Της Φέφης Παπαλάμπρου
Να είσαι αυστηρή στην κρίση σου όταν έρθεις σε επαφή με τα γραφτά μου, που είναι κάτι σαν ποιήματα.
Δεν έλαβα υπόψη μου την απειλή, οι ποιητές δεν μπορεί να σου κάνουν κακό, μόνο τον εαυτό τους μπορεί να βλάψουν, να τον πονέσουν.
Οι ποιητές τον πόνο τους κρύβουν μέσα στους στίχους τους, ξαλαφρώνουν για λίγο και αρχίζουν πάλι την εσωτερική τους αναζήτηση.
Μια διαρκής πάλη με τον εαυτό τους.
Έχουν δικά τους μάτια οι ποιητές.
Όλοι θα δούμε το ίδιο ηλιοβασίλεμα, αλλά ο ποιητής θα δει τον ήλιο να βυθίζεται σε κάποια αγκαλιά, θα δει άλλα χρώματα, τα ηλιοβασιλέματα του έχουν συναισθήματα.
Όταν γεννιέται ένα ποίημα, ο τοκετός είναι επώδυνος.
Ο ποιητής δεν θα σου πει τι ένοιωσε σε μια μεγάλη απώλεια... θα σε παραπλανήσει ότι φταίει το βουητό του τρένου που διέλυσε τις ψευδαισθήσεις…
Ποτέ δεν θα σου πει τι περιμένει… είναι σε μια διαρκή αναμονή... και ο ταχυδρόμος πάντα φθάνει αργά.
Δεν θα θρηνήσει φανερά για κάτι που δεν τόλμησε… θα κρατήσει τα προσχήματα και ας θυσίασε μία ιστορία…
Και όταν αποκαλύπτεται, πάλι με γρίφους θα μιλήσει.
Όταν ερωτευτεί, δεν θα σου πει ποτέ σ΄ αγαπώ, θα σου μιλήσει για τα όνειρα που κάνει πριν κοιμηθεί, για τα απροσδόκητα συναπαντήματα που περιμένει, θα κάνει τα ασήμαντα σημαντικά.
Άλλες φορές μιλάει με τα περιστέρια, άλλοτε ψάχνει μέσα του να δει ποιος είναι, να αμφισβητηθεί, να μαλώσει με τον εαυτό του και να προσπαθήσει να σε πείσει... ότι εγώ δεν είμαι εγώ.
Πως να είσαι αυστηρή με ένα ποιητή;
Εξάντλησε όλη την αυστηρότητα μόνος του, δεν σου άφησε κανένα περιθώριο…
Αν όλα αυτά συμβαίνουν, αυτά που διάβασες δεν είναι «σαν ποιήματα»... είναι ποιήματα, που σου λένε πολλά…
22-12-2014
Φέφη Παπαλάμπρου
