Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2025
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2025
Τα όρια της πολιτικής εκμετάλλευσης...
Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου
Μερικές επίκαιρες σκέψεις:
1. Τα μνημεία των νεκρών των πολέμων τιμούν τη μνήμη ανθρώπων που πρόσφεραν οικεία τη βουλήσει τις ζωές τους για την προάσπιση της ελευθερίας της πατρίδας τους. Δεν προορίζονται να τιμούν τη μνήμη ατυχών θυμάτων τραγικών συγκυριών, ακόμα και αν αυτές ήταν αποτέλεσμα εγκληματικών παραλείψεων εκ μέρους της Πολιτείας.
Ειδικά στην περίπτωση πολύνεκρων δυστυχημάτων, ο φυσικός χώρος για την έκφραση οδύνης και σεβασμού στη μνήμη των θυμάτων είναι ο ίδιος ο τόπος της τραγωδίας. Η αναγραφή ονομάτων έξω από το Κοινοβούλιο είναι πράξη πολιτικής υστεροβουλίας, όχι απόδοση τιμών σε νεκρούς, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό καθίστανται ερήμην τους αντικείμενα ανίερης πολιτικής εκμετάλλευσης!
Αν, εν τούτοις, ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου αποδεχόμενοι τη μετατροπή μιας τραγωδίας σε πολιτική ευκαιρία, τι θα εμποδίσει τους οικείους θυμάτων άλλων πολύνεκρων τραγωδιών που συνέβησαν με κρατική ευθύνη, να διεκδικήσουν το ίδιο προνόμιο αναγραφής των ονομάτων των αγαπημένων τους στον χώρο ενός εθνικού μνημείου; Πόσα ονόματα νεκρών χωράει μία πλατεία;
2. Όπως ορθά επισημαίνεται από (ελάχιστα δημοφιλείς) δημοσιογραφικές πηγές, μία μαζική συγκέντρωση κοινωνικής διαμαρτυρίας που λαμβάνει χώρα μέσα σε πεπερασμένο χρονικό διάστημα και με σεβασμό στον περιβάλλοντα χώρο, είναι διαφορετική περίπτωση από μια αυθαίρετη κατάληψη δημόσιου χώρου, ειδικά μάλιστα αν αυτός φέρει ιδιαίτερο ηθικό και συμβολικό βάρος μη-επιδεχόμενο οποιαδήποτε νοθεία. Ακόμα περισσότερο, αν η κατάληψη οδηγεί σε προφανή αισθητικό ευτελισμό που προσβάλλει την ίδια την εικόνα της χώρας.
3. Λέγεται ότι θα απαγορευθούν δια νόμου οι αυθαίρετες καταλήψεις χώρων που ανήκουν σε εθνικά μνημεία, καθώς και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στους χώρους αυτούς. Με το πρώτο συμφωνώ απόλυτα (όπως μάλιστα ακούω, συμφωνεί και η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων σε πρόσφατη δημοσκοπική έρευνα). Με το δεύτερο, εν τούτοις, διαφωνώ κάθετα! Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, αν ήθελα να μείνω συνεπής με τον ίδιο μου τον εαυτό: Το καλοκαίρι του 2015 ήμουν κι εγώ ένας από τους χλευαζόμενους και κατασυκοφαντούμενους «μενουμευρώπηδες» κι «ευρωλιγούρηδες» που ένωναν τις αγωνίες τους για την τύχη της χώρας σε μαζικές συγκεντρώσεις στον «Άγνωστο Στρατιώτη».
Δεν ξέρω αν, τελικά, η χώρα σώθηκε, ή θα έρθουν τώρα να την «σώσουν» κάποιοι που εξακολουθούν να την ονειρεύονται να πέφτει στον γκρεμό. Και ιδιαίτερα κάποιες, παλιές και νεότερες...
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2025
Αντιμετωπίζοντας την απόρριψη
Θα πρέπει να αποφύγουμε την παγίδα της αυτοαξιολόγησης με κριτήριο την αποδοχή ή την απόρριψη από τους άλλους. Κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάθε είδους επαφή, από τα social media ως τις ερωτικές σχέσεις...
Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου
Το πρωί, από συνήθεια ή από ένστικτο, ρίχνουμε μια ματιά στον καθρέφτη. Ίσως ελπίζοντας ότι θα αρέσουμε στον εαυτό μας λίγο περισσότερο από ό,τι την προηγούμενη μέρα, ή ίσως από φόβο ότι θα του αρέσουμε λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση - και με την προϋπόθεση ότι ο καθρέφτης δεν είναι παραμορφωτικός - το γεωμετρικό είδωλο του εαυτού μας που βλέπουμε, αρεστό ή όχι, αντανακλά πιστά μια πραγματικότητα. Είναι μία εικόνα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Κι εδώ εξαντλείται ο κατάλογος των αντικειμενικών κατόπτρων της καθημερινότητάς μας. Γιατί, όλοι οι υπόλοιποι "καθρέφτες" της ζωής μας είναι παραμορφωτικοί. Αφού, το είδωλο του εαυτού μας που μας επιστρέφουν περνά μέσα από υποκειμενικά ανθρώπινα φίλτρα. Είτε πρόκειται για τους λίγους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται κοντά μας, είτε, ευρύτερα, για το υποσύνολο της κοινωνίας με το οποίο συσχετιζόμαστε.
Είχαμε γράψει παλιότερα [1] για τον κίνδυνο ψυχολογικής εξάρτησης από τις "επιδοκιμασίες" (τα περίφημα "Like") στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
Το σύστημα των "επιδοκιμασιών" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ανθρώπινη ψυχολογία, αν κάποιος κάνει το λάθος να συνδέσει το αίσθημα της αυταξίας με τις ανταποκρίσεις των χρηστών στις αναρτήσεις του. Πολλοί χρήστες του Facebook βιώνουν αισθήματα αυτοαμφισβήτησης ή και απόρριψης από τον διαδικτυακό κοινωνικό τους χώρο, όταν μειώνεται (για τους όποιους λόγους) η συχνότητα των εισπραττόμενων τεκμηρίων επιδοκιμασίας. Συχνά, μάλιστα, διαδικτυακές "φιλίες" χαλούν εξαιτίας της συστηματικής αμέλειας στην παροχή των απεγνωσμένα επιζητούμενων ψυχολογικών επιβεβαιώσεων μέσω του παντοδύναμου κουμπιού! Ο μηχανισμός των “Like” μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη αρνητικής ψυχολογίας σε περίπτωση εθισμού και, τελικά, αποστέρησης της επιδοκιμασίας. Ας αποφύγουμε την παγίδα να διαμορφώσουμε αίσθημα αυταξίας με βάση τον αριθμό των επιδοκιμασιών που εισπράττουμε στα social media. Η αξία των λόγων και των σκέψεών μας δεν κρίνεται από τη δημοφιλία τους σε κάποιο υποσύνολο της κοινωνίας, αλλά από το βάθος της συνειδητότητας που αντιπροσωπεύουν και το μέγεθος της αλήθειας που εκφράζουν...
Οι προσωπικές σχέσεις αποτελούν ξεχωριστή και πολύ περισσότερο ευαίσθητη περίπτωση. Γιατί, αν ένα ηλεκτρονικό προφίλ μπορούμε εύκολα να το διαγράψουμε από τη λίστα των διαδικτυακών "φίλων", δεν είναι το ίδιο εύκολο να διαγράψουμε από τη συνείδησή μας πρόσωπα στα οποία έχουμε καταθέσει ένα (συχνά μεγάλο) μέρος από το συναισθηματικό δυναμικό μας. Κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις ερωτικές σχέσεις.
Κάποια στιγμή, η άλλη πλευρά αποφασίζει - για τους δικούς της λόγους - να φύγει από τη σχέση. Κι αυτό είναι δυνατό να το εισπράξουμε ως απόρριψη ή ως προδοσία, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις που κυμαίνονται από αυτο-αμφισβήτηση και αυτο-οίκτο μέχρι έντονο αίσθημα θυμού, ακόμα και μίσους. Το διακύβευμα είναι διπλό: εκτός από το ότι χάνουμε μία ερωτική σχέση, κινδυνεύουμε να χάσουμε και τον ίδιο τον εαυτό μας!
Το αίσθημα της απόρριψης μπορεί να μας παρασύρει σε λανθασμένες θεωρήσεις, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τον άλλον:
1. Συναρτούμε το αίσθημα της αυταξίας μας με τις διακυμάνσεις της βούλησης ενός άλλου ανθρώπου. Έτσι, βιώνουμε αισθήματα αυτοεκτίμησης ή αυτοαπόρριψης, ανάλογα με το αν αυτός ο άλλος επιθυμεί να βρίσκεται με εμάς ή χωρίς εμάς. Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε έρμαια των επιλογών ενός ξένου παράγοντα και, κυριολεκτικά, παύουμε να ανήκουμε στον εαυτό μας!
2. Στο αντίθετο άκρο, μετρούμε την αξία κάποιου με κριτήριο το αν μας επιθυμεί ή μας απορρίπτει: "Αφού έφυγε, αποδείχθηκε ότι δεν άξιζε να βρίσκεται στη ζωή μου!" Η θεώρηση αυτή κατά βάση ανάγει την άσκηση ελεύθερης βούλησης σε ηθικό ζήτημα, ενώ αξιολογεί τη φυγή ως παράπτωμα: "Οφείλεις να συνεχίσεις να θέλεις να βρίσκεσαι μαζί μου, αλλιώς είσαι ηθικά κατώτερος από εμένα που εξακολουθώ να σε θέλω!"
Όμως, τι αξία έχει να παραμένει κοντά μας, επειδή "έτσι πρέπει", κάποιος που δεν θα ήθελε να βρίσκεται εκεί; Μία έντιμη φυγή δεν είναι, άραγε, πιο αξιοπρεπής στάση απέναντί μας, σε σύγκριση με μία συμβατική και υποκριτική παραμονή;
Κλείνουμε το σημείωμα με ένα κριτικό (και, κατά μία έννοια, αναθεωρητικό) σχόλιο που αφορά τις λέξεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας επικοινωνία, οι οποίες, αν επιλεγούν με λάθος τρόπο, είναι δυνατό να δημιουργήσουν ή να ενισχύσουν αρνητικά συναισθήματα. Επανεξετάζοντας τις λέξεις που έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει σε αυτό το κείμενο, διαπιστώνουμε ότι κάποια από αυτές θα μπορούσε να έχει αυτό ακριβώς το μη-επιθυμητό αποτέλεσμα...
Ερώτηση: Θα πρέπει να μιλάμε για "απόρριψη" όταν αναφερόμαστε σε πρόσωπα και όχι σε αντικείμενα ή ιδέες;
Καταρχάς, απορρίπτουμε (δηλαδή, πετάμε) ένα αντικείμενο όταν δεν το χρειαζόμαστε άλλο. Επίσης, απορρίπτουμε μία ιδέα με την οποία διαφωνούμε, ή μια πρόταση που μας γίνεται αλλά δεν μας ικανοποιεί.
Στην περίπτωση προσώπου, όμως, η χρήση της λέξης "απόρριψη" αντικειμενοποιεί το άτομο με τρόπο υποτιμητικό. Όταν ισχυριζόμαστε ότι κάποιος μας "απορρίπτει", είναι σαν να του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα ή το προνόμιο να μας υποβιβάζει στην κατηγορία ενός αχρείαστου πράγματος. Και είμαστε εμείς οι ίδιοι, τελικά, που αδικούμε τον εαυτό μας περισσότερο απ' όσο μας "αδίκησε" κάποιος άλλος με τη φυγή του! (Βέβαια, πραγματική αδικία δεν υφίσταται εκ μέρους του, αφού αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου η επιλογή προσανατολισμού της βούλησής του.)
Εν κατακλείδι, κανείς δεν απορρίπτει κανέναν σε μία ερωτική σχέση. Οι άνθρωποι κυβερνώνται από τις βουλήσεις τους, κι αυτές είναι δυνατό να τους πηγαίνουν σε άλλες κατευθύνσεις όταν αλλάζει η φορά του ανέμου των επιθυμιών τους. Όταν, δηλαδή, ο ερωτικός προσανατολισμός έχει κάνει πια τον κύκλο του και, ενδεχομένως, ζητά να επενδύσει σε νέες εμπειρίες. Είναι (δυστυχώς, αν θέλετε) κανόνας της ζωής που θα πρέπει να τον αποδεχθούμε με πραγματισμό και δίχως αισθήματα θυμού, ηττοπάθειας ή αυτο-οίκτου.
Γιατί - κι αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε - η φυγή ενός ερωτικού εταίρου αφορά τον ίδιο και μόνο, χωρίς να λέει κάτι για τη δική μας αξία. Και, αν το καλοεξετάσουμε, ούτε για τη δική του!
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2025
Νυχτώνει στου Φιλοπάππου...
Καθώς πέφτει το σκοτάδι στου Φιλοπάππου, αρχίζουν να αχνοφαίνονται τα φώτα στις δυτικές συνοικίες και τον Πειραιά...
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)