Όταν σε βλέπουν και κρύβονται...

 Ας φτιάξουμε ένα σκηνικό. Μπορεί και να 'ναι τελείως φανταστικό...

Περπατάς σε έναν μακρύ διάδρομο (όπως στην εικόνα). Εκεί προς το τέλος του διαδρόμου φέγγει το φως ενός γραφείου. Στην ανοιχτή πόρτα έχει κοντοσταθεί ένα άτομο και μιλά χαλαρά κι ανέμελα με κάποιο άλλο άτομο που βρίσκεται εντός του γραφείου.

Ξάφνου, το πρώτο άτομο (αυτό που βρίσκεται στην πόρτα) αντιλαμβάνεται πως πλησιάζεις από μακριά. Και, σαν σε πανικό, σπεύδει να κρυφτεί μέσα στο γραφείο, ελπίζοντας μάλλον ότι δεν θα μπεις κι εσύ περνώντας από κει. Φυσικά, δεν μπαίνεις...

Καθώς στρίβεις για να πας στο δικό σου γραφείο, λίγα μέτρα πιο κάτω, αντιλαμβάνεσαι ήδη πως βρίσκεσαι σε φιλοσοφικο-υπαρξιακό mood:

- Γιατί άραγε ένας άνθρωπος κρύβεται μόλις δει κάποιον άλλον;

Μετά από λίγη σκέψη, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι: η αυτοσυντήρηση και η αυτοσυνειδησία.

Στην πρώτη περίπτωση (αυτοσυντήρηση) το άτομο κρύβεται από φόβο που ενδεχομένως του εμπνέεις. Σε βλέπει σαν απειλή και αισθάνεται αδύναμο να σε αντιμετωπίσει, προτιμώντας έτσι την ασφάλεια της φυγής. Αυτό σημαίνει πως η ευθύνη για τη συμπεριφορά του ατόμου είναι ολότελα δική σου, αφού έδωσες το λάθος μήνυμα για τις προθέσεις σου (εκτός βέβαια αν πρόθεσή σου ήταν ακριβώς η πρόκληση φόβου, οπότε δεν καταδέχομαι να κάνω άλλο διάλογο μαζί σου!).

Στη δεύτερη - εκ διαμέτρου αντίθετη - περίπτωση (αυτοσυνειδησία) το άτομο κρύβεται από ενδεχόμενη ενοχή απέναντί σου. Εδώ η απειλή δεν προέρχεται από εσένα αλλά από την ίδια τη συνείδηση του ατόμου, το οποίο γνωρίζει ότι σου οφείλει εξηγήσεις που δεν βρήκε ποτέ το θάρρος (ή κι αυτή τούτη τη διάθεση) να δώσει. Η φυγή, έτσι, σώζει κάπως τα προσχήματα...

Αν είσαι σίγουρος πως αυτή η δεύτερη εκδοχή είναι η εξήγηση, τότε μπορείς να νιώσεις ένα αίσθημα δικαίωσης. Η φυγή του ατόμου - το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν έχει καν το θάρρος να σε αντικρίσει - είναι μία έμμεση, μια οιονεί "συγνώμη".

Την άλλη συγνώμη, τη ρητή, ίσως δεν την ακούσεις ποτέ. Μπορεί και να 'ναι καλύτερα έτσι...

ΚΠ