Ευχές για το 2022 !

Διχασμός προσωπικότητας!

Μια πόρτα γιορτινή, κάπου στην Ακρόπολη...

Covid versus Math !

Το απευκταίο lockdown και οι ευθύνες μας ως κοινωνίας!

Σύμφωνα με εκτιμήσεις και επίσημες δηλώσεις διεθνών επιστημόνων, η νέα μετάλλαξη "όμικρον" του covid θα χτυπήσει την Ευρώπη - οσονούπω και την Ελλάδα - "σαν καταιγίδα". Νομοτελειακά, θα γυρίσουμε πίσω στην "ημέρα μηδέν" της πανδημίας, τότε που οι πρωτόγνωρες συνθήκες επέβαλαν ένα οδυνηρό lockdown σε ολόκληρη την κοινωνία. Έχουμε όμως τώρα ένα στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι του φονικού ιού: γνωρίζουμε τόσο τα "κόλπα" του, όσο και τους δυνατούς τρόπους για να τον πολεμήσουμε. Και η επιστήμη μάς διαθέτει ήδη τα πλέον αποτελεσματικά μέσα για την αντιμετώπισή του.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη της πρότερης άγνοιάς μας. Και αυτό δεν αναφέρεται στις κυβερνήσεις - αυτές χαράσσουν πολιτικές με βάση, κυρίως, το πολιτικό κόστος - αλλά σε εμάς τους απλούς ανθρώπους. Όλους εκείνους, δηλαδή, που συνθέτουν την κοινωνική συλλογικότητα που ονομάζεται "λαός".

Αν θέλουμε τούτη τη φορά, λοιπόν, να αποφύγουμε ένα καθολικό lockdown, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σαν ώριμη κοινωνία, χωρίς να περιμένουμε από κάποιον Ρούλη, Σούλη ή Λούλη να μας τις επιβάλει δια νόμου! Ενδεικτικά:

* Φοράμε μάσκες ΠΑΝΤΟΥ (σε εσωτερικούς ΚΑΙ εξωτερικούς χώρους), ειδικά στα μέσα μεταφοράς.

* Περιορίζουμε τις κοινωνικές επαφές στις απολύτως απαραίτητες, κρατώντας πάντα αποστάσεις ασφαλείας. Φυσικά, αποφεύγουμε κάθε είδους συναθροίσεις!

* Γιορτές, ξε-γιορτές, τα γλέντια και τα μαζικά "όπα" τα ξεχνούμε για όσον καιρό χρειαστεί ώσπου να κοπάσει το επερχόμενο κύμα της "όμικρον" (και βλέπουμε...).

* Περιορίζουμε όσο γίνεται την κινητικότητα. Κάποτε το θεωρούσαμε δώρο εξ ουρανού αν μας δινόταν η δυνατότητα να μείνουμε σπίτι!

* Αντιλαμβανόμαστε τον εμβολιασμό ως ΠΡΟΝΟΜΙΟ που μας παρέχεται, όχι ως ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ που μας επιβάλλεται! Σε φτωχές χώρες της Αφρικής, άνθρωποι πεθαίνουν ελλείψει επαρκούς ποσότητας εμβολίων. Εκείνων που μένουν στα αζήτητα εδώ στην καλο-ταϊσμένη και "επαναστατημένη" κοινωνία μας, που βλέπει την άρνηση στο εμβόλιο σαν... μέσο αντίστασης κατά του "συστήματος"!

* Τέλος, πριν ζητήσουμε ευθύνες από την εξουσία για ανικανότητα να δώσει λύσεις, ας αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες για την ύπαρξη του προβλήματος!

ΚΠ

Ουράνια Τέχνη!

Πλατεία Συντάγματος, 5/12/21

Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος ανησυχίας. Σύμφωνα με ασφαλείς εκτιμήσεις ειδικών και πολιτείας, οι εικονιζόμενοι δεν πρόκειται να επιβαρύνουν στο ελάχιστο το σύστημα υγείας...

Edvard Grieg: Συμφωνία σε Ντο ελάσσονα

Αρχές δεκαετίας του 1980... Στον ραδιοσταθμό του Πανεπιστημίου Brigham Young στην πολιτεία της Γιούτα των ΗΠΑ - ο οποίος σταθμός έπαιζε αποκλειστικά και μόνο κλασική μουσική - υπήρχε κάθε Σάββατο πρωί ένα πρόγραμμα με τίτλο "As you like it", όπου ακούγονταν έργα που είχαν ζητήσει οι ίδιοι οι ακροατές. Κάθε εβδομάδα, δίχως εξαίρεση, υπήρχε σε μόνιμη ζήτηση ένα συγκεκριμένο, πανέμορφο συμφωνικό έργο. Και έκπληκτος έμαθα εκεί ότι ο Edvard Grieg είχε συνθέσει, μεταξύ άλλων, και μία συμφωνία! "Βρε τους παλιο-Αμερικάνους", σκέφτηκα, "έπρεπε να περάσω τον Ατλαντικό για να μάθω από αυτούς - εγώ ο Ευρωπαίος - ότι υπήρχε αυτό το έργο"!

Όμως, είχα αδικήσει τον εαυτό μου. Η Συμφωνία σε Ντο ελάσσονα του Gried είδε το φως της μέρας μόλις το 1981 (χρονιά που πήγα στην Αμερική). Ναι, ο ίδιος ο συνθέτης είχε καταδικάσει αυτό το μικρό νεανικό του αριστούργημα στην αφάνεια, ζητώντας να μην εκτελεστεί ποτέ δημόσια! Οι νορβηγικές αρχές σεβάστηκαν με ιερή εμμονή την θέλησή του, ως τη στιγμή που αντιλήφθηκαν πλέον ότι έπρεπε να βάλουν την Ιστορία της Μουσικής πάνω από το νεανικό καπρίτσιο μιας τελειομανούς ιδιοφυΐας...

  

Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Μία συμβολική εικόνα με αφορμή την Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Πρωτίστως, όμως, η ίδια η Γυναίκα πρέπει να εξαλείψει από τον αξιακό της κώδικα την ψευδο-ταυτολογική σχέση: 

" βίαιος = αληθινός άντρας " 

που όχι σπάνια, δυστυχώς, αποτελεί κριτήριο για τις επιλογές της...

Λιάνα Κανέλλη: Δέχονται μπούλινγκ οι εμβολιασμένοι. Ο εμβολιασμός είναι καθήκον απέναντι στην κοινωνία

- Όσο ο εμβολιασμός είναι δωρεάν, είναι καθήκον απέναντι στον συνάνθρωπο και την κοινωνία

- Οι αντιεμβολιαστές, που πουλάνε ψευτο-δικαιωματισμούς, κάνουν μπούλινγκ στους εμβολιασμένους αλλά στην ουσία εξυπηρετούν το σύστημα 

- Αυτοί που έφαγαν στις ουρές τα capital controls και δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα το ΟΧΙ να γίνει ΝΑΙ, έγιναν ξαφνικά "συνταγματολόγοι" και επικαλούνται το σύνταγμα για να αποφύγουν τον εμβολιασμό 

- Έχουν μεγάλα κέρδη οι διαδικτυακοί influencers εναντίον του εμβολίου. Πολλοί από αυτούς που "πουλάνε" άρνηση στο εμβόλιο είναι πιθανό να έχουν οι ίδιοι εμβολιαστεί

 

Όταν η αντιεμβολιαστική γελοιότητα γίνεται αντιεμβολιαστική αθλιότητα...

Δεν γνωρίζω τον συντάκτη του κειμένου. Είναι, πάντως, ό,τι αθλιότερο έχω διαβάσει σε "τοίχους" αντιεμβολιαστών στο Facebook...

Διατηρώ την ορθογραφία του πρωτοτύπου:

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΡΙΝΟΚΕΡΟΣ

«Καθόλου παράδοξο πού ὁ Σερβετάλης ἀποσύρθηκε ἀπτήν παράσταση τοῦ ἔργου "Ρινόκερος".

Ἀκριβῶς αὐτό ἔπρεπε νά κάνει, ἀφοῦ ὁ Ρουμάνος συγγραφέας Εὐγένιος Ἰονέσκο μέ τό ἀριστούργημα του στιγμάτιζε τούς  ἀνθρώπους ἐκείνους πού ὑπό κάποιες συνθῆκες μετατρέπονται σέ ἀπάνθρωπα τέρατα πού εἶναι ἔτοιμα νά κατασπαράξουν τούς συνανθρώπους τους.

Στό ἔργο, ὅλοι αὐτοί οἱ ἁπλοί καθημερινοί ἄνθρωποι πού ἀποκτηνώνονταν μεταμορφωνόντουσαν σέ ...ρινόκερους. Στό τέλος, ὁ πρωταγωνιστῆς, ἄν θυμάμαι καλά, ἔβλεπε παντού ρινόκερους καί φώναζε ἀπεγνωσμένα ὅτι δέν θέλει νά μεταμορφωθεῖ.

Ὁ Σερβετάλης ἀπέδειξε ὅτι δέν ἔγινε ρινόκερος. Σέ ἀντίθεση μέ τούς συνεργάτες του καί, φυσικά, μέ τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν ἐμβολιασμένων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ κόπτονται τάχα γιά τούς μαύρους, τούς λαθρομετανάστες, τούς ὀμφυλόφιλους κλπ κλπ, στηρίζει ὅλα αὐτά τά τρισάθλια, ρατσιστικά καί ἀπάνθρωπα μέτρα τῆς κυβέρνησης κατά τῶν Μη ἐμβολιασμένων.»

Προσέξτε τους συνειρμούς που αριστοτεχνικά (και δόλια) δημιουργούνται με στόχο την συλλήβδην κατασυκοφάντηση των εμβολιασμένων:

"...τούς  ἀνθρώπους ἐκείνους πού ὑπό κάποιες συνθῆκες μετατρέπονται σέ ἀπάνθρωπα τέρατα πού εἶναι ἔτοιμα νά κατασπαράξουν τούς συνανθρώπους τους"

"...ἄνθρωποι πού ἀποκτηνώνονταν..."

"Σέ ἀντίθεση μέ (...) τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν ἐμβολιασμένων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι (...) στηρίζει (sic) ὅλα αὐτά τά τρισάθλια, ρατσιστικά καί ἀπάνθρωπα μέτρα τῆς κυβέρνησης κατά τῶν Μη ἐμβολιασμένων"

Το μόνο που θα μπορούσα να απαντήσω στον συντάκτη του κειμένου, αλλά και στους ομοϊδεάτες του, είναι τούτο: Αν αναζητούν ενδείξεις "αποκτήνωσης", μάλλον ψάχνουν σε λάθος κοινωνικό σύνολο στοχεύοντας τους πολίτες που απλά και μόνο διάλεξαν έναν κατά τη γνώμη τους δόκιμο τρόπο προστασίας της υγείας και της ζωής τους. Τα "κτήνη" έχουν άλλο χάρισμα, πιο σπουδαίο, που μας το διδάσκει η ίδια η ζούγκλα: κατασπαράσσουν πάντα τους πιο εύκολους στόχους. Εκείνους που, εν προκειμένω, δεν βρίσκονται κάτω από την προστατευτική ομπρέλα οργισμένων κινημάτων "αντίστασης κατά του συστήματος".

Κι εκείνους που, δυστυχώς, δέχονται με στωική σιωπή το μπούλινγκ διαδικτυακών κάφρων...

ΚΠ

Edward Elgar: Συμφωνία Αρ. 1

Κυκλική γραφή και αυθεντικά βρετανικός ήχος, με τα έγχορδα στις μεσαίες περιοχές να δεσπόζουν... 

Αν θέλαμε να αποδώσουμε έναν συνειρμικό συμβολισμό στην Πρώτη Συμφωνία του Elgar, θα μπορούσαμε να φανταστούμε βρετανικά στρατεύματα με χαρούμενες παρέες συντοπιτών να προχωρούν με αισιοδοξία και πατριωτικό οίστρο προς το μέτωπο και τα χαρακώματα, λίγο πριν τη Μάχη του Somme (1916). Την τραγικά ειρωνική συνέχεια τη διαβάζουμε στα βιβλία της Ιστορίας...

Εμβόλιο: Ας ακούμε μόνο εκείνους που ξέρουν!

Ειδικός δεν είμαι (είναι μύθος ότι οι Φυσικοί τα ξέρουμε όλα!). Όμως, καθότι "αφελής" και "εύπιστος", εμπιστεύομαι απόλυτα εκείνα που, συχνά με ένα αίσθημα απόγνωσης, προσπαθούν να μας περάσουν οι "συστημικοί" γιατροί, τα "τσιράκια του Κούλη":

- Το εμβόλιο φυσικά ΔΕΝ αποτρέπει τη μόλυνση του εμβολιασμένου, όπως και ΔΕΝ αποτρέπει τη μετάδοση του ιού από εμβολιασμένο σε άλλο άτομο (εμβολιασμένο ή ανεμβολίαστο). Όμως, ο εμβολιασμένος μολύνεται και μολύνει πολύ δυσκολότερα σε σχέση με τον ανεμβολίαστο (όπως λένε οι επιστήμονες, το ιϊκό φορτίο του είναι κατά πολύ μικρότερο).

- Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι εμβολιασμένοι (με εξαίρεση τα άτομα με ιδιαίτερα ευπαθείς οργανισμούς λόγω προχωρημένης ηλικίας ή υποκείμενων νοσημάτων) νοσούν πολύ ελαφρύτερα και έχουν ασύγκριτα μικρότερες πιθανότητες να χρειαστούν νοσηλεία ή, ακόμα χειρότερα, να καταλήξουν στις ΜΕΘ.

- Αυτό που ανησυχεί την πολιτεία είναι να αρχίσουν να εξαντλούνται τα κρεβάτια στα νοσοκομεία, καθώς και οι διαθέσιμες ΜΕΘ (δεν είναι ώρα για πολιτικές διελκυστίνδες σχετικά με το ποιοι έφτιαξαν ή δεν έφτιαξαν περισσότερες!). Και ας μην ξεχνούμε ότι ο covid δεν είναι το μοναδικό υγειονομικό πρόβλημα στη χώρα. Ακούμε για χειρουργεία που αναβάλλονται λόγω αναγκών covid, τα οποία αφορούν πολύ σοβαρές παθήσεις που πρέπει να αντιμετωπίζονται έγκαιρα ώστε να σωθούν ζωές.

Με αυτά τα δεδομένα - λυπάμαι που θα το πω - αυτοί που (ακόμα) προπαγανδίζουν αντιεμβολιαστικές θεωρίες στα social media διαπράττουν έγκλημα κατά της δημόσιας υγείας. Η λύση, ασφαλώς, δεν είναι να στερηθούν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση (ζούμε σε δημοκρατικό σύστημα, κι ας το χλευάζουν εκείνοι). Ποια είναι η λύση;

Είναι να υπάρξει καλύτερη, πληρέστερη και, κυρίως, απόλυτα ευθεία και ειλικρινής ενημέρωση της κοινωνίας από την πολιτεία και τους ειδικούς, για το θέμα του εμβολιασμού. (Η επικοινωνιακή διαχείριση του δήθεν "απόλυτα ασφαλούς" AstraZeneca ήταν καταστροφική για την εμπιστοσύνη του κοινού στο εμβολιαστικό πρόγραμμα!)

Τότε, όσοι ακόμα γοητεύονται από τις αντιεπιστημονικές πομφόλυγες των ιδιοτελών (ναι, μη μασάτε πως πρόκειται για "αγνούς ιδεολόγους"!) διαμορφωτών κοινής γνώμης, ίσως το ξανασκεφτούν. Για το καλό όλων μας...

Ο αντι-εμβολιασμός δεν αφορά (μόνο) το εμβόλιο...

Ένα πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε αν θέλουμε να δούμε το πρόβλημα του αντιεμβολιασμού στις πραγματικές του διαστάσεις, είναι ότι το ζήτημα δεν αφορά αυτό καθαυτό το εμβόλιο. Για να γίνω σαφέστερος, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ακραιφνώς αντιεμβολιαστές αλλά, πολύ ευρύτερα, αμφισβητίες της σοβαρότητας της πανδημίας και αρνητές όλων ανεξαιρέτως των μέτρων που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπισή της.

Στις αρχικές φάσεις της πανδημίας έκαναν θόρυβο για τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης (το πρώτο lockdown, του οποίου τα θετικά αποτελέσματα δεν αμφισβητούνται). Επόμενοι "εχθροί" ήταν ο περιορισμός στις δημόσιες συναθροίσεις και η υποχρεωτική χρήση μάσκας σε συγκεκριμένους χώρους, όπως π.χ. τα μέσα μεταφοράς και τα σχολεία. Και, φυσικά, ο πόλεμος των αρνητών covid κορυφώθηκε με τα εμβόλια, τα οποία όχι μόνο αντιμάχονται λυσσωδώς αλλά και επιχειρούν να δυσφημίσουν με κάθε (αντιεπιστημονικό) τρόπο. Για να μην αναφερθούμε και στους χλευασμούς, τις χυδαιολογίες και τα αναθέματα που εισπράττουν καθημερινά στα social media τόσο οι επιστήμονες, όσο και οι ίδιοι οι εμβολιασμένοι (γιατί άραγε; ποιον πειράζουν;).

Αδιάψευστος μάρτυς για την εξ αρχής (προ της έλευσης των εμβολίων) αρνητική στάση των σημερινών αντιεμβολιαστών απέναντι στην σοβαρότητα της πανδημίας - την οποία αμφισβήτησαν - και την αναγκαιότητα λήψης μέτρων για την αντιμετώπισή της, είναι ένα ψευδο-"επιστημονικό" συνέδριο που έλαβε χώρα διαδικτυακά περί τα τέλη Σεπτεμβρίου του 2020. Είχα τότε σταχυολογήσει μερικές απόψεις που ακούστηκαν εκεί, όπως αναφέρονται στο άρθρο που παραθέτω. Στο link που υπάρχει στο τέλος του κειμένου βλέπουμε τι απαντά η πραγματική επιστήμη στον "επιστημονικό" τσαρλατανισμό!

Δείτε το άρθρο

Εκείνοι που (δεν) πρέπει να μιλούν...

Είναι επιτρεπτός ο περιορισμός της ελευθερίας στην έκφραση γνώμης σε μία δημοκρατική κοινωνία, όταν η γνώμη αυτή προτρέπει σε απείθεια στα μέτρα αντιμετώπισης μίας μείζονος υγειονομικής κρίσης;

Αυτό το (διόλου ρητορικό) ερώτημα είχαμε θέσει παλιότερα:

http://costaspap.blogspot.com/2021/04/blog-post_27.html

Η απάντησή μας παραμένει ίδια: Δεν φταίνε εκείνοι που ιδιοτελώς (αν όχι δολίως) μιλούν, υπό το πρόσχημα δήθεν "ιδεολογίας" ή "διωκόμενης επιστημοσύνης". Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν.

Φταίμε όλοι εμείς που τους ακούμε, καθιστώντας μάλιστα εμφανή την προσοχή που τους δίνουμε (πατώντας "κουμπιά" επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας, ή μπαίνοντας σε δημόσιους διαλόγους μαζί τους).

Οι τείνοντες ευήκοα ώτα, όχι οι ομιλούντες, έχουν την ευθύνη!

Νεοελληνικός Διασκοτισμός...

Κάποτε η Ιστορία θα γράψει ότι δύο κινήματα, το αντιμνημονιακό και το αντιεμβολιαστικό, σήμαναν το τέλος του Διαφωτισμού στην Ελλάδα. Αφού, ο τυφλός φανατισμός και η εμμονική ιδεοληψία κατόρθωσαν να εκτοπίσουν σε μεγάλο βαθμό την επιστήμη και τον ορθολογισμό.

Ίσως μάλιστα στα κεφάλαια της Ιστορίας προστεθεί και ένα ακόμα, με τίτλο "Νεοελληνικός Διασκοτισμός". Και όταν τελικά αποκτήσουμε αρκετή αντιληπτική ικανότητα ώστε να πάρουμε είδηση τι μας έχει συμβεί, θα αρχίσουμε να αναζητούμε τους πονηρούς και ιδιοτελείς influencers (*) για να τους ζητήσουμε ευθύνες που μας "παρέσυραν". Σαν τον αθεράπευτα ανώριμο ενήλικα που καταφεύγει στους ψυχοθεραπευτές για να τον απενοχοποιήσουν για όλα του τα κρίματα, φορτώνοντάς τα στα λάθη των γονιών του στην παιδική του ηλικία!

Όσο για τους influencers, άλλοι θα έχουν κάνει πολιτικές καριέρες κι άλλοι θα έχουν κάνει (ακόμα περισσότερα) λεφτά. Και, φυσικά, θα έχουν εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο...

Θα είμαστε για πολύ ακόμα τα κορόιδα τους;

 * Influencers: Οι επηρεαστές της κοινής γνώμης, κυρίως μέσω των social media.

Δισκοθήκη

 

Η ελεεινή τοξικότητα των "social media"...

Δεν πρόλαβε να σβήσει ο απόηχος του θρήνου για την Φώφη, άρχισαν ήδη να ακούγονται (συγκεκαλυμμένα ή ευθέως) χαιρέκακες κατάρες από "αντισυστημικούς" κύκλους για τη Ντόρα. "Καλά να πάθει", λένε, "αφού υποστήριξε τα μνημόνια!" (Προφανώς, η μνήμη είναι επιλεκτική...)

Στο βαθμό που τα social media μπορεί να θεωρηθούν, έστω προσεγγιστικά, ως απεικόνιση της κοινωνικής συνείδησης, θα πρέπει να συμπεράνουμε με ένα αίσθημα τρόμου ότι αποτελούμε μέλη μίας πολύ άρρωστης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας σε μεγάλο μέρος της οποίας ένα μέλος τρέφεται συνειδησιακά με τα τοξικά απόβλητα ενός άλλου. Και στην οποία κοινωνία ομάδες γνώμης μορφοποιούνται με βάση την κοινή "γαστρονομική" προτίμηση στον εμετό, τη χολή και το δηλητήριο...

Το ερώτημα είναι αμείλικτο, βασανιστικό κι αγωνιώδες: Έχουμε τη δύναμη που απαιτεί η ανάγκη διατήρησης της ψυχικής μας υγείας (αλλά και της ίδιας της αισθητικής μας) ώστε να αποδράσουμε έγκαιρα από τον σφιχτό εναγκαλισμό της συνήθειας που μας κρατά δεμένους με τα social media;

Και, αν δεν διαθέτουμε, τελικά, αυτή τη δύναμη, πώς θα μπορέσουμε τουλάχιστον να θωρακιστούμε από τοξικές επιδράσεις πριν αυτές καταλήξουν να απεικονίζονται στη συνείδησή μας σαν "κανονικότητα";

Γιατί, ας μην ξεχνούμε τι είπε ο Μάνος για το τέρας που κάποια στιγμή ίσως πάψει να μας φαίνεται σαν τέρας...

Υ.Γ. Σταχυολογώ, ενδεικτικά, μερικά σχόλια που είδα σε μία ανάρτηση, διατηρώντας την αυθεντική ορθογραφία τους:

- Άντε ο Θεός να μας σώσει να κλάψουμε κι αυτήν

- Η αρρώστεια της αδελφομάνας πάντως θα μπουστάρει σίγουρα το πρωθυπομπεμπε.... αντιθέτως εν ζωή ολίγη ωφέλεια παρέχει στο καθεστώς....

- Ποτέ δεν σκέφθηκε αυτή τα παιδιά των Ελλήνων συνυπογραφοντας τα μνημόνια και συμφωνοντας για γενικό υποχρεωτικο εμβολιασμο στα δικά μας παιδιά!!! Ειναι άλλο ένα κομμάτι του παζλ που μας έχει ρίξει ομαδικά στον εξευτελισμό και την αφελληνοποιηση της χώρας!!! Αν λοιπόν εσύ που είσαι πόνο ψύχος λυπάσαι για τον θάνατο κάποιου από τους δυναστές σου, Με την ίδια λογική θα εχεις συγχωρήσει τον Σταλιν, τον Χίτλερ, τον Μάο και όλους τους μακελαρηδες που πέρασαν από την γη και κατεσφαξαν τον κόσμο!!! Ευτυχώς κάποιοι δεν πασχουμαι ούτε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ούτε από αλτσχαϊμερ για να ξεχάσουμε τις πράξεις που έχουν κάνει όλοι εκεί μέσα στην βουλή!!! Αυτό το τέρας έχει στείλει στον θάνατο,στην αυτοκτονία,στην φτώχια και την ανέχεια, όλα αυτά τα χρόνια πολλές χιλιάδες Έλληνες. Καμία λυπηση σε αυτήν και στους ομοίους της δολοφόνους των ζωων μας και της πατρίδας μας.

Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, οι ανωτέρω σχολιαστές είναι ληξιαρχικώς καταχωρισμένοι στο είδος που λέγεται "Άνθρωπος"...

Όταν σε βλέπουν και κρύβονται...

 Ας φτιάξουμε ένα σκηνικό. Μπορεί και να 'ναι τελείως φανταστικό...

Περπατάς σε έναν μακρύ διάδρομο (όπως στην εικόνα). Εκεί προς το τέλος του διαδρόμου φέγγει το φως ενός γραφείου. Στην ανοιχτή πόρτα έχει κοντοσταθεί ένα άτομο και μιλά χαλαρά κι ανέμελα με κάποιο άλλο άτομο που βρίσκεται εντός του γραφείου.

Ξάφνου, το πρώτο άτομο (αυτό που βρίσκεται στην πόρτα) αντιλαμβάνεται πως πλησιάζεις από μακριά. Και, σαν σε πανικό, σπεύδει να κρυφτεί μέσα στο γραφείο, ελπίζοντας μάλλον ότι δεν θα μπεις κι εσύ περνώντας από κει. Φυσικά, δεν μπαίνεις...

Καθώς στρίβεις για να πας στο δικό σου γραφείο, λίγα μέτρα πιο κάτω, αντιλαμβάνεσαι ήδη πως βρίσκεσαι σε φιλοσοφικο-υπαρξιακό mood:

- Γιατί άραγε ένας άνθρωπος κρύβεται μόλις δει κάποιον άλλον;

Μετά από λίγη σκέψη, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι: η αυτοσυντήρηση και η αυτοσυνειδησία.

Στην πρώτη περίπτωση (αυτοσυντήρηση) το άτομο κρύβεται από φόβο που ενδεχομένως του εμπνέεις. Σε βλέπει σαν απειλή και αισθάνεται αδύναμο να σε αντιμετωπίσει, προτιμώντας έτσι την ασφάλεια της φυγής. Αυτό σημαίνει πως η ευθύνη για τη συμπεριφορά του ατόμου είναι ολότελα δική σου, αφού έδωσες το λάθος μήνυμα για τις προθέσεις σου (εκτός βέβαια αν πρόθεσή σου ήταν ακριβώς η πρόκληση φόβου, οπότε δεν καταδέχομαι να κάνω άλλο διάλογο μαζί σου!).

Στη δεύτερη - εκ διαμέτρου αντίθετη - περίπτωση (αυτοσυνειδησία) το άτομο κρύβεται από ενδεχόμενη ενοχή απέναντί σου. Εδώ η απειλή δεν προέρχεται από εσένα αλλά από την ίδια τη συνείδηση του ατόμου, το οποίο γνωρίζει ότι σου οφείλει εξηγήσεις που δεν βρήκε ποτέ το θάρρος (ή κι αυτή τούτη τη διάθεση) να δώσει. Η φυγή, έτσι, σώζει κάπως τα προσχήματα...

Αν είσαι σίγουρος πως αυτή η δεύτερη εκδοχή είναι η εξήγηση, τότε μπορείς να νιώσεις ένα αίσθημα δικαίωσης. Η φυγή του ατόμου - το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν έχει καν το θάρρος να σε αντικρίσει - είναι μία έμμεση, μια οιονεί "συγνώμη".

Την άλλη συγνώμη, τη ρητή, ίσως δεν την ακούσεις ποτέ. Μπορεί και να 'ναι καλύτερα έτσι...

ΚΠ

Φύλακας κτιρίου

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Anton Bruckner: Συμφωνία Αρ. 8 σε Ντο ελάσσονα

Οι δύο τελευταίες συμφωνίες του Anton Bruckner (8η και 9η) είναι έργα μεγάλου ψυχολογικού βάθους. Κάποιος θα χαρακτήριζε το ύφος τους εσωστρεφές, ίσως ακόμα και σκοτεινό. Μετά τον θάνατο του Richard Wagner (γεγονός που θρηνείται στο αργό μέρος της 7ης συμφωνίας) ο συνθέτης μοιάζει να εισήλθε σε κόσμους μεταφυσικούς... 

Όμως, ο Βάγκνερ είναι "παρών" δι' αντιπροσώπου στην 8η συμφωνία του Μπρούκνερ, αφού η αναθεωρημένη (2η) έκδοση του έργου, που ακούμε εδώ, είναι αποτέλεσμα φιλικής (αλλά μάλλον σκληρής) κριτικής στην αρχική μορφή της συμφωνίας, από τον αγαπημένο μαέστρο του Ριχάρδου: τον Χέρμαν Λεβί (Hermann Levi)!

Κατερίνα Γώγου: Όταν ο θυμός γίνεται Τέχνη...

 Σαν σήμερα (3-10-1993) "έφυγε" η ποιήτρια Κατερίνα Γώγου. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον δημιουργό, έδειξε πώς ένας βαθιά εσωτερικευμένος υπαρξιακός θυμός μπορεί να γίνει πρώτη ύλη για μια ποίηση που, μέσα από την παρακμιακή νοσηρότητά της, έχει τον τρόπο να διαπερνά ως το μεδούλι την ανθρώπινη συνείδηση. Ακόμα και (ή, κυρίως) για εκείνους που, από την ασφάλεια της βιωματικής και ιδεολογικής απόστασης, εκφράζουν (εν μέρει "κατανοητή") αποστροφή για την ποιήτρια και ό,τι εκείνη εκπροσωπεί...

Σκιές πάνω στον Άρειο Πάγο, κάτω απ' την Ακρόπολη. Καθώς η νύχτα πέφτει...

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Το φως πίσω απ' την πόρτα...

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Η Φύση θα μας επιστρέψει αύριο ό,τι της δίνουμε σήμερα!

Ένα video οικολογικής ευαισθησίας, με ένα σημαντικό μήνυμα - προειδοποίηση προς τον άκριτα καταναλωτικό άνθρωπο της εποχής μας...

 

Περπατώντας στα σοκάκια της Πλάκας

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Μαθηματικά: Η άλλη όψη της Μουσικής!

<< Η ψυχολογία του μαθηματικού ερευνητή είναι πολύ κοντύτερα σε αυτήν του ποιητή ή του μουσικοσυνθέτη, του ανθρώπου που τον απασχολεί η δημιουργία του Ωραίου και η αναζήτηση της Αρμονίας και της Τελειότητας. (Ο μαθηματικός) είναι διαμετρικά αντίθετος από τον πρακτικό άνθρωπο, τον μηχανικό, τον πολιτικό ή τον επιχειρηματία.>>

(Απόστολος Δοξιάδης, "Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ" )

Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα! Πράγματι, όσοι έχουν "πατήσει και στις δύο βάρκες" γνωρίζουν καλά ότι η εναγώνια απόλαυση της επίλυσης ενός δύσκολου μαθηματικού προβλήματος δεν διαφέρει πολύ από εκείνη της αναζήτησης ενός καλού μουσικού θέματος για τη σύνθεση μίας σονάτας...

Αντιθέσεις...

Όταν μια χούφτα φως τολμά να αμφισβητεί το σκοτάδι που απλώθηκε στην πόλη...

Το συντριβάνι στο πάρκο του Ζαππείου

Το Ζάππειο Μέγαρο, στο βάθος, φωτισμένο και γιορτινό. Μα την παράσταση κλέβει πάντα το νερό, μοναχικό στο μέσο του πάρκου... (Ναι, η Αθήνα μπορεί να είναι κι όμορφη!)

Καθώς βραδιάζει στο Ζάππειο...

Το Μέγαρο φωτεινό και γεμάτο επισκέπτες. Όμως η "Αίγλη", η ιστορική καφετέρια του Ζαππείου, σκοτεινή και έρημη. Τόπος συναντήσεων κάποτε, τώρα συναντούνται μόνο οι αναμνήσεις... Ευτυχώς λειτουργεί ακόμα ο κινηματογράφος.

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Μίκης Θεοδωράκης: "Άσμα Ασμάτων" | Μαρία Φαραντούρη

Τολμώ να πω, το ωραιότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για το Ολοκαύτωμα (με εξαίρεση, ίσως, την "Συμφωνία των Λυπημένων Τραγουδιών" του Γκορέτσκι)...

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου

με το καθημερνό της φόρεμα

κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς, 

του Νταχάου κοπέλες, 

μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι, 

δεν είχε πια το φόρεμά της

ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου, 

η χαϊδεμένη από τη μάνα της

και τ' αδελφού της τα φιλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν, 

κοπέλες του Μπέλσεν, 

μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία

μ' ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι, 

με κίτρινο άστρο στην καρδιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου, 

η χαϊδεμένη από τη μάνα της

και τ' αδελφού της τα φιλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Στα "πέτρινα σπίτια" στου Φιλοπάππου

Photo: C.J.Papachristou

Συζητώντας για την νεορεαλιστική ταινία "Συνοικία το Όνειρο" (1961) (βλ. επίσης εδώ) είχαμε αναφέρει ότι τα γυρίσματα έγιναν στην περιοχή του "Ασύρματου", ανάμεσα στα Άνω Πετράλωνα και τον λόφο του Φιλοπάππου. Την εποχή των γυρισμάτων υπήρχαν ακόμα μερικές παράγκες από τον συνοικισμό των προσφύγων που είχαν έρθει το 1922 από την Αττάλεια. Σιγά - σιγά, οι παράγκες αντικαταστάθηκαν από τα "πέτρινα σπίτια" και τη μεγάλη πολυκατοικία στου Φιλοπάππου, που χτίστηκαν με πρωτοβουλία της τότε Βασίλισσας Φρειδερίκης.

Photo: C.J.Papachristou

Οι παρεμβάσεις της Φρειδερίκης στην πολιτική ζωή του τόπου είναι ένα ζήτημα που έχει συζητηθεί εξαντλητικά, και δεν θα μας απασχολήσει εδώ. Ας την κρίνει η Ιστορία... Θα μεταφέρω, απλά, αυτά που άκουσα χθες από κάτοικο της περιοχής, εγγονό προσφύγων από την Αττάλεια (τέτοια συναπαντήματα μου προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση, αφού κι εγώ εγγονός προσφύγων είμαι).

Photo: C.J.Papachristou

Είχα πάει, λοιπόν, στα "πέτρινα", κάτω από τον περιφερειακό του Φιλοπάππου, για να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Έξω από ένα σπίτι καθόταν ένας άνδρας κοντά στα 70. Τον ρώτησα αν θα πείραζε να φωτογραφίσω το σπίτι του. "Βγάλε όσες φωτογραφίες θες", μου απάντησε πρόθυμα. Μετά πιάσαμε κουβέντα για την ιστορία του συνοικισμού. "Πρώτα ζούσαμε σε παράγκες και μετά μπήκαμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι σ' αυτά τα σπίτια. Κι ας μείναμε φτωχοί... Ας είναι καλά η βασίλισσα που ενδιαφέρθηκε για μας!"

Αυτό δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Η συνέχεια, όμως, πραγματικά με ξάφνιασε:

"Το ξέρεις ότι ερχόταν εδώ κι επισκεπτόταν τους πρόσφυγες; Ούτε φωτογραφίες, ούτε δημοσιογράφοι, τίποτα! Μόνο δυο - τρεις σωματώδεις τύποι ήταν μαζί, που τη φυλάγανε. Πήγαινε στα σπίτια, έπινε καφέ και έπιανε κουβέντα, σαν να 'τανε γειτόνισσα. Να, εδώ πιο πάνω που ήταν της κυρα-Μαρίας πήγαινε πιο συχνά."

Η ιστορία έχει και... αθλητικό ενδιαφέρον:

"Μια φορά είχε πάει στην αλάνα, να δει τα αγόρια που έπαιζαν μπάλα. Τι μπάλα, δηλαδή; Από κουρέλια την είχαν φτιάξει! Κάποια στιγμή η μπάλα ήρθε στα πόδια της. Ένας ψηλός πήγε να την πάρει, και τότε εκείνη του λέει: 'Με τέτοια μπάλα παίζετε εδώ;' Κάτι ψιθύρισε σε έναν από τη συνοδεία της, κι εκείνος έφυγε αμέσως. Όταν ξαναγύρισε, κρατούσε τρεις μπάλες δερμάτινες. Ξέρεις τι σήμαινε δερμάτινη μπάλα εκείνη την εποχή; Τα παιδιά ένιωσαν σαν να έπαιζαν τώρα σε παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου!"

Αυτά τα άκουσα, και θεωρώ χρέος μου να τα μεταφέρω. Και θα ομολογήσω ότι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα ένα κάποιο αίσθημα συμπάθειας για τη Φρειδερίκη...

Στο τελευταίο σπίτι με περίμενε άλλη μία έκπληξη. "Πάρε κι εμένα στη φωτογραφία", λέει ο ιδιοκτήτης. Και συνεχίζει: "Είδες τι ωραίο σπίτι; Και πού να δεις αυτό που έχω στο χωριό μου, στην Εύβοια!" "Στην Εύβοια, πού;", του λέω. "Στον Νέο Πύργο", μου απαντάει. Πατριώτης, δηλαδή, αφού ο Νέος Πύργος στη Βόρεια Εύβοια είναι το προσφυγικό χωριό από το οποίο καταγόταν η μητέρα μου! Το πώς βρέθηκε ο εκ Κωνσταντινουπολιτών καταγόμενος σε σπίτι στα Ατταλιώτικα, ξέχασα να το ρωτήσω. Μικρός, πάντως, που είναι ο κόσμος...!

Photo: C.J.Papachristou

Καθώς πέφτει το βράδυ στη Ρωμαϊκή Αγορά...

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Αν σιγήσουμε, η μπούρκα θα είναι το αυριανό "άστρο του Δαυίδ"!

 Οι εικόνες αυτές από το επικείμενο, δυστυχώς, μέλλον στο Αφγανιστάν, αποτελούν βαθιά προσβολή στον σύγχρονο πολιτισμό.

Και, αν σηκώσουμε τους ώμους λέγοντας "είναι η κουλτούρα τους και έχουν κάθε δικαίωμα να την ακολουθούν, στο κάτω-κάτω αποτελεί εσωτερική τους υπόθεση", δεν θα διαφέρουμε πολύ από εκείνους που γνώριζαν κάποτε για τα ρατσιστικά εγκλήματα που συνέβαιναν στη Ναζιστική Γερμανία αλλά τα προσπερνούσαν θεωρώντας τα "εσωτερική υπόθεση" του καθεστώτος του Χίτλερ.

Οι αναλογίες τρομάζουν: Από τους Γερμανούς Εβραίους αφαιρέθηκαν τα δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιότητα του πολίτη - μεταξύ αυτών, το δικαίωμα συμμετοχής στη δημόσια εκπαίδευση και το δικαίωμα άσκησης δημόσιων λειτουργημάτων - ώσπου στο τέλος τούς αμφισβητήθηκε κι αυτή τούτη η ανθρώπινη ιδιότητα. Έτσι, για τους Ναζί, η δολοφονία ενός Εβραίου από έναν "Άριο" δεν ήταν αξιόποινη πράξη αλλά μάλλον "ατομικό δικαίωμα"!

Βάλτε, τώρα, τις λέξεις "άνδρας" και "γυναίκα" στη θέση, αντίστοιχα, των λέξεων "Άριος" και "Εβραίος", για να σχηματίσετε μία εικόνα από το λίαν προσεχές μέλλον στο Αφγανιστάν. Ακόμα και η ενδυματολογία προδίδει τις ρατσιστικές αναλογίες: Αν το άστρο του Δαυίδ όρισε κάποτε τα σύνορα που χώριζαν τον "άνθρωπο" από τον "μη-άνθρωπο", το ίδιο ακριβώς κάνει σήμερα η θλιβερή μπούρκα των γυναικών.

Μπροστά σε αυτή τη μεσαιωνική φρίκη, η πολιτισμένη ανθρωπότητα δεν έχει το δικαίωμα να σιωπήσει. Αλλιώς, ανοίγει η κερκόπορτα για έναν νέο ναζισμό. Προσώρας τοπικού χαρακτήρα μόνο, αλλά ας μην ξεχνούμε ότι τοπικά ξεκίνησε και η πανδημία του Covid-19. Και, όπως είχαμε γράψει κάποτε, το "Τέταρτο Ράιχ" δεν θα μιλά γερμανικά...

Ως υστερόγραφο: Δεν με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι πανηγυρίζουν για την "ήττα του ιμπεριαλισμού" και τον "θρίαμβο της εθνικής ανεξαρτησίας" όσοι δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με τα μνημόνια και δεν αντιλήφθηκαν τον πραγματισμό της αναγκαιότητάς τους. Σαν να παίρνουν τώρα δια της τεθλασμένης - μέσω Αφγανιστάν, δηλαδή - τη ρεβάνς για μία υποτιθέμενη δική τους ήττα, νοητικό κατασκεύασμα ενός εθνικού μικρομεγαλισμού που αδυνατεί να αντιληφθεί το αυτονόητο: ότι μία "αγέρωχα αδέσμευτη" Ελλάδα, όπως την φαντασιώνονταν, θα ήταν μία χώρα χρεοκοπημένη και εξαθλιωμένη, με έναν λαό που θα τρεφόταν από "κατοχικά" συσσίτια. Κάπου διάβασα, μάλιστα, μία φριχτή ρητορική ερώτηση: "Θα έχουν άδικο, τώρα, οι Ταλιμπάν αν γδάρουν ζωντανούς τους συνεργάτες των κατακτητών;" Και στο μυαλό μου ξαναγυρνούν οι κραυγές μίσους για "γερμανοτσολιάδες" και "ευρωλιγούρηδες". Ευτυχώς εδώ έχουμε (ακόμα) δημοκρατία...

Η εθνική τραγωδία και η "δημοκρατία των hashtags"

Προς τι, λοιπόν, έχει γίνει σημαία της αντιπολίτευσης και αντικείμενο επίμονης ρητορείας της η προφανής κι αναμφισβήτητη αβελτηρία και η (ναι, απόλυτα ασυγχώρητη) υποκρισία των κυβερνώντων; Δεν θα κέρδιζε, άραγε, ηθικούς πόντους η αντιπολίτευση αν απλά σιωπούσε πολιτικά μπροστά στο μαζικό αυτό ανθρώπινο δράμα, μιλώντας μόνο για όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν ώστε να μην ξαναβιώσει η χώρα παρόμοια τραγωδία; Και, τέλος, ποιος θα μπορούσε στ’ αλήθεια να κατηγορήσει έναν (έστω) κακοπροαίρετο που θα σκεφτεί πιθανόν ότι υπάρχουν άτομα στον αντιπολιτευτικό χώρο, τα οποία «τρίβουν τα χέρια τους» για τη φθορά που θα προκαλέσει στην κυβέρνηση η εκατόμβη των θυμάτων της φωτιάς;

Κάποιες φορές, μία παρεμφατική σιωπή λέει περισσότερα από εκατοντάδες «κατηγορώ» ενώ παράλληλα συνιστά δείγμα ηθικής ανωτερότητας. Αν, λοιπόν, υποτεθεί ότι η πολιτική ηθική απουσιάζει από την εξουσία, ας την επιδείξει, τουλάχιστον, η εν δυνάμει εξουσία. Εκτός πια κι αν τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτό τον τόπο...

Θα μπορούσα να το είχα γράψει σήμερα αν δεν υπήρχε μέσα στο κείμενο η λέξη "εκατόμβη". Όμως, το κείμενο αυτό δεν είναι σημερινό. Δημοσιεύθηκε στο "Βήμα" τον Ιούλιο του 2018, λίγο μετά την τραγωδία στο Μάτι με τους 102 νεκρούς. Μάλιστα, ίσως να 'μουν κι ο πρώτος που χρησιμοποίησε για την περίσταση τον όρο "πολιτική τυμβωρυχία", για να τονίσω το απολύτως αθέμιτο της πολιτικής αξιοποίησης μιας εθνικής τραγωδίας:

https://www.tovima.gr/2018/07/31/opinions/politikes-tymbwryxies/

Πάνω από τις καινούργιες στάχτες της Ελλάδας, σαν έτοιμοι από καιρό οι άλλοι τρίβουν τώρα με αίσθημα ρεβανσισμού τα χέρια τους, λογαριάζοντας πολιτικά κόστη και χαμένα και κερδισμένα πολιτικά κεφάλαια. Και, μέσα από τα μύρια χυδαία πολιτικά αναθέματα των κομματόσκυλων (hashtags τα λένε;) δεν ξεπροβάλλει, έστω υπαινικτικά - έστω ακόμα και υποκριτικά - μια υποψία πόνου για όλους εκείνους που οι ζωές τους καταστράφηκαν. Θέλει η πόρνη να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει...

Θα το διατυπώσω απλά: Όποιος επενδύει πολιτικό κεφάλαιο σπεκουλάροντας πάνω σε εθνικές τραγωδίες, δεν δικαιούται να θεωρεί τον εαυτό του ως Έλληνα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το δικαίωμά του να συμμετέχει στα κοινά).

Όμως, δεν αξίζουν καλύτερα λόγια και όσοι, από την ασφάλεια που τους προσφέρει ο καναπές τους, ανταλλάσσουν φθηνές πλακίτσες - συχνά διανθισμένες με χυδαιολογικές προτροπές περί "ερωτικών" συνευρέσεων της πολιτικής ηγεσίας - την ώρα που, ακόμα και μέσα στην απελπισία τους, εκείνοι που καταστράφηκαν βρίσκουν το κουράγιο να λένε: "Θα τα ξαναφτιάξουμε!" (Συγκλονιστική η ανάρτηση ενός πρώην φοιτητή μου με καταγωγή από τη Βόρεια Εύβοια. Πόση δύναμη, πόση ελπίδα, πόση αισιοδοξία αναδυόταν μέσα από μία ασύλληπτη καταστροφή ενός από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας! Κι ούτε μια λέξη που να προδίδει θυμό...)

Οι αληθινοί ήρωες, είτε από εδώ, είτε - ακόμα περισσότερο - από άλλα, μακρινά μέρη, δεν βρίσκονται πάνω από ηλίθια πληκτρολόγια αλλά εκεί έξω, στο πεδίο της άνισης μάχης με τις φλόγες. Ρισκάρουν την ίδια τη ζωή τους με μόνη ανταμοιβή ένα ποτήρι νερό και μια καλή κουβέντα. Και, στο τέλος της μέρας θα τους ακούσεις να λένε "έκανα απλά αυτό που θεωρούσα σωστό για τον συνάνθρωπο". Με τη συνείδησή τους να αποτελεί και τη μοναδική "υστεροβουλία" τους...

Θα αρκεστώ να κλείσω λέγοντας τούτο: Στον βαθμό, τουλάχιστον, που η Ιστορία μάς ανήκει (όπως θα 'λεγε κι ο "προοδευτικός" τραγουδοποιός), εμείς οι Έλληνες ήμασταν που ανακαλύψαμε την Δημοκρατία των Πολιτών. Ας μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, τώρα, που θα την καταντήσουμε "δημοκρατία των hashtags"!