Απογευματινή βόλτα στην Ακρόπολη και την Πλάκα

ΤΟ ΒΗΜΑ - Αθηναϊκές συνωμοσιολογίες!

Ο διάδρομος ήταν ακόμα σκοτεινός στις 7:30 το πρωί. Το μόνο φως που μαρτυρούσε ανθρώπινη παρουσία στο κτίριο ερχόταν, όπως πάντα, απ' το γραφείο του Αριστείδη. Τον βρήκα σκυμμένο στην οθόνη του PC του να μελετάει με προσοχή τα περιεχόμενα μιας πολύχρωμης ιστοσελίδας. Ήμουν σίγουρος πως βρισκόταν στα ίχνη μιας νέας παγκόσμιας συνωμοσίας!

Διαβάστε το άρθρο

ΤΟ ΒΗΜΑ - Για την επέτειο του θανάτου ενός Γερμανού φιλέλληνα

«Οι ανταποκρίσεις των εφημερίδων και των περιοδικών από τον αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία, μου είχαν προξενήσει φοβερή συγκίνηση. Έτσι, η αγάπη μου για την Ελλάδα, που αργότερα μετατράπηκε σε ενθουσιασμό για τη μυθολογία και την ιστορία της αρχαιότητάς της, πήγασε από το ζωηρό και επώδυνο ενδιαφέρον μου για τα γεγονότα του παρόντος. Στα κατοπινά χρόνια, η ιστορία των αγώνων των Ελλήνων κατά των Περσών μού έφερνε πάντα στο νου τη σύγχρονη επανάσταση κατά των Τούρκων.» 

Διαβάστε το άρθρο

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι...

Farewell to the Summer από costaspap

Το «σύνδρομο της Sophie» και ο εθνικός μας Τιτανικός...

Στη δραματική κορύφωση του αριστουργήματος του Alan J. Pakula, “Sophie’s Choice” (1982), η ηρωίδα (που την υποδύεται η Meryl Streep) προσπαθεί να σώσει τον εαυτό της και τα δύο παιδιά της στο Άουσβιτς, λέγοντας στον αξιωματικό των Ναζί, που έκανε τις επιλογές θανάτου, πως είναι «Άρια», σε αντίθεση με τους «φυλετικά κατώτερους» που έπαιρναν ήδη το δρόμο για τους θαλάμους των αερίων...

Θυμήθηκα την ταινία καθώς διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο της δημοσιογράφου Χριστίνας Ταχιάου στο Protagon (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12309) με τίτλο: «Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα». Ένα ελιτίστικο, κρυπτο-ρατσιστικό λιβελογράφημα κατά της χώρας, στο οποίο οι (αναμφισβήτητες) παθογένειες του κοινωνικο-πολιτικού της συστήματος εμφανίζονται σαν δομικά συστατικά του Ελληνικού DNA, σε απόλυτη εναρμόνιση με την υποτιθέμενη αποκρουστική δυσμορφία της φυλής! Το μήνυμα της αρθρογράφου σαφές: «Δηλώνω υπευθύνως ότι ουδεμία σχέση επιθυμώ να έχω με αυτή τη μιαρή χώρα!» Και τους πραγματικούς αποδέκτες του μηνύματος δεν είναι δύσκολο να τους μαντέψει κανείς: αχνοφαίνονται κάπου μακριά, έξω απ’ τα σύνορα, κρατώντας ψυχρά τα κατάστιχα με τα πεπρωμένα των «κατώτερων» λαών...

Την ώρα που ο Τιτανικός βυθίζεται, λοιπόν, κάποιοι που θεωρούν εαυτούς «Αρίους» διεκδικούν το όψιμο προνόμιο ενός εισιτήριου στην πρώτη θέση, ευελπιστώντας ότι έτσι θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Όπως γνωρίζουμε καλά, όμως, η θάλασσα δεν χαρίστηκε σε κανέναν εκείνο το φοβερό βράδυ του 1912. Και, εκατό χρόνια μετά, ο ψυχρός πραγματισμός της εποχής δεν θα έχει λόγους να είναι περισσότερο επιεικής. Ακόμα και μ’ αυτούς που φορούν τα σινιέ ενδύματα του νάρκισσου κι έχουν περασμένη στη μέση τη φιλαυτία για σωσίβιο!

Ο εφιάλτης της ζωής δίχως στέγη...

Photo: ΤΟ ΒΗΜΑ

Υγροσάπουνο για τα χέρια. Ενα ξυραφάκι μέσα σε πλαστικό ποτήρι. Δύο μεταλλικά τασάκια. Ενα ρολό χαρτί υγείας και επάνω σε αυτό δύο φέτες ψωμί του τοστ μέσα σε ένα πλαστικό σακουλάκι. Και δίπλα ένα μισογεμάτο – ή μισοάδειο, ανάλογα πώς το βλέπει ο κάτοχός του – μπουκάλι με χύμα λευκό κρασί. Δεν πρόκειται για περιγραφή κάποιου ραφιού σε αστικό νοικοκυριό. Είναι τα υπάρχοντα ενός αστέγου που εδώ και κάποιον καιρό έστησε το σπιτικό του σε μια στοά επί της οδού Βουλής, στο κέντρο της Αθήνας. Λίγο πιο πέρα, ένα προποτζήδικο υπόσχεται μεγάλα κέρδη...

Διαβάστε το άρθρο στο ΒΗΜΑ