Περιδιάβαση στου Φιλοπάππου

Οι "Φυλακές του Σωκράτους"

Γάτες... Πειραιώτικες!

Αθήνα όπως... Καλιφόρνια!

Κυκλοφορήσαμε χριστουγεννιάτικα στην Αθήνα λες και βρισκόμασταν στην Καλιφόρνια: φορώντας ένα σακάκι ή ακόμα κι ένα απλό πουκάμισο. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος για να χαιρόμαστε...

Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1986. Όπως πάντα τέτοια εποχή, στη Γιούτα όλα τα σκέπαζε το χιόνι. Από τα σπίτια κρέμονταν τεράστιοι σταλακτίτες πάγου, κοφτεροί σαν σπαθιά, που έτρεμες μην ξεκολλήσουν καθώς περνούσες από κάτω. Και, για να βαδίσεις στο πεζοδρόμιο χρειαζόταν να φοράς ειδικές μπότες που έμοιαζαν με εκείνες του αστροναύτη που εξερευνά την επιφάνεια της Σελήνης (σωστά τις έλεγαν "moon boots" οι Αμερικάνοι).

Η ομάδα Ακουστικής του πανεπιστημίου θα ταξίδευε στο Άναχαϊμ - στην ευρύτερη περιοχή του Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας - για να λάβει μέρος σε ένα συνέδριο της Αμερικανικής Ακουστικής Εταιρείας. Αν και δεν είχα επιστημονική σχέση με το αντικείμενο, αποδέχθηκα με ευχαρίστηση την πρόσκληση να συμμετάσχω στην αποστολή ως απλός παρατηρητής. Θα ήταν, εξάλλου, και μία καλή ευκαιρία να επισκεφθώ την Ντίσνεϋλαντ!

Φύγαμε χαράματα με ένα mini bus από τη χιονισμένη Γιούτα. Αφού διασχίσαμε την ατέλειωτη έρημο της Νεβάδα, κάναμε στάση για φαγητό στο μεγαλύτερο καζίνο του Λας Βέγκας. Τελικά, κατά το βραδάκι φτάσαμε στο Άναχαϊμ. Και, για να ξεμουδιάσουμε από το πολύωρο ταξίδι, είπαμε να κάνουμε έναν περίπατο στην πόλη.

Πέρα από την ανείπωτη ομορφιά της Καλιφόρνιας, αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι μπορούσες να κυκλοφορείς Δεκέμβρη μήνα φορώντας ένα απλό σακάκι, ή ακόμα και ένα σκέτο χειμωνιάτικο πουκάμισο. Θυμήθηκα αναπόφευκτα το πολικό ψύχος στη Γιούτα, που είχαμε αφήσει πίσω μας το πρωί. Μα στη συνέχεια η σκέψη ταξίδεψε πολλές χιλιάδες μίλια μακρύτερα: στην πόλη μου, την Αθήνα. Σκέφτηκα πόση παγωνιά θα έκανε κι εκεί, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ίσως ακόμα και να χιόνιζε. «Τι ευλογημένος τόπος η Καλιφόρνια!», είπα μέσα μου, παραβλέποντας προς στιγμήν τους σεισμούς αλλά και τις δυσοίωνες προειδοποιήσεις του Τζον Στάινμπεκ στα «Σταφύλια της Οργής».

Εκείνο που δεν μπορούσα τότε να φανταστώ είναι πως, σε λιγότερο από 40 χρόνια θα ήταν δυνατό να κυκλοφορεί κάποιος χριστουγεννιάτικα με ένα πουκάμισο και στην Αθήνα. Ακόμα περισσότερο, ότι αυτό δεν θα το θεωρούσαμε ευλογία αλλά απειλητικό σύμπτωμα μίας κλιματικής κρίσης που θα μπορούσε στο ορατό μέλλον να κάνει τη ζωή στην πόλη (όπως και σε πολλά άλλα μέρη της χώρας) ανυπόφορη.

Και μου έρχονται τώρα στη μνήμη κάποια ρεπορτάζ που έβλεπα στο CNN στα μέσα της δεκαετίας του '80 στην Αμερική. Μιλούσαν για την απειλή της λειψυδρίας στην Καλιφόρνια. Ένα πρόβλημα που, απ' ό,τι διαβάζω, όχι απλά παραμένει αλλά και συνεχώς επιδεινώνεται στην πολιτεία αυτή. Την ίδια απειλή είχε αντιμετωπίσει δραματικά η Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Εκείνη η πρόσκαιρη κρίση ανομβρίας ευτυχώς ξεπεράστηκε στο «παρά πέντε». Όμως, ο εφιάλτης της ξηρασίας πλανιέται τώρα και πάλι πάνω από την πόλη. Με αβέβαιη τούτη τη φορά τη δυνατότητα αντιμετώπισής του.

Οι ειδικοί επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα και ζητούν μέτρα διαχείρισης των εθνικών υδάτινων πόρων [1]. Ακούει κανείς εκεί στην Πολιτεία; Γιατί, όπως μελαγχολικά διαπιστώνει κι ο Στάινμπεκ, ακόμα και η Καλιφόρνια δεν είναι πάντα η γη της Επαγγελίας!

[1] https://www.kathimerini.gr/society/562812700/ethniko-schedio-allios-tha-dipsasoyme/

KLIK

Στα βράχια του Φιλοπάππου

Ιντεάλ, Αττικόν, Απόλλων...

Το κλείσιμο του κινηματογράφου "Ιντεάλ" λόγω επικείμενης ανακαίνισης του κτιρίου που τον στέγαζε, προξένησε, όπως ήταν φυσικό, αίσθημα μελαγχολίας στους σινεφίλ της πρωτεύουσας. Το παρήγορο είναι ότι, σύμφωνα τουλάχιστον με το πλάνο της κτιριακής ανακατασκευής, ο κινηματογράφος θα λειτουργήσει και πάλι μελλοντικά, ενδεχομένως μάλιστα με διευρυμένες δυνατότητες της αίθουσας (π.χ. φιλοξενία και θεατρικών παραστάσεων).

Οι ιστορικοί κινηματογράφοι "Αττικόν" και "Απόλλων", εν τούτοις, στάθηκαν λιγότερο τυχεροί. Η καταστροφή τους στις 12 Φεβρουαρίου 2012 δεν ήταν πράξη ανακαίνισης αλλά εγκληματική ενέργεια εναντίον του ίδιου του πολιτισμού, με πρόσχημα την "λαϊκή αγανάκτηση" λόγω των αλήστου μνήμης μνημονίων. Μια "αγανάκτηση" που αγκάλιασαν (για την ακρίβεια, ενθάρρυναν ευθέως και αξιοποίησαν δολίως) πολιτικές δυνάμεις που αργότερα κυβέρνησαν τη χώρα.

Τα ερείπια των δύο κινηματογράφων παραμένουν ως είχαν στις 12/2/2012, λίγα μέτρα μακριά από το κτίριο που στέγαζε κάποτε τη Μαρφίν. Εκεί που, δύο χρόνια νωρίτερα, μία άλλη έκρηξη αντιμνημονιακής "αγανάκτησης" είχε βάλει στον στόχο κάτι περισσότερο από τον πολιτισμό: την ίδια την ανθρώπινη ζωή...