Υπέροχες Αθηναϊκές εικόνες από το blog "My flashing ark"!

Στο καλαίσθητο και με γούστο επιμελημένο blog My flashing ark, ανακαλύψαμε μερικές υπέροχες φωτογραφίες με όμορφες σκηνές καθημερινότητας από την Τερατούπολη που (επιμένουμε να) αγαπάμε. Συνδυασμός τεχνικής κι ευαισθησίας, ιδανικό αντίδοτο στις (πολιτικές και όχι μόνο) ευτέλειες των καιρών...

Walk in Athens....

Ανοιχτή επιστολή του Νίκου Τουλιάτου για την ΑΕΠΙ

Ο αναγνώστης του AthensLover που δεν είναι μυημένος στις "σκοτεινές" πλευρές των καλλιτεχνικών ζητημάτων, θα επιθυμούσε ίσως να έχει περισσότερη πληροφόρηση σχετικά με όσα θίγονται στο χθεσινό άρθρο μας: «Μπράβοι» πνευματικών δικαιωμάτων: Μια τριτοκοσμική εμπειρία. Πρόσφατα, ο Νίκος Τουλιάτος ανάρτησε στο blog του μια παλιότερη ανοιχτή επιστολή του προς τους συναδέλφους του καλλιτέχνες, σχετικά με τις υπερβολές που συντελούνται στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Πρόκειται για ένα εκπληκτικής αυτοκριτικής γενναιότητας και συγκλονιστικής ειλικρίνειας κείμενο, που είχε πρωτοδημοσιευθεί στο MUSIC HEAVEN τον Σεπτέμβριο του 2008. Δυστυχώς, παραμένει επίκαιρο...

Αγαπητοί συνάδελφοι – «φίλοι», «σύντροφοι» …………

Είναι προφανώς δικαίωμα μας να κατοχυρώνουμε τα δικαιώματα μας και να μην επιτρέπουμε η μουσική μας να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους επιτήδειους ώστε να βγάζουν λεφτά.
Μέχρι εδώ καλά και σωστά. Έχουμε προσλάβει και εξουσιοδοτήσει υπαλλήλους «οργανισμούς» ώστε να ελέγχουν και να εισπράττουν για μας τα λεφτά που δικαιούμαστε (και να μας τα αποδίδουν βέβαια) καθώς και να μας προστατεύουν από κακή προφανώς χρήση της μουσικής μας, χρήση που ενδεχομένως μας προσβάλλει.
Είναι όμως ακριβώς έτσι;
Τα πράγματα λειτουργούν τόσο όμορφα και ανώδυνα; Οι «οργανισμοί» εισπράττουν τα χρήματα που δικαιούμαστε, τα αποδίδουν στους δημιουργούς βάσει πραγματικών καταλόγων και ποσοστών και όλοι, δημιουργοί, «οργανισμοί», χρήστες, είμαστε αρμονικά και με κοινωνική ειρηνική συνύπαρξη συμμέτοχοι σε αυτή την αγγελικά πλασμένη διαδικασία;
Υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι έτσι είναι τα πράγματα;
Όλοι όσοι διαμαρτύρονται για ανόσιες συμπεριφορές, για μαφιόζικες πρακτικές, για απειλές, για παρανομίες «γνωστού εισπρακτικού οργανισμού» έχουν όλοι άδικο; Υπάρχει άραγε καπνός χωρίς φωτιά; Μπορεί ο καπνός να φαίνεται πολύς και η φωτιά να είναι σχετικά μικρότερη, αλλά αυτό αναιρεί ότι υπάρχει;
Και το θέμα δεν είναι βέβαια ποσοστιαίο.
Μήπως επιτρέπουμε με την ανοχή μας να λειτουργούν οι υπάλληλοι μας σαν τις εισπρακτικές εταιρείες των τραπεζών; Μήπως να προσλάβουμε και μπράβους να καίνε μαγαζιά; Γιατί όχι; Ίσως να είναι μια καλή ιδέα. Έτσι κι αλλιώς η βιομηχανία των μηνύσεων είναι και χρονοβόρα και πολυέξοδη. Συμφωνείτε;

Έχετε ακούσει ποτέ ότι είμαστε «πούστηδες που τα παίρνουμε από παντού, που έχουμε τρελά μεροκάματα, και τα παίρνουμε και από όπου ακούνε τη μουσική μας». (ψέματα;) Και δεν αναφέρομαι στους χιλιάδες δυστυχισμένους που ούτε μεροκάματα τρελά έχουνε ούτε πνευματικά παίρνουν, παρότι είναι (sic) μέλη εισπρακτικού «οργανισμού» (ως προς τους άλλους αναφέρομαι στους λίγους). Έχετε ακούσει ότι στέλνουμε τους υπαλλήλους μας οργανισμούς με δική μας βεβαίως εντολή ή έστω ανοχή (και αυτό ψέματα;) να οδηγούν τους ανθρώπους στα δικαστήρια, να κλείνουνε μαγαζιά, να απειλούνε ενόχους και αθώους, να στέλνουνε την αστυνομία κλπ για να εισπράξουμε και άλλα. (τα εισπράττουμε άραγε;) Κάποιοι βεβαίως ναι….
Ότι είμαστε αδίστακτα κοράκια που πίνουμε το αίμα των ανθρώπων που πλειοψηφικά επιλέγουν τη μουσική που ακούν με κριτήριο την αγάπη τους για τον δημιουργό και τη μουσική του και τους οποίους εμείς οι δημιουργοί οδηγούμε στα δικαστήρια, αφού τολμάνε να ακούνε τη μουσική μας. Απαράδεκτο από μεριάς τους, έτσι; Από ότι φαίνεται τη μουσική δεν τη γράψαμε για τον κόσμο αλλά για τον εισπρακτικό «οργανισμό» που προσελάβαμε. Και ο κάθε; «οργανισμός» υπάλληλος μας ό τι κάνει, το κάνει στο όνομα μας, ή μήπως όχι; (επιτρέψαμε στους υπαλλήλους μας να γίνουν αφεντικά! Έξυπνο!)
Τα έχετε ακούσει αυτά ποτέ, ή δεν κυκλοφορείτε έξω; Ή μήπως δεν σας αφορά;
Αλλά η αλήθεια είναι ότι ποιος κακομοίρης μαγαζάτορας θα έπαιρνε το θάρρος να διαμαρτυρηθεί στο «είδωλο του» που πιθανόν θα μπει στο μαγαζί του; Έτσι, μάλλον, δεν ακούτε από πρώτο χέρι τις πικρές αλήθειες. Σας αρέσει αυτή η εικόνας σας; ή μήπως δεν τη γνωρίζετε;
Θα πείτε «αφού κανείς δεν δίνει λίστα όπως ορίζει ο νόμος 2121/93 ρητά, (και δεν επιδέχεται παρερμηνείες) πως θα πληρωθούμε;»
Σωστά, αυτό είναι ένα πρόβλημα.
Πού λέει όμως ότι, όταν ο ένας συναλλασσόμενος παρανομεί, ο άλλος έχει το δικαίωμα να λειτουργεί παράνομα έξω από κάθε γράμμα και ουσία του νόμου, χρησιμοποιώντας για την παράνομη και αυθαίρετη συμπεριφορά του εμάς τους ίδιους, και ιδίως με την προστασία του κράτους;!!!
(Αλλά οι απανταχού «μεγάλοι παράνομοι» έχουν πάντα την αμέριστη συμπαράσταση και προστασία του κράτους και όταν υπάρχει και η ανοχή των δημιουργών – αφεντικών, πελατών; τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα.
Αυτό δεν μας προσβάλλει;
Κάπου γίναμε κουβάρια. Και πολύ φτηνά μάλιστα. Άλλα κάναμε κάποτε.
«Μας πετάνε στην εξέδρα μας βροχή δεκάρικα», ή ευρώ. (μήπως πρέπει να πληρώσω πνευματικό δικαίωμα ή θα με συλλάβει η αστυνομία που χρησιμοποίησα τη φράση, σύντροφε Κώστα; Διότι, αφού η επιστολή έχει πολλούς αποδέχτες, αποτελεί δημόσια χρήση. Σωστά;
Η γιαγιά στο καφενείο που ακούει το τρανζίστορ της (και που έτσι κι αλλιώς το πνευματικό δικαίωμα πληρώθηκε με τη μετάδοση) και πιθανόν να αγωνίστηκε για να το ακούει ελεύθερα χωρίς τον χαφιέ πίσω της, τώρα θα πρέπει να της κλείσουν το μαγαζί μετά από μήνυση από τον «οργανισμό» που διαχειρίζεται την πνευματική σου ιδιοκτησία γιατί δεν «σου» ξανά πλήρωσε το αντίτιμο, για το θράσος της να ακούσει το τραγούδι σου (στον δημόσιο χώρο του καφενείου της!!!) σύντροφε Διονύση, σύντροφε Μίκη, σύντροφε Νότη, αγαπητή Μυρσίνη……
Ο κόσμος που θα τραγουδήσει με την κιθάρα του ερασιτέχνη παρέα με το κρασάκι στη όποια ταβέρνα τη “Καισαριανή”, τη “Δραπετσώνα” το “Άγαλμα» το “Δρόμο” ή, ή…. πλέον θεωρείται (sic) «χρήστης» του πνευματικού έργου και ο ταβερνιάρης, που δεν ενημερώθηκε από τους πελάτες «για το πρόγραμμα που θα παρουσιάσουν» και δεν πήρε τηλέφωνο στον «οργανισμό» για να πάρει (sic) άδεια «δημόσιας εκτέλεσης» θα αντιμετωπίσει αυτό το απαράδεκτο εξώδικο που θα τον καλεί να πληρώσει τα πνευματικά δικαιώματα, διαφορετικά θα αντιμετωπίσει μήνυση, και θα πάει η αστυνομία να του κλείσει την ταβέρνα. Τι λες γιαυτά κύριε Λευτέρη, σύντροφε Μίκη, φίλε Μίμη, κύριε Σταύρο, φίλε Γιώργο, φίλε Σταμάτη, αγαπητέ κληρονόμε του Μάνου, του Βασίλη, του Γιώργου, του……….. (εάν έχετε έστω ιδέα), φίλε Σωκράτη, φίλε Παντελή, φίλε Αλκίνοε, σύντροφε Αλέξη, φίλε Γιώργο, φίλε Μάριε, σύντροφε Θάνο, εσύ; φίλε Χρήστο, φίλε Λαυρέντη, αγαπητή Δήμητρα, ……………………..
Η είσπραξη με τα τετραγωνικά από τα μαγαζιά ποιους αφορά; Και η διαφορά του (sic) τιμολογίου (για πατάτες πρόκειται;) αν κάποιοι γουστάρουν και τραγουδήσουν μέσα στο μαγαζί τα τραγούδια σας, που αγαπούν και τους συγκινούν, τι ακριβώς είναι;
Αυτά γίνονται με την έγκριση σας; Εάν όχι, γιατί δεν ελέγχετε τους υπαλλήλους σας;
Σε λίγο θα ζητάνε χρήματα από τα κόμματα, εάν διαδηλωτές τραγουδήσουν ένα τραγούδι σας την ώρα της πορείας ή της συγκέντρωσης; (Πόσα λεφτά χρωστάνε τα σωματεία; Έχετε αναλογιστεί;) Γιατί όχι εξάλλου; Πραγματικά μπορεί κάποιος να πει πειστικά γιατί να μην το κάνουν; Που θα σταματήσουν άραγε; Που είναι η γραμμή του τέλους;
Ακούγονται υπερβολικά; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Γίνατε όλοι γνωστοί επειδή αυτός ο λαός σας τραγούδησε στις διαδηλώσεις, στις ταβέρνες, στα καφενεία, στα δημόσια στέκια του. Στις συγκεντρώσεις του.
(εάν υπήρχε ο «οργανισμός» στη κατοχή, θα υπήρχαν εισπράκτορες που θα μαζεύανε λεφτά από τον ΕΛΑΣ;)
Στόμα, στόμα έγιναν κάποιων από εσάς, κάποτε γνωστά τα τραγούδια σας και μίλησαν σε καρδιές, ένωσαν, συγκίνησαν………….. και κάποια απαγορευόντουσαν κάποτε. Τι ειρωνεία!!! Και τώρα απαγορεύονται!! Τώρα μόνοι σας αναγκάζετε τον κόσμο να μην τα παίζει πια, γιατί στέλνετε εσείς την αστυνομία να τους το απαγορεύει. Με την έγκριση σας απειλούν οι υπάλληλοι σας ότι θα απαγορεύουν τη δημόσια εκτέλεση των τραγουδιών σας;
Το γνωρίζετε; Βεβαίως και το γνωρίζετε. Όμως το θέμα είναι ΕΑΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ.
Τι σχέση έχει το club που παίζει σκυλάδικα ή συγκεκριμένα είδη «μουσικής»
(που πιθανόν δεν υπάρχει καν πνευματικό δικαίωμα) που για αυτό ακριβώς το λόγο πηγαίνουν οι πελάτες και το μαγαζί βγάζει λεφτά από αυτό. Τι σχέση έχει, λοιπόν, αυτό με τα χιλιάδες μαγαζιά που οι ιδιοκτήτες βάζουν μουσική που τους αρέσει και που δεν παίζει κανένα ρόλο η μουσική που ακούγεται, για το αν θα πάνε πελάτες να πιούν καφέ, να φάνε και να επικοινωνήσουν; Έχετε δει μαγαζιά γεμάτα κόσμο χωρίς να παίζει μουσική; Σίγουρα ναι. Τα λεφτά που εισέπραξε προκαταβολικά ο «οργανισμός σας» για ένα χρόνο από το συγκεκριμένο μαγαζί «για να βγάλει άδεια» ποιος τα παίρνει σε αυτή τη περίπτωση; Αλλά, έτσι κι αλλιώς ποιος τα παίρνει, ακόμα και όταν παίζει μουσική αφού «εσείς» εισπράττετε με τα τετραγωνικά;
Ο ένας βάζει μουσική που ενδεχομένως δεν ακούει καν ο ίδιος, προκειμένου να προσελκύσει πελάτες και να βγάλει λεφτά. Δηλαδή η μουσική είναι εμπόρευμα προς πώληση! Και επιβάλλεται να πληρώσει. Ο άλλος βάζει μουσική γιατί του αρέσει εκείνου να την ακούει και γιατί είναι όλη μέρα στο μαγαζί του και παλεύει για το μεροκάματο. Δηλαδή η μουσική δεν είναι εμπόρευμα! Αναρωτιέμαι, όταν πηγαίνετε να αγοράσετε παντελόνι, διαλέγετε το μαγαζί που θα ψωνίσετε από το είδος μουσικής που παίζει άσχετα από τα παντελόνια που πουλάει; Αν ο περιπτεράς της γειτονιάς σας ακούει ΤΖΑΖ, ψάχνετε περίπτερο που παίζει τον αγαπημένο σας συνθέτη για να αγοράσετε τσιγάρα; Εάν πεινάτε, δεν θα μπείτε σε εστιατόριο που παίζει STING και προτιμάτε να αγοράσετε τυρόπιττα από μαγαζί που παίζει ΡΑΠ; Ή μήπως, εάν δεν υπάρχει στη περιοχή σας, μένετε νηστικοί; ΈΛΕΟΣ! ΕΧΟΥΜΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ; Όλα είναι το ίδιο; Και εάν συμφωνείτε ότι δεν είναι, η συμπεριφορά από τους «υπαλλήλους σας» γιατί είναι η ίδια;
Η ισοπέδωση αυτή σας βρίσκει σύμφωνους; Την επικροτείτε; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβετε ότι κάποιοι «επιτήδειοι» σας χρησιμοποιούν; Το γιατί το καταλαβαίνετε πιστεύω…
Και πιστεύετε πραγματικά σοβαρά ότι ο «οργανισμός σας» εκπροσωπεί το 99% των Ελλήνων δημιουργών και το (sic) σύνολο της ξένης μουσικής, όπως ισχυρίζεται; Πραγματικά το πιστεύετε; Γιατί, εάν το πιστεύετε, τότε συμφωνείτε να εισπράττουν με τα τετραγωνικά (που το λέει αυτό; Μήπως ο νόμος 2121/1993;) και να απειλούν με μηνύσεις και να κλείνουν μαγαζιά που πολύ πιθανόν να μην παίζουν καν μουσική που ανήκει στον «οργανισμό σας». Γιατί ξέρετε πολύ καλά ότι δεν είναι τα πράγματα όπως ισχυρίζεται ο «οργανισμός σας». Όμως το αφήνετε να γίνεται. Το γιατί το ξέρετε εσείς. Και εγώ το ξέρω βέβαια…

Και, χαίρεστε όταν κλείνουν μαγαζιά; Γιατί θα πρέπει να γνωρίζετε ότι, όπως κανείς δεν μπορεί να βάλει χέρι στις μεγάλες πολυεθνικές και μη εταιρείες, στα μεγάλα καταστήματα του υπόκοσμου, στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, έτσι δεν μπορείτε ούτε και «εσείς».
Ποιοι λοιπόν είναι τα θύματα σας; Η γιαγιά στο χωριό, ο κακομοίρης με το μικρό καφέ στη πλατεία της συνοικίας τάδε, η μικρή μουσική σκηνή, το σουβλατζίδικο της γειτονιάς, η ταβέρνα… Συγχαρητήρια!!
Σας ταυτίζω βέβαια με τoν «οργανισμό» γιατί από αφεντικά έχετε μετατραπεί σε «πελάτες» – «μέλη», ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάζεστε, άρα είστε τουλάχιστον συνυπεύθυνοι της όποιας καλής ή κακής πραγματικότητας και συμπεριφοράς που διαμορφώνεται, αφού δεν παρεμβαίνετε (πια) σε αυτά.
Ή μήπως δεν ισχύουν τα παραπάνω;
Η δουλειά του δημιουργού είναι πρώτα απ’ όλα δουλειά ψυχής και μετά κονόμας. Όλοι οι δημιουργοί αρέσκονται και είναι δίκαιο αυτό να φτάνει η δουλειά τους (η ψυχή τους) στον κόσμο. Θέλουν να τους αγαπά ο κόσμος και μην μου πει κανένας ότι δεν το θέλει αυτό. Ο δημιουργός παίρνει ζωή από την αναγνώριση και την αποδοχή του κόσμου.
Οι υπάλληλοι όμως που έχετε προσλάβει να σας εκπροσωπούν έχουν καταφέρει να κάνουν την αγορά να βρίζει τους δημιουργούς που εξαιτίας τους και με εντολή τους «υποτίθεται» κλείνουν μαγαζιά, κυνηγούν το κοινό σας με την αστυνομία, και με τις μεθόδους αυτές η κοινωνία σχεδόν πια στο σύνολο της αμβισφητεί όλο και περισσότερο το πνευματικό δικαίωμα γιατί το θεωρεί κλοπή και υπερβολή από μεριάς των δημιουργών.
Γνωρίζετε ότι από αυτές τις ανόσιες συμπεριφορές κάποιοι φτιάχνουν «μουσική» σε υπολογιστές ακριβώς για να ξεφύγουν από τη μέγγενη του «οργανισμού σας».
Και είναι πολλοί. Και αυξάνονται. Και σε λίγο δεν θα ακούγεται πουθενά η μουσική και τα τραγούδια σας. Νομίζετε ότι αυτές οι τακτικές παραμένουν αιώνιες; Ότι θα λειτουργείτε πάντα σε καθεστώς φόβου, μηνύσεων και αστυνομίας;
Θα καταντήσετε σαν τις τράπεζες που όταν βγάλουν όλο τον κόσμο στη μαύρη λίστα με χρέη από 100 € μέχρι εκατομμύρια € στο τέλος θα μείνουν χωρίς πελάτες.
Και τότε, τι; Θα παρακαλάνε για πελάτες; Τι ντροπή να παρακαλάτε για ακροατές.
Τα πράγματα αλλάζουν και το ξέρετε.
Εσείς ταυτίζεστε με όλο το σκουπιδαριό της «μουσικής» άραγε; Αυτές οι συμπεριφορές θα μπορούσαν ίσως να ήταν κατανοητές σε άλλους χώρους (αν και δεν είμαι σίγουρος τώρα πια με αυτά που συμβαίνουν.) Αλλά σε εσάς είναι; (Επιμένω εγώ σαν μαλάκας)! Τι έχετε πάθει, «φίλοι» και «σύντροφοι»; Γίναμε κουλουβάχατα, «φίλοι» και «σύντροφοι». Σαλάτα γίναμε, «φίλοι» και «σύντροφοι». Χάσαμε τη μπάλα, «φίλοι» και «σύντροφοι», αγαπητοί; συνάδελφοι.
Τόσο αδύναμοι ήμασταν τελικά; Τόσο ευάλωτοι στη μαλακία που πολεμούσαμε κάποτε, παρέα; Τότε ήμασταν μαλάκες, ή τώρα; Τότε λέγαμε αλήθειες ή τώρα; Κάποιοι από σας παλέψατε με τα θηρία, κάποτε. Είχατε κουράγιο, κάποτε. Αντισταθήκατε ενάντια σε αυτούς που, όπως λέγατε, σας πίνανε το αίμα. Και ξέρετε βεβαίως τι εννοώ… Αυτά που έχετε πει κάποιοι από εσάς για τους «σημερινούς υπαλλήλους σας», εγώ δεν θα τολμούσα να τα ξεστομίσω γιατί δεν μου το επιτρέπουν οι αρχές μου. Κάποτε!! Τώρα εξαγνιστήκατε στη κολυμπήθρα του … Συνειδητοποιήσατε, όπως φαίνεται, ότι τώρα πια μας πετάνε όντως στην εξέδρα μας βροχή δεκάρικα και αποφασίσατε να μην είστε πια οι αποδέκτες των δεκάρικων αλλά να γίνετε ένα με αυτούς που τα πετάνε. Σε ποιους άραγε;
Κατάντησα γραφικός εγώ ή εσείς μετανιώσατε;
Και παραμένω ακόμα πολύ συναισθηματικός για την εποχή ή εσείς γίνατε «πολύ ρεαλιστές»….; Μπορεί να είμαι γραφικός και συναισθηματικός αλλά το προτιμώ από το να γλύφω εκεί που έφτυνα…

ΟΤΑΝ ΡΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΣΚΥΨΕΙΣ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙΣ ΠΙΣΩ…
Και με τη συμπεριφορά κάποιων «εξαγνίστηκε» ο «οργανισμός» στα μάτια των νεότερων. Ή μήπως δεν είναι έτσι. Μήπως θέλετε να σας στείλω τα δικά σας λόγια; Εξάλλου είναι δημοσιευμένα.
Το σταρ σύστεμ (και ότι σημαίνει αυτό) δεν μου πάει - βλέπετε - και απ’ ό τι φαίνεται δεν του πάω ούτε εγώ. Εσάς διάλεξε, και του κάτσατε. Αν το απολαμβάνετε εμένα μου περισσεύει. Δικαίωμα σας είναι. Ο καθένας παίρνει τη θέση που του αναλογεί στη ζωή, έτσι κι αλλιώς.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ… Στέκομαι απέναντι τους με μεγάλο σεβασμό.
Όσο για εσάς κακοπληρωμένοι ή καθόλου πληρωμένοι φίλοι μου της τζαζ τι περιμένετε άραγε; Μήπως απλώς γεμίζετε τη λίστα του δήθεν (99%); Μήπως απλώς δίνετε χώρο; Γιατί άραγε; Έτσι κι αλλιώς πάντα χεσμένους μας είχαν, πάντα περιθώριο ήμασταν. Τι προσδοκάτε; Και το σημαντικότερο! Τι φοβάστε;
Θα πείτε (και δικαίως μάλλον) ποιος είμαι εγώ που κρίνω; Τι ζητάω; Τα σχόλια θα είναι πολλά. Από την απόλυτη υποτίμηση μέχρι την χυδαία ειρωνεία. (Έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι η πρώτη φορά). Μπορεί κάποιοι να αγανακτήσουν και να προχωρήσουν και παραπέρα. Σωστά;
Ο καθένας θα υπερασπισθεί με διάφορους τρόπους τις επιλογές του. Προχωράει διαφορετικά η ζωή;
Εγώ έτσι κι αλλιώς έχω αυτοεξορισθεί γιατί δεν με γοητεύει πια ο χώρος έτσι που κατάντησε. Κάποτε ήταν αλλιώς, και το έζησα αυτό το αλλιώς!!…
Εγώ απλώς (χαζά ακόμα;) ιδεολογικά έμαθα από τους παλιότερους να υπερασπίζομαι με συλλογικούς αγώνες και μέσα σε συλλογικούς φορείς τα δικαιώματα μου και ακόμα παραμένω σταθερός σε αυτό. Ακόμα, βλέπετε, η ζωή μου συμβαδίζει με την ιδεολογία μου. Μαλακία θα μου πείτε αλλά να μην υπερασπισθώ και εγώ τις επιλογές μου;
Δεν θα προσελάμβανα και δεν θα στήριζα π.χ. ποτέ «έναν ιδιωτικό οργανισμό»
(σε αντίθεση με τούς δικούς μας συλλογικούς φορείς – πραγματικό οργανισμό και σωματείο που κάποιοι από εσάς εξάλλου δημιούργησαν) με την παρουσία μου και ειδικά όταν χρησιμοποιεί το όνομα μου για να λειτουργεί με ανόσιους τρόπους με πρόσχημα την υπεράσπιση (sic) του ονόματος μου και την προστασία μου (sic) από υποτιθέμενες «προσβολές». Φτάσαμε στην εποχή που αποτελεί προσβολή κατά τους «υπαλλήλους σας» να παίζεται η μουσική σας και να τραγουδιέται. Την επιστολή που στέλνουν τη γνωρίζετε; Ή ούτε αυτό το γνωρίζετε;
Εγώ όμως πιστεύω ότι τα γνωρίζετε όλα.
Λυπάμαι που το λέω αλλά ό τι λέω παραπάνω είναι όλα ΑΛΗΘΕΙΑ. Και το ξέρετε!!! Στις συζητήσεις μας κατ’ ιδίαν όλοι τα ίδια λέτε. Τι φοβάστε λοιπόν; Γιατί δεν τολμάτε; Που ακούστηκε το αφεντικό να φοβάται τον υπάλληλο; Γιατί δεν απολύετε αυτούς που έχετε προσλάβει για να σας εκπροσωπούν, εάν δεν κάνουν καλά τη δουλειά που τους έχετε αναθέσει; Εκτός και εάν την κάνουν καλά!!! Άρα;…
Ο «οργανισμός των υπαλλήλων σας» δεν υπάρχει, δεν παράγει έργο, δεν παράγει υπηρεσίες. Το προϊόν της είσαστε εσείς, χωρίς εσάς δεν υπάρχει. Όσο επιτρέπουν κάποιοι να τους λυμαίνονται την ψυχή, την αξιοπρέπεια, τη δουλειά, τη δημιουργία, το όνομα τότε καλά κάνουν. Εγώ πρώτη φορά βλέπω ανθρώπους να υπερασπίζονται με τόσο πάθος... τι ακριβώς; Ο άνθρωπος χωρίς αξιοπρέπεια δεν πάει μακριά. Σαν θαμώνας μαγαζιών υγειονομικού ενδιαφέροντος, σαν καλλιτεχνικός διευθυντής πολλών φεστιβάλ, σαν καλλιτεχνικός σύμβουλος διαφόρων φορέων, σαν υπεύθυνος μαγαζιών και σαν ιδιοκτήτης ο ίδιος έχω εισπράξει από τη μια τόση μαφιόζικη λογική και τακτική με απειλές και ειρωνείες επικυρίαρχου με «πλάτες» (μόνο δικές σας;) και από την άλλη τόση πραγματική προσβολή στο πρόσωπο σας, γιατί όλη αυτή η παραπάνω τακτική γίνεται στο όνομα σας. ΛΥΠΑΜΑΙ!...
Όσο αφορά όλους όσους κάποτε αντισταθήκατε και είπατε και κάνατε πολλά, θα προσπαθήσω (γιατί όταν μιλάμε τώρα πια, όντως μας πετάνε στην εξέδρα μας βροχή δεκάρικα) ώστε οι νεότεροι δημιουργοί να μάθουν και να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα σας. Δεν είναι καν… γοητευτικό.
Και κάποια στιγμή υπόσχομαι ότι θα πληρώσω στον «οργανισμό σας» τα δικαιώματα που σας αναλογούν από τα τραγούδια, τους στίχους και τη μουσική που σας ανήκουν, που άκουσα, τραγούδησα και αγάπησα στη ζωή μου, γιατί δεν μου αρέσει να σας χρωστάω…
Τώρα πια με αναγκάζετε να μην ακούω τη μουσική και τα τραγούδια σας ούτε στο μαγαζί μου, ούτε στα φεστιβάλ μου και θα φροντίζω να απέχω από παρέες που μπορεί να μερακλώσουν και να το ρίξουν στο τραγούδι (κατά τις «γελοίες» συνήθειες αυτού του λαού!!) σε κάποιο ταβερνάκι, γιατί μπορεί να σκάσει μύτη η αστυνομία σας, και που ξέρω; μπορεί να υιοθετήσετε και την άποψη μου περί μπράβων!
«Φιλικά» και «συντροφικά»
Ο κάποτε(;) φίλος, συνεργάτης, συνοδοιπόρος, σύντροφος, συνάδελφος ή ότι άλλο θέλετε….

Νίκος Τουλιάτος

Πηγή

ΤΟ ΒΗΜΑ - «Μπράβοι» πνευματικών δικαιωμάτων: Μια τριτοκοσμική εμπειρία

Σε πρόσφατο ταξίδι σε τριτοκοσμική χώρα –την οποία, από σεβασμό προς την πολιτιστική ιστορία της, θα αποφύγω να κατονομάσω- μπήκα σε κάποιο εστιατόριο της πρωτεύουσάς της. Ήταν ένα απλό μαγαζί, κάτι σαν φτωχική ταβέρνα της γειτονιάς. Απολάμβανα το εξωτικό γεύμα μου και όλα κυλούσαν ήρεμα, μέχρι τη στιγμή που μπήκε ξαφνικά στην ταβέρνα, με ύφος και στυλ μπράβου νυχτερινού κέντρου της δικής μας «παραλιακής», ένας νεαρός. Από την έκφραση φόβου στο πρόσωπο του ηλικιωμένου εστιάτορα κατάλαβα πως ο εισβολέας δεν είχε έρθει για καλό...

Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Πνευματικά δικαιώματα ή πνευματική υστερία;

Τα χρόνια που έκανα μεταπτυχιακά στη Φυσική στην Αμερική, έπαιρνα παράλληλα και μαθήματα σύνθεσης στο μουσικό τμήμα του πανεπιστημίου. Ένας απ’ τους καθηγητές μου ήταν γνωστός Αμερικανός συνθέτης. Κάποια φορά τον ρώτησα με ποιους τρόπους θα μπορούσα να διασφαλίσω το copyright των έργων μου. Αφού μου εξήγησε, κατέληξε με μια ενδιαφέρουσα δευτερολογία: «Πάντως, Costas, προσωπικά ουδόλως με απασχολεί το θέμα: θα ήταν ιδιαίτερη τιμή για μένα αν κάποιος έμπαινε στον κόπο να με αντιγράψει!»

Διαβάστε το άρθρο...

Στους δρόμους της Πλάκας...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η πεταλούδα και το κουλούρι...

Η τηλεόραση κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες να τραβήξει την κουρασμένη προσοχή μου με ανακοινώσεις νέων επώδυνων οικονομικών μέτρων, με σενάρια εθνικών καταστροφών, και με αναπαραγωγή δηλώσεων διεθνών πολιτικών παραγόντων που δοκίμαζαν τα όρια αντοχής του ελληνικού μου φιλότιμου και του αισθήματος της εθνικής μου αξιοπρέπειας. Έξω στο δρόμο άνθρωποι σκυφτοί, θαρρείς απόλυτα υποταγμένοι πια στη μοίρα τους, συμβιβασμένοι ακόμα και στην ιδέα του επικείμενου αφανισμού τους, για τον οποίο τους είχαν πείσει πως αυτοί και μόνο ήταν υπεύθυνοι... Σκέφτηκα, πόσο ακόμα θ’ αντέξει το μπαλόνι την πίεση της καρφίτσας που επίμονα το πολιορκεί; Πότε άραγε θα τινάξει τα φτερά της η πεταλούδα της «θεωρίας του χάους», να προκαλέσει καταιγίδα κι ανεμοστρόβιλο που θα ισοπεδώσουν τον βολικό μας μικρόκοσμο που τόσο είχαμε νομίσει ακλόνητο; Πότε θα γίνει το κακό, το φονικό «δι' ασήμαντον αφορμήν», όπως έλεγαν παλιά στα δικαστήρια και στις εφημερίδες, και ποια θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι;

Θυμήθηκα τότε μια ιστορία που είχα ακούσει χρόνια πριν, για ένα κουλούρι που είχε παίξει το ρόλο της «πεταλούδας» σε μια οικογενειακή τραγωδία...

Διαβάστε το διήγημα...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η δαιμονοποίηση της συνήθειας ως άλλοθι παρακμής των σχέσεων

Ένα από τα τυπικά χαρακτηριστικά της ανωριμότητας είναι η ενοχοποίηση αφηρημένων εννοιών για την δικαιολόγηση δικών μας λαθών. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις, ακούμε συχνά, ακόμα κι από «ειδικούς», πως η συνήθεια «σκοτώνει» τον έρωτα, ιδιαίτερα στο γάμο. Έτσι, η συνήθεια καθίσταται ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος για την παρακμή, και τελικά την διάλυση, των σχέσεων...

Διαβάστε το άρθρο...