Απ' την Ερμού ως τα Εξάρχεια...

Αξιαγάπητα υποκατάστατα...

...Και ξάφνου, η τελματωμένη καθημερινότητά της αναταράχτηκε στη θέα ενός φαντάσματος! Πίστευε πως οι λογαριασμοί με τα φαντάσματα είχαν κλείσει πια οριστικά. Κι ολόκληρη τη νεότερη ζωή της την είχε χτίσει βολικά και στέρεα -όπως νόμιζε- πάνω σ' αυτή την πίστη. Μα τα φαντάσματα δεν ζητούν ποτέ την άδεια για να τρυπώσουν στα σπίτια ή στις ζωές, κι ούτε ρωτούν αν η στιγμή είναι κατάλληλη... Μένουν όμως πάντα με το βασανιστικό -και καταδικασμένο να μείνει αναπάντητο- ερώτημα της ταυτότητάς τους... Που μόνο εκείνη γνωρίζει(;) την απάντηση!

Ταυτότητα

Ρωτάς ποιος είμαι...
Δεν είμαι!
Μορφή δεν έχω
ούτε ταυτότητα.
Αν θέλεις
μπορώ να πάρω τις μορφές
όλων αυτών που πέρασαν
αλλά δε λησμονήθηκαν.
Είμαι καλός σ’ αυτό!
Στο τέλος όπως πάντα
θα γίνω ο αξιολάτρευτος «κανένας»
που δε διεκδικεί υπόσταση
μες στη συνείδησή σου.
Ως τη στιγμή που η νοσταλγία
θα σ’ ωθήσει πάλι
ένα βαρκάρη να ζητήσεις
γενναίο μα κι επιδέξιο,
για λίγο απ’ τον Άδη
να κλέψει τις σκιές...

Αλλού...

Μη με κοιτάζεις
και μη ζητάς να γελαστείς
γιατ’ είναι μάταιο!
Αυτό που αναζητάς δεν είν’ εδώ,
το πήρ’ ο χρόνος
κι έγινε φως θαμπό
που αργοσβήνει
μέσα στον κουρασμένο νου.
Και η μορφή που χάνεται
παίρνει μαζί θαρρείς
και την ταυτότητά σου...

Μου λες πως ένιωσες πολλά.
Μη νιώθεις χρέος,
ξέρω καλά,
εγώ δεν ήμουνα εκεί!
Ήταν μονάχα μια σκιά
που στοίχειωσε ξανά στο νου
και γύρεψε να βγει στο φως
για μια στιγμή,
κλέβοντας τη μορφή μου...


Ντίνος Πυργιώτης, ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ