταβέρνα,

εκεί που μας ξυπνούσε η γειτονιά

μόνα τους έμειναν τα σπίτια,

εκεί που σβήναμε τη δίψα τ’ απογεύματα

έμεινε μόνη η βρύση,

εκεί που ανυποψίαστοι γελούσαμε  

έμεινε μόνη η θλίψη... 

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ...