Τις νύχτες που περιπλανιέσαι
μες στα στενά που ήξερες της πόλης
ποτέ μην αναρωτηθείς
οι δρόμοι αυτοί οι άγριοι, οι σκοτεινοί
πού θα σε βγάλουν:
δε βγάζουν πουθενά!
Τα μέρη που έζησες γίναν αδιάβατα.
Στα σπίτια που ερήμωσαν
μένουν φαντάσματα,
στους άδειους δρόμους περπατούν σκιές
που σέρνουνε τα θλιβερά τους βήματα
μέσα σ’ αυτά που κάποτε λεγόνταν γειτονιές...
Η πόλη που αγάπησες
δεν είναι πια εδώ!
Χιλιάδες χρόνια αντιστάθηκε
μα στέρεψ’ από ήρωες κι απόκαμε.
Κι αμέτρητες ανοίξανε κερκόπορτες
(πώς δεν τις βλέπαμε;)
κι από στεριά και θάλασσα
οι βάρβαροι διαβήκανε στο τέλος...
Όσο για σένα, πεισματάρη νοσταλγέ
πάψε να κλαις και να αγανακτείς
και μάταια μην τους ψάχνεις:
φευγάτοι οι Εφιάλτες είν’ από καιρό!
Δεν πρόσεξες πως λείπουνε
οι θησαυροί της πόλης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου