Χαμένες όλες οι πατρίδες σου, παππού...Αυτή με βιάση που άφησεςκυνηγημένος σαν τ’ αγρίμιμες από άβατα βουνά διαβαίνοντας,μέρες συντηρημένοςμ’ αυτά που έλεγες με τίποταδεν τρώγονται ωμά, όποια η πείνα,με τη φρικτή ανάμνηση νωπήπατέρα κι αδελφής σφαγμένωναπ’ τα χέρια πρώην αδελφών,με μόνη ελπίδα σωτηρίαςτην Ελλάδα που σε πρόδωσε(κι ας λες οι ξένοι που μας έβαλανκαι μόνους μας αφήκανπως ήταν οι εχθροί).Χαμένη είν’ κι αυτήεδώ που ήρθες κάποτεγυρεύοντας μια νέα ζωή,απ’ το πηγάδι πίνονταςτο πρώτο σου γλυφό νερόπου σου ‘δειξαν με περιφρόνηση,αποξηραίνοντας βάλτους ατέλειωτουςνα κάνεις λίγη γη να μείνεις,να καλλιεργήσεις...Κι ως άρχισ’ η ζωή τριγύρω σουδειλά ν’ ανθίζει πάλι,τα χώματά σου πάτησανκαινούργιοι εχθροί,πήραν το βιος που μόχθησεςνα θρέψουν άσπλαχνους ξένους στρατούςκαι σ’ άβατα βουνά ξανά σε στείλαν.Και σαν κι αυτοί νικήθηκανκαταμεσής στο δρόμο βρέθηκεςσε διασταυρούμενα πυράαδελφοκτόνας μάχης,ενός πολέμου ίσαμε σήμεραπου ωραία και καλά κρατείκαι τρώει τα παιδιά μας.Αφού η Ελλάδα γι’ άλλη μια φοράπαππού σε πρόδωσε(κι από τον τάφο ας λες εσύοι ξένοι που ζητούν τα δανεικάπάντα οι εχθροί πως είναι).
Κι εκεί που λέγαμ' η ζωή μας στέρεψε,κι εκεί που ο ήλιος στέγνωσετις δύο τελευταίες μας σταγόνες,ανάμεσα στις φυλλωσιέςμες στο στενό δρομάκιμοναχική ξεπρόβαλε μια κρήνη.Κι ως ξεδιψάσαμεγια μια στιγμή μονάχα κοιταχτήκαμε.Κι απρόθυμα πάλι κινήσαμεψελλίζοντας, «ε και;»...
Σχόλιο:
Στην κλίμακα των ανθρώπινων ελαττωμάτων, τις δύο κορυφαίες θέσεις θεωρώ πως κατέχουν η αλαζονεία και η αγνωμοσύνη. Αν και η πρώτη φαντάζει πιο αποκρουστική, στην πραγματικότητα φέρει μία εγγενή τραγικότητα που, τελικά, την καθιστά ως και συμπαθητική! Ο αλαζόνας βιώνει πρόσκαιρα την πλανερή ευδαιμονία που χαρίζει η άγνοια της ειρωνείας του ανθρώπινου πεπρωμένου. Ως τη στιγμή της μοιραίας αποδόμησης του "Εγώ", όταν θα συνειδητοποιήσει με τρόπο οδυνηρό την ασημαντότητα της ύπαρξής του...
Η αγνωμοσύνη, από την άλλη, είναι μία ασυγχώρητη μικρότητα του ανθρώπου που από πεποίθηση (και όχι απλή αμηχανία) δεν αρθρώνει ποτέ τη λέξη "ευχαριστώ". Ακόμα και για την μεγαλύτερη ευεργεσία που του προσφέρεται...
 |
Μετά από Ρωσική "ανθρωπιστική" παρέμβαση σε μαιευτήριο της Μαριούπολης... |
«Στη θάλασσα το πέταξε το παιδάκι της η μετανάστρια, δεν μου φαίνεται εμένα και τόσο τερατώδες. Στη θάλασσα απ’ όπου ίσως έφτασε κι αυτή με χίλιους κόπους. Στη θάλασσα με τα άλλα τα παιδάκια, ή θα μου πείτε ότι δεν ξέρουμε πως έχει η θάλασσα παιδάκια στον βυθό της, από τα ναυάγια με τους μετανάστες, από την Πύλο, όπου τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, από τις προσπάθειες να περάσουν στα νησιά. Στη θάλασσα που λέγαμε ότι ενώνει, τι ρομαντικά πράγματα έχουμε πει… Γιατί όχι στη θάλασσα δηλαδή; Γιατί να το δώσει στη γη που δεν τη θέλει; Η θάλασσα δεν ρωτά, αγκαλιάζει χωρίς κόπο, σε παίρνει, σε νανουρίζει. Μπορεί και να σε χρησιμοποιεί, αν καταφέρεις να απομακρυνθείς από τις ακτές, όπου θα σε βρουν, θα σε συλλάβουν, θα σε ανακρίνουν, θα σε φυλακίσουν, θα καταλήξεις σε κελί και θα ψάχνεις μετά τα παιδιά σου, που μπορεί να σε κρίνουν ανάξια να ξαναδείς, αυτοί που δεν σε βοήθησαν, δεν σε καθοδήγησαν (...). Αυτοί είναι οι κριτές σου.»
