Τρελοί κι ανυποψίαστοιδιαβήκαμε τους δρόμους του καιρούέφιπποι στης αθανασίας τ’ αλαζονικό μαςτο αυτονόητο,με έπαρση πολλή κατάματατον ήλιο ατενίζονταςμες στο γαλάζιο, άνεφο ουρανό.Πώς δεν τα είδαμε που έρχονταν τα σύννεφα;Πώς δεν ακούσαμε τον κεραυνό από μακριά;Πώς δε μυρίσαμε στο χώμα τη βροχή;Τώρα μένω πια μάταια ν’ αναζητώτ’ αυτάρεσκα χαμόγελατης σίγουρής μου αυθάδειας,τον κόσμο εκείνο το «μηδαμινό»που έλεγαν μου ανήκε,την πόρτα πάντα πρόθυμαχωρίς να με ρωτάν’ ανοίγει σα γυρνώ,τις μυρωδιές απ’ το φαΐποτέ που δεν ετοίμασα...Όμως, σαν δείτε τα παιδιάμην τους χαλάτε τ’ όνειρο,της αυταπάτης το άλογομην τ’ αγριεύετετόσο ωραίο που μοιάζει το ταξίδι!Τρελά κι ανυποψίαστααφήστε να διαβαίνουνετους δρόμους του καιρούμες στα δικά τους τ’ αλαζονικάτα «αυτονόητα».Ώσπου να δουν τα σύννεφα,ν’ ακούσουν τη βροντή,την πρώτη να μυρίσουν τη βροχήκάποια στιγμή στο χώμα...
(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου