Στην πλατεία του Άι-Γιάννη, στον Νέο Κόσμο, τα περιστέρια κρατούν συντροφιά στο νερό...

Tchaikovksy: Francesca da Rimini (Συμφωνικό Ποίημα)

 «Πόνος πιο μεγάλος δεν υπάρχει από το να θυμάσαι ευτυχισμένους καιρούς μέσα στη δυστυχία σου...»

Αυτά τα λόγια βάζει ο Δάντης στο στόμα της Φραντσέσκα ντα Ρίμινι, στον δεύτερο κύκλο της «Κόλασης». Και δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος που να μην κουνήσει μελαγχολικά το κεφάλι...

Εμπνευσμένος από τον Λιστ που, με τα Συμφωνικά του Ποιήματα, είχε τη μαγική ικανότητα να μεταμορφώνει την Ποίηση σε Μουσική, ο Τσαϊκόφσκι περιγράφει με μουσικούς όρους το μεταθανάτιο μαρτύριο της Φραντσέσκα, η οποία πλήρωσε με τη ζωή της (σε μία γυναικοκτονία του 13ου αιώνα!) το ότι συνάντησε τον έρωτα έξω από το αυστηρό πλαίσιο των κοινωνικών συμβάσεων...

Μέγας μάστορας της ορχηστρικής γραφής, ο Τσαϊκόφσκι βάζει τα έγχορδα να παίζουν στα όρια των αντοχών τους προκειμένου να περιγράψει τους ανέμους που λυσσομανούσαν στην Κόλαση, κάνοντας να στροβιλίζονται αέναα και βασανιστικά τα κορμιά των δύο παράνομων εραστών. Ορχηστρική τεχνική που ο συνθέτης θυμήθηκε ξανά στη «Συμφωνία Μάνφρεντ».

Το ιστορικό καπελάδικο του Πουλόπουλου στο Θησείο

Αμφισβήτηση του κράτους δικαίου σημαίνει κατάλυσή του!

Σε τηλεοπτική συνέντευξή της σε κανάλι της Κρήτης, η κυρία Μαρία Καρυστιανού δήλωσε ότι δεν έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη (είναι, θεωρεί, χειραγωγούμενη από την ελληνική κυβέρνηση), και για τον λόγο αυτό προσέφυγε εξαρχής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα συνέβαινε στη χώρα αν το δόγμα (*) της κ. Καρυστιανού καθίστατο κυρίαρχη πεποίθηση στην ελληνική κοινωνία. Κανένας δεν θα αισθανόταν υποχρεωμένος να σέβεται δικαστικές αποφάσεις (αφού θα ήταν προϊόντα ενός "διεφθαρμένου" και "χειραγωγούμενου" συστήματος δικαιοσύνης) και κάθε άτομο, ή κάθε κοινωνική ομάδα, θα επέβαλλαν το δικό τους "δίκαιο" κατά το δοκούν. Ο νόμος της ζούγκλας θα υποκαθιστούσε, έτσι, το - έστω κατασυκοφαντημένο - κράτος δικαίου!

Εκτός αν αυτό ακριβώς επιδιώκουν (γιατί εξυπηρετεί απόλυτα τους σκοπούς τους) κάποιοι που κατόρθωσαν να πείσουν την κ. Καρυστιανού για την "ενσυναίσθηση" και τις "αγνές προθέσεις" τους. Και δεν διστάζουν να μετατρέψουν το πένθος της σε πολιτικό κεφάλαιο...

(*) Δόγμα: Ισχυρή πεποίθηση που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, αφού θεωρείται από τον φέροντα ως έχουσα γενική και μη διαπραγματεύσιμη ισχύ. (Η άποψη, αντίθετα, είναι δεκτική σε επανεξέταση και αναθεώρηση.)

Αθέατα σύννεφα

Τρελοί κι ανυποψίαστοι 

διαβήκαμε τους δρόμους του καιρού 

έφιπποι στης αθανασίας τ’ αλαζονικό μας 

το αυτονόητο, 

με έπαρση πολλή κατάματα 

τον ήλιο ατενίζοντας 

μες στο γαλάζιο, άνεφο ουρανό. 

Πώς δεν τα είδαμε που έρχονταν τα σύννεφα; 

Πώς δεν ακούσαμε τον κεραυνό από μακριά; 

Πώς δε μυρίσαμε στο χώμα τη βροχή; 

Τώρα μένω πια μάταια ν’ αναζητώ 

τ’ αυτάρεσκα χαμόγελα 

της σίγουρής μου αυθάδειας, 

τον κόσμο εκείνο το «μηδαμινό» 

που έλεγαν μου ανήκε, 

την πόρτα πάντα πρόθυμα 

χωρίς να με ρωτά 

ν’ ανοίγει σα γυρνώ, 

τις μυρωδιές απ’ το φαΐ 

ποτέ που δεν ετοίμασα... 

Όμως, σαν δείτε τα παιδιά 

μην τους χαλάτε τ’ όνειρο, 

της αυταπάτης το άλογο 

μην τ’ αγριεύετε 

τόσο ωραίο που μοιάζει το ταξίδι! 

Τρελά κι ανυποψίαστα 

αφήστε να διαβαίνουνε 

τους δρόμους του καιρού 

μες στα δικά τους τ’ αλαζονικά 

τα «αυτονόητα». 

Ώσπου να δουν τα σύννεφα, 

ν’ ακούσουν τη βροντή, 

την πρώτη να μυρίσουν τη βροχή 

κάποια στιγμή στο χώμα... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

Κατά λάθος...

Σαδιστικά, ανελέητα 

ο Μπραμς σφυροκοπάει τις αισθήσεις! 

Λες και με δόλο βάλθηκε να ξετρυπώσει 

μία παλιά, μια ξεχασμένη απόδειξη 

που αν έβγαινε στο φως 

θα σ’ έκανε να ντρέπεσαι: 

πως κάποτε ήσουν κι εσύ 

ανάμεσα στους τιποτένιους, τους περιφρονημένους 

που ειρωνικά λέγονταν «άνθρωποι». 

Κάποτε που μπορούσες δίχως φόβο να δακρύζεις 

σ’ ένα κρεσέντο απελπισμένο της ορχήστρας, 

ν’ αναριγάς όταν τρεμόπαιζαν οι βιόλες και τα τσέλα 

στην εκπνοή ενός θλιμμένου Adagio 

(«τέτοιες αδυναμίες ανεπίτρεπτες 

είναι που θα σε καταστρέψουν» 

σου ‘λεγαν πάντα, και σωστά, ώσπου 

το μάθημά σου πια στο μάθανε καλά). 

Τι προδοσία απ’ την τέχνη αυτή που λάτρεψες! 

Γι’ αυτό σου λέω, σταμάτα τον το δίσκο. 

Να, κοίτα στον τοίχο το ρολόι, πάει τέσσερις, 

σε λίγο πρέπει και ν’ ανοίξεις το γραφείο. 

Κι αυτοί που θάρθουν θέλουν να σε δούνε δυνατό 

κατά πώς λέει κι η διαφήμιση: «Eμπιστοσύνη!» 

Όσο γι’ αυτό το δίσκο που από λάθος σου ‘δωσαν 

σίγουρα θα τον θέλουν πίσω. 

Αύριο πρωί ζήτα εκείνον που χρειάζεσαι 

με τα αρχεία για τους ισολογισμούς... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

Το «θα τους φάμε» τώρα δικαιώνεται! | Η Λίνα Μενδώνη και το τέλος του φιλελευθερισμού

Πόσο φιλελεύθερος είναι ο νόμος που προωθεί η υπουργός Πολιτισμού για την υποστήριξη της ελληνικής μουσικής;

Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Τον Φεβρουάριο του '23, έξω από το Εθνικό Θέατρο και ενώπιον παραληρούντος πλήθους, στο τέλος επαναστατικού άσματος και με οργίλο ύφος που θύμιζε καπετάνιο αντάρτικου στρατού σε ώρα μάχης ενάντια σε μισητό εχθρό, η γνωστή τραγουδίστρια κ. Τάνια Τσανακλίδου κραύγασε, απειλητικά, «θα τους φάμε!». Τα υποψήφια θύματα «ανθρωποφαγίας» ήταν οι τότε κυβερνώντες, με προεξάρχουσα την υπουργό Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη. Η δημόσια συγκέντρωση είχε λάβει χώρα με αφορμή την απαίτηση των καλλιτεχνών να διορίζονται στο δημόσιο ως απόφοιτοι πανεπιστημίων. Τελικά, δεδομένου ότι η χώρα βρισκόταν στην αρχή προεκλογικής περιόδου, η κυβέρνηση κάπως τα βόλεψε με τους καλλιτέχνες και ο θόρυβος κόπασε. Η φράση «θα τους φάμε», όμως, έγινε viral...

Καθώς βρισκόμαστε και πάλι σε τροχιά (ευρω)εκλογικής περιόδου, η κ. Μενδώνη είπε να το τερματίσει. Κατέβασε, λοιπόν, προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο, βάσει του οποίου ακόμα και ιδιωτικές επιχειρήσεις (όπως ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα και ραδιοφωνικοί σταθμοί) που κάνουν χρήση μουσικής, υποχρεούνται, υπό την απειλή προστίμου(!), να παίζουν ένα καθορισμένο, ελάχιστο ποσοστό ελληνικής μουσικής. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα πνευματικά δικαιώματα των εγχώριων μουσικών δημιουργών (δαπάναις, φυσικά, όχι του κράτους που νομοθετεί αλλά των ίδιων των επιχειρήσεων)...

Να θυμίσουμε ότι η κ. Μενδώνη ανήκει σε μία κυβέρνηση που έχει εξ υπαρχής αυτο-συστηθεί στον ελληνικό λαό ως «φιλελεύθερη». Και, με βάση το αλφαβητάρι του φιλελευθερισμού, το μόνο που δεν κάνει ένα φιλελεύθερο σύστημα εξουσίας είναι να παρεμβαίνει στις επιλογές του κάθε πολίτη, στον βαθμό που αυτές δεν απειλούν το γενικό καλό και δεν βλάπτουν την ελευθερία των συμπολιτών του. Όπου με τον όρο «πολίτης» μπορεί να εννοείται, γενικότερα, και μία ευρύτερη δομή όπως μια οικονομική επιχείρηση.

Είναι προφανές ότι ο «νόμος Μενδώνη» παραβιάζει τις στοιχειώδεις αρχές του φιλελευθερισμού και θυμίζει άλλες εποχές και άλλη φιλοσοφία εξουσίας. Τελικά - και γενικότερα - ίσως πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι ο κατασυκοφαντημένος (ακόμα κι από εμένα τον ίδιο [1]) φιλελευθερισμός δεν ταιριάζει στο ελληνικό DNA. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την εξουσία (ας σκεφτούμε, λ.χ., αν η παρανοϊκή υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας είναι φιλελεύθερο μέτρο) αλλά και τον ίδιο τον λαό (αμέτρητοι οι εγχώριοι θαυμαστές ενός πολεμοχαρούς Ρώσου δικτάτορα).

Έτσι, αν περιμένουμε «να τους φάμε» - που θα 'λεγε κι η Τσανακλίδου - για να χορτάσουμε, μάλλον θα μείνουμε νηστικοί: Φιλελεύθεροι υπάρχουν μόνο στον κατάλογο του μενού, όχι στην κουζίνα!

[1] https://www.tovima.gr/2018/07/10/opinions/einai-ithikos-o-fileleytherismos/

KLIK

Πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα

Η δική μας πλατεία είναι αλλιώς!

Το "πλυντήριο" της υπόληψης της Θεσσαλονίκης καλά κρατεί στα μέσα ενημέρωσης, και ειδικά στα ειδησεογραφικά sites (Protagon, Καθημερινή, κλπ). Τώρα μάλιστα κάποιοι μιλούν ακόμα και για... "Θεσσαλονικοφοβία"! Και προσθέτουν, θυμόσοφα, ότι "αυτά τα πράγματα συμβαίνουν παντού".

Λοιπόν, πριν καμιά δεκαριά μέρες είχα κατέβει στο Σύνταγμα (στο κέντρο της μόνης και αποκλειστικής πρωτεύουσα της χώρας). Κι εκεί είδα στην πλατεία ένα άτομο που όχι μόνο ταίριαζε στα χαρακτηριστικά των δύο θυμάτων της Θεσσαλονίκης, αλλά ζητούσε χρηματική ενίσχυση από τους περαστικούς προκειμένου να κάνει... ορμονοθεραπεία!

Και, πώς αντέδρασαν οι "φλώροι" οι Αθηναίοι (σύμφωνα με τους "μάτσο" Θεσσαλονικιούς); Τον περιεργάζονταν (μάλλον διακριτικά), κάποιοι τον φωτογράφιζαν (έδειχνε να του αρέσει αυτό), μερικοί μάλιστα έριχναν και κάποιο νόμισμα μέσα στο καπέλο...

Ναι, το θέαμα δεν ήταν καθόλου - μα καθόλου! - ελκυστικό για τους περισσότερους (εμού συμπεριλαμβανομένου, ομολογώ). Εν τούτοις, ουδείς διανοήθηκε να ασκήσει βία.

Γιατί, η δική μας πλατεία είναι αλλιώς!

ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ | Οιονεί ποίηση από ένα ερημονήσι

                       Δείτε τη συλλογή

Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα (και απειλεί ως τραγωδία)...

Το σπίτι των φαντασμάτων, στην Ακρόπολη

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα"

Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος 

Σκηνοθεσία: Γιώργος Μούλιος 

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

 

Εκκλησία των Τριών Ιεραρχών στα Άνω Πετράλωνα

Τάκης Θεοδωρόπουλος: Τα μποφόρ του κ. Δούκα

Ως δημότης της Αθήνας, προσυπογράφω το κείμενο του Τάκη Θεοδωρόπουλου. Και, ακούγοντας αποσπάσματα από τη συνέντευξη του νέου δημάρχου στο MEGA (δείτε εδώ) διέκρινα τρικυμιώδη στοχασμό. Ελπίζω μόνο να μην τον μεταλαμπαδεύει στους φοιτητές του...

<< Ο κ. Χάρης Δούκας εξελέγη δήμαρχος Αθηναίων επειδή δεν τον ήξερε κανείς. Τον βοήθησε ο εκνευρισμός που προκαλούσε ο κ. Μπακογιάννης επί μήνες καθημερινά στους περαστικούς από την Πανεπιστημίου. Τα έργα εξελίσσονταν σε ρυθμούς ταινίας του Αγγελόπουλου και, όπως και στα έργα του μεγάλου κινηματογραφιστή, το σενάριο δεν σου προκαλούσε ενδιαφέρον για να δεις το τέλος. Θέλαμε να τελειώσουν τα έργα για να τελειώσουν. Ο κ. Μπακογιάννης πλήρωσε τις καθυστερήσεις κι ας παρέδωσε την Αθήνα καθαρότερη από ό,τι την παρέλαβε. Και βοήθησε στην αποσυμφόρηση του κέντρου από τους μετανάστες. Τέλος πάντων, αυτά είναι παρελθόν. Το παρόν μας επιβάλλει να γνωρισθούμε με τον κ. Δούκα. Είναι αναπληρωτής καθηγητής στο ΕΜΠ και ασχολείται με την ενεργειακή πολιτική «θέτοντας τον ανθρώπινο παράγοντα στο επίκεντρο της μοντελοποίησης», όπως αναφέρει το βιογραφικό του. Η διατύπωση μπορεί να σας φέρνει δυσάρεστη εγκεφαλική φαγούρα, όμως ελπίζω να σας καθησυχάσει το γεγονός ότι είναι ανθρωποκεντρικός. Το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς. Ως εκ τούτου δήλωσε ότι υποστηρίζει τις καταλήψεις στα ΑΕΙ. Η Νίκη Λυμπεράκη που του πήρε τη συνέντευξη στο Mega τον ρώτησε αν είναι υπέρ όλων των καταλήψεων. Και εκείνος της απήντησε: «Αλλο οι άλλες». Μετά προσπάθησε να της εξηγήσει με δικά του λόγια γιατί αντιτίθεται στην ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ. Δεν αντελήφθην το νόημα. Αντελήφθην πάντως πως τον απασχολούν οι μισθοί των καθηγητών στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Και θεωρεί ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να ασχοληθεί με αυτό το θέμα αντί να χάνει χρόνο με τα μη κρατικά. Διότι ο χρόνος είναι χρήμα.

Ο κ. Δούκας επισκέφθηκε τα Τίρανα, όπου και του απενεμήθη ο τίτλος του επίτιμου δημότη της πόλης η οποία μαρτύρησε επί Εμβέρ Χότζα. Είχε προετοιμάσει και έναν λόγο –υποθέτω ανθρωποκεντρικής μοντελοποίησης– τον οποίον εξεφώνησε. Σεβόμενος τους κανόνες της φιλοξενίας δεν είπε κουβέντα για την περίπτωση του Φρέντι Μπελέρη. Του διαφεύγει μάλλον ότι η χώρα, στης οποίας την πρωτεύουσα είναι δήμαρχος, έχει αναγάγει την υπόθεση της κακομεταχείρισης του εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρρας σε ζήτημα εθνικής πολιτικής.

Ο κ. Δούκας έχει αποφασίσει να διακόψει την ανάπλαση του λόφου του Στρέφη. Ο προκάτοχός του είχε εξασφαλίσει χορηγία, όμως οι φυλές των Εξαρχείων είχαν αντίθετη άποψη. Τον θέλουν έτσι όπως είναι σήμερα, ένα ελεύθερο πεδίο βολής, όπου, όπως έχω ακούσει, ασκείται ο περίφημος τοξοβόλος της Βουλής. Στα μικρά γράμματα του συμβολαίου, όπου κρύβεται ο διάβολος, ο κ. Δούκας θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη στη Βασ. Ολγας ανοίγοντάς την στα τροχοφόρα. Υπόσχεται επίσης να μειώσει τη μέση θερμοκρασία της πόλης πέντε βαθμούς – ελπίζω να αναφέρεται στο καλοκαίρι. Τι θα κάνει με την Αθήνα; Απευθυνθείτε στους μετεωρολόγους για να μετρήσουν τα μποφόρ.>>

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Περιδιάβαση στου Φιλοπάππου

Οι "Φυλακές του Σωκράτους"

Γάτες... Πειραιώτικες!

Αθήνα όπως... Καλιφόρνια!

Κυκλοφορήσαμε χριστουγεννιάτικα στην Αθήνα λες και βρισκόμασταν στην Καλιφόρνια: φορώντας ένα σακάκι ή ακόμα κι ένα απλό πουκάμισο. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος για να χαιρόμαστε...

Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1986. Όπως πάντα τέτοια εποχή, στη Γιούτα όλα τα σκέπαζε το χιόνι. Από τα σπίτια κρέμονταν τεράστιοι σταλακτίτες πάγου, κοφτεροί σαν σπαθιά, που έτρεμες μην ξεκολλήσουν καθώς περνούσες από κάτω. Και, για να βαδίσεις στο πεζοδρόμιο χρειαζόταν να φοράς ειδικές μπότες που έμοιαζαν με εκείνες του αστροναύτη που εξερευνά την επιφάνεια της Σελήνης (σωστά τις έλεγαν "moon boots" οι Αμερικάνοι).

Η ομάδα Ακουστικής του πανεπιστημίου θα ταξίδευε στο Άναχαϊμ - στην ευρύτερη περιοχή του Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας - για να λάβει μέρος σε ένα συνέδριο της Αμερικανικής Ακουστικής Εταιρείας. Αν και δεν είχα επιστημονική σχέση με το αντικείμενο, αποδέχθηκα με ευχαρίστηση την πρόσκληση να συμμετάσχω στην αποστολή ως απλός παρατηρητής. Θα ήταν, εξάλλου, και μία καλή ευκαιρία να επισκεφθώ την Ντίσνεϋλαντ!

Φύγαμε χαράματα με ένα mini bus από τη χιονισμένη Γιούτα. Αφού διασχίσαμε την ατέλειωτη έρημο της Νεβάδα, κάναμε στάση για φαγητό στο μεγαλύτερο καζίνο του Λας Βέγκας. Τελικά, κατά το βραδάκι φτάσαμε στο Άναχαϊμ. Και, για να ξεμουδιάσουμε από το πολύωρο ταξίδι, είπαμε να κάνουμε έναν περίπατο στην πόλη.

Πέρα από την ανείπωτη ομορφιά της Καλιφόρνιας, αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι μπορούσες να κυκλοφορείς Δεκέμβρη μήνα φορώντας ένα απλό σακάκι, ή ακόμα και ένα σκέτο χειμωνιάτικο πουκάμισο. Θυμήθηκα αναπόφευκτα το πολικό ψύχος στη Γιούτα, που είχαμε αφήσει πίσω μας το πρωί. Μα στη συνέχεια η σκέψη ταξίδεψε πολλές χιλιάδες μίλια μακρύτερα: στην πόλη μου, την Αθήνα. Σκέφτηκα πόση παγωνιά θα έκανε κι εκεί, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ίσως ακόμα και να χιόνιζε. «Τι ευλογημένος τόπος η Καλιφόρνια!», είπα μέσα μου, παραβλέποντας προς στιγμήν τους σεισμούς αλλά και τις δυσοίωνες προειδοποιήσεις του Τζον Στάινμπεκ στα «Σταφύλια της Οργής».

Εκείνο που δεν μπορούσα τότε να φανταστώ είναι πως, σε λιγότερο από 40 χρόνια θα ήταν δυνατό να κυκλοφορεί κάποιος χριστουγεννιάτικα με ένα πουκάμισο και στην Αθήνα. Ακόμα περισσότερο, ότι αυτό δεν θα το θεωρούσαμε ευλογία αλλά απειλητικό σύμπτωμα μίας κλιματικής κρίσης που θα μπορούσε στο ορατό μέλλον να κάνει τη ζωή στην πόλη (όπως και σε πολλά άλλα μέρη της χώρας) ανυπόφορη.

Και μου έρχονται τώρα στη μνήμη κάποια ρεπορτάζ που έβλεπα στο CNN στα μέσα της δεκαετίας του '80 στην Αμερική. Μιλούσαν για την απειλή της λειψυδρίας στην Καλιφόρνια. Ένα πρόβλημα που, απ' ό,τι διαβάζω, όχι απλά παραμένει αλλά και συνεχώς επιδεινώνεται στην πολιτεία αυτή. Την ίδια απειλή είχε αντιμετωπίσει δραματικά η Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Εκείνη η πρόσκαιρη κρίση ανομβρίας ευτυχώς ξεπεράστηκε στο «παρά πέντε». Όμως, ο εφιάλτης της ξηρασίας πλανιέται τώρα και πάλι πάνω από την πόλη. Με αβέβαιη τούτη τη φορά τη δυνατότητα αντιμετώπισής του.

Οι ειδικοί επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα και ζητούν μέτρα διαχείρισης των εθνικών υδάτινων πόρων [1]. Ακούει κανείς εκεί στην Πολιτεία; Γιατί, όπως μελαγχολικά διαπιστώνει κι ο Στάινμπεκ, ακόμα και η Καλιφόρνια δεν είναι πάντα η γη της Επαγγελίας!

[1] https://www.kathimerini.gr/society/562812700/ethniko-schedio-allios-tha-dipsasoyme/

KLIK

Στα βράχια του Φιλοπάππου

Ιντεάλ, Αττικόν, Απόλλων...

Το κλείσιμο του κινηματογράφου "Ιντεάλ" λόγω επικείμενης ανακαίνισης του κτιρίου που τον στέγαζε, προξένησε, όπως ήταν φυσικό, αίσθημα μελαγχολίας στους σινεφίλ της πρωτεύουσας. Το παρήγορο είναι ότι, σύμφωνα τουλάχιστον με το πλάνο της κτιριακής ανακατασκευής, ο κινηματογράφος θα λειτουργήσει και πάλι μελλοντικά, ενδεχομένως μάλιστα με διευρυμένες δυνατότητες της αίθουσας (π.χ. φιλοξενία και θεατρικών παραστάσεων).

Οι ιστορικοί κινηματογράφοι "Αττικόν" και "Απόλλων", εν τούτοις, στάθηκαν λιγότερο τυχεροί. Η καταστροφή τους στις 12 Φεβρουαρίου 2012 δεν ήταν πράξη ανακαίνισης αλλά εγκληματική ενέργεια εναντίον του ίδιου του πολιτισμού, με πρόσχημα την "λαϊκή αγανάκτηση" λόγω των αλήστου μνήμης μνημονίων. Μια "αγανάκτηση" που αγκάλιασαν (για την ακρίβεια, ενθάρρυναν ευθέως και αξιοποίησαν δολίως) πολιτικές δυνάμεις που αργότερα κυβέρνησαν τη χώρα.

Τα ερείπια των δύο κινηματογράφων παραμένουν ως είχαν στις 12/2/2012, λίγα μέτρα μακριά από το κτίριο που στέγαζε κάποτε τη Μαρφίν. Εκεί που, δύο χρόνια νωρίτερα, μία άλλη έκρηξη αντιμνημονιακής "αγανάκτησης" είχε βάλει στον στόχο κάτι περισσότερο από τον πολιτισμό: την ίδια την ανθρώπινη ζωή...