Προς τι, λοιπόν, έχει γίνει σημαία της αντιπολίτευσης και αντικείμενο επίμονης ρητορείας της η προφανής κι αναμφισβήτητη αβελτηρία και η (ναι, απόλυτα ασυγχώρητη) υποκρισία των κυβερνώντων; Δεν θα κέρδιζε, άραγε, ηθικούς πόντους η αντιπολίτευση αν απλά σιωπούσε πολιτικά μπροστά στο μαζικό αυτό ανθρώπινο δράμα, μιλώντας μόνο για όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν ώστε να μην ξαναβιώσει η χώρα παρόμοια τραγωδία; Και, τέλος, ποιος θα μπορούσε στ’ αλήθεια να κατηγορήσει έναν (έστω) κακοπροαίρετο που θα σκεφτεί πιθανόν ότι υπάρχουν άτομα στον αντιπολιτευτικό χώρο, τα οποία «τρίβουν τα χέρια τους» για τη φθορά που θα προκαλέσει στην κυβέρνηση η εκατόμβη των θυμάτων της φωτιάς;
Κάποιες φορές, μία παρεμφατική σιωπή λέει περισσότερα από εκατοντάδες «κατηγορώ» ενώ παράλληλα συνιστά δείγμα ηθικής ανωτερότητας. Αν, λοιπόν, υποτεθεί ότι η πολιτική ηθική απουσιάζει από την εξουσία, ας την επιδείξει, τουλάχιστον, η εν δυνάμει εξουσία. Εκτός πια κι αν τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτό τον τόπο...
Θα μπορούσα να το είχα γράψει σήμερα αν δεν υπήρχε μέσα στο κείμενο η λέξη "εκατόμβη". Όμως, το κείμενο αυτό δεν είναι σημερινό. Δημοσιεύθηκε στο "Βήμα" τον Ιούλιο του 2018, λίγο μετά την τραγωδία στο Μάτι με τους 102 νεκρούς. Μάλιστα, ίσως να 'μουν κι ο πρώτος που χρησιμοποίησε για την περίσταση τον όρο "πολιτική τυμβωρυχία", για να τονίσω το απολύτως αθέμιτο της πολιτικής αξιοποίησης μιας εθνικής τραγωδίας:
https://www.tovima.gr/2018/07/31/opinions/politikes-tymbwryxies/
Πάνω από τις καινούργιες στάχτες της Ελλάδας, σαν έτοιμοι από καιρό οι άλλοι τρίβουν τώρα με αίσθημα ρεβανσισμού τα χέρια τους, λογαριάζοντας πολιτικά κόστη και χαμένα και κερδισμένα πολιτικά κεφάλαια. Και, μέσα από τα μύρια χυδαία πολιτικά αναθέματα των κομματόσκυλων (hashtags τα λένε;) δεν ξεπροβάλλει, έστω υπαινικτικά - έστω ακόμα και υποκριτικά - μια υποψία πόνου για όλους εκείνους που οι ζωές τους καταστράφηκαν. Θέλει η πόρνη να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει...
Θα το διατυπώσω απλά: Όποιος επενδύει πολιτικό κεφάλαιο σπεκουλάροντας πάνω σε εθνικές τραγωδίες, δεν δικαιούται να θεωρεί τον εαυτό του ως Έλληνα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το δικαίωμά του να συμμετέχει στα κοινά).
Όμως, δεν αξίζουν καλύτερα λόγια και όσοι, από την ασφάλεια που τους προσφέρει ο καναπές τους, ανταλλάσσουν φθηνές πλακίτσες - συχνά διανθισμένες με χυδαιολογικές προτροπές περί "ερωτικών" συνευρέσεων της πολιτικής ηγεσίας - την ώρα που, ακόμα και μέσα στην απελπισία τους, εκείνοι που καταστράφηκαν βρίσκουν το κουράγιο να λένε: "Θα τα ξαναφτιάξουμε!" (Συγκλονιστική η ανάρτηση ενός πρώην φοιτητή μου με καταγωγή από τη Βόρεια Εύβοια. Πόση δύναμη, πόση ελπίδα, πόση αισιοδοξία αναδυόταν μέσα από μία ασύλληπτη καταστροφή ενός από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας! Κι ούτε μια λέξη που να προδίδει θυμό...)
Οι αληθινοί ήρωες, είτε από εδώ, είτε - ακόμα περισσότερο - από άλλα, μακρινά μέρη, δεν βρίσκονται πάνω από ηλίθια πληκτρολόγια αλλά εκεί έξω, στο πεδίο της άνισης μάχης με τις φλόγες. Ρισκάρουν την ίδια τη ζωή τους με μόνη ανταμοιβή ένα ποτήρι νερό και μια καλή κουβέντα. Και, στο τέλος της μέρας θα τους ακούσεις να λένε "έκανα απλά αυτό που θεωρούσα σωστό για τον συνάνθρωπο". Με τη συνείδησή τους να αποτελεί και τη μοναδική "υστεροβουλία" τους...
Θα αρκεστώ να κλείσω λέγοντας τούτο: Στον βαθμό, τουλάχιστον, που η Ιστορία μάς ανήκει (όπως θα 'λεγε κι ο "προοδευτικός" τραγουδοποιός), εμείς οι Έλληνες ήμασταν που ανακαλύψαμε την Δημοκρατία των Πολιτών. Ας μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, τώρα, που θα την καταντήσουμε "δημοκρατία των hashtags"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου