«Πόνος πιο μεγάλος δεν υπάρχει από το να θυμάσαι ευτυχισμένους καιρούς μέσα στη δυστυχία σου...»
Αυτά τα λόγια βάζει ο Δάντης στο στόμα της Φραντσέσκα ντα Ρίμινι, στον δεύτερο κύκλο της «Κόλασης». Και δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος που να μην κουνήσει μελαγχολικά το κεφάλι...
Εμπνευσμένος από τον Λιστ που, με τα Συμφωνικά του Ποιήματα, είχε τη μαγική ικανότητα να μεταμορφώνει την Ποίηση σε Μουσική, ο Τσαϊκόφσκι περιγράφει με μουσικούς όρους το μεταθανάτιο μαρτύριο της Φραντσέσκα, η οποία πλήρωσε με τη ζωή της (σε μία γυναικοκτονία του 13ου αιώνα!) το ότι συνάντησε τον έρωτα έξω από το αυστηρό πλαίσιο των κοινωνικών συμβάσεων...
Μέγας μάστορας της ορχηστρικής γραφής, ο Τσαϊκόφσκι βάζει τα έγχορδα να παίζουν στα όρια των αντοχών τους προκειμένου να περιγράψει τους ανέμους που λυσσομανούσαν στην Κόλαση, κάνοντας να στροβιλίζονται αέναα και βασανιστικά τα κορμιά των δύο παράνομων εραστών. Ορχηστρική τεχνική που ο συνθέτης θυμήθηκε ξανά στη «Συμφωνία Μάνφρεντ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου