Παντελή Χορν: "Φλαντρώ" (1925)

Η "Φλαντρώ" είναι θεατρικό έργο του Παντελή Χορν, γραμμένο το 1925.

Ακούγονται οι ηθοποιοί: Μίνα Χειμώνα (Φλαντρώ), Πέτρος Νάκος (Nότης Σερδάρης), Aγγελική Κοντού (Μυρτώ), Άντα Κουγιά (Γαρουφαλλιά), Μυρτώ Αργυροπούλου - Παπά (Χρύσω), Παύλος Εμμανουηλίδης (Λευτέρης Ζατούνης).

Η πέμπτη φάλαγγα...

Στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, "Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο", ο Μάνος Κατράκης υποδύθηκε έναν γερμανόφιλο Έλληνα που, λίγο πριν τον πόλεμο του '40, μιλώντας για το αντι-φασιστικό συμμαχικό μπλοκ των ευρωπαϊκών χωρών (αλλά και την ίδια την Ελλάδα που δεν είχε πάρει αποστάσεις από αυτό), έλεγε:

Με ποιους πάνε να τα βάλουν, μωρέ, οι ανόητοι; Με τους Γερμανούς; Δεν βλέπουν ότι οι Γερμανοί νικάν παντού και θα κερδίσουν σίγουρα τον πόλεμο;

Και διαβάζω σήμερα posts από ρωσόψυχους με ελληνική ιθαγένεια, να γράφουν, παπαγαλίζοντας τον νεο-χιτλερικό δικτάτορα της Ρωσίας:

Με ποιον πάνε να τα βάλουν οι ηλίθιοι οι Ευρωπαίοι; Με τη Ρωσία; Η Ρωσία ποτέ δεν νικιέται. Θα τους στείλει όλους στην κόλαση!

Είναι οι ίδιοι που προσβάλλονται αν ακούσουν Έλληνες να μιλούν κατά της Ζαχάροβα, αλλά χειροκροτούν όταν η Ζαχάροβα απειλεί την Ελλάδα!

Βέβαια, όσοι έχουμε δει την ταινία του Δαλιανίδη θυμόμαστε τι ακριβώς έκανε ο χαρακτήρας που υποδύθηκε ο Κατράκης, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα. Το κακό είναι ότι οι σύγχρονοι "Κατράκηδες" δεν είναι προϊόντα μυθοπλασίας αλλά υπαρκτά πρόσωπα. Και αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα των σύγχρονων ρωσο-ναζί...

Για κάτι τέτοιους "έλληνες", ο ασήμαντος στιχουργός έγραψε κάποτε:

"Εντός των τειχών" (2010)

Κοιτούσα πέρα απ’ το πέλαγο 

θαρρώντας πως οι οχτροί 

θα έρχονταν από μακριά. 

Μα ήταν μες στο ίδιο μου το περιβόλι...

Υ.Γ: Θα υποτιμήσω τη νοημοσύνη του αναγνώστη αν αρχίσω να εξηγώ ότι οι Ευρωπαίοι δεν "πάνε να τα βάλουν" με καμία Ρωσία, αλλά απλά οργανώνουν την άμυνά τους δια παν ενδεχόμενο. Βέβαια, οι ρωσόδουλοι θα προτιμούσαν η Ευρώπη να παραδοθεί άνευ αντιστάσεων στον εκλεκτό τους. Ο οποίος μας καθησυχάζει και πάλι ότι "δεν απειλεί καμία χώρα". Όπως έλεγε μέχρι και λίγο πριν εισβάλει στην Ουκρανία...

Το μόνο θέατρο όπου οι θεατές πιστεύουν ότι αυτά που βλέπουν συμβαίνουν στ' αλήθεια...

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης: Η Ιθάκη βυθίστηκε πριν φτάσουμε

Απόσπασμα από εξαιρετικό βιβλιοκριτικό κείμενο του συγγραφέα Ξενοφώντα Α. Μπρουντζάκη:

Από τότε που ο Όμηρος ύψωσε την Ιθάκη σε ιδέα, ο κόσμος ψάχνει να τη βρει. Δεν είναι πια ένα νησί στο Ιόνιο αλλά ένας προορισμός της ψυχής, ένας τρόπος να αντέξεις τη διαδρομή. Ο Οδυσσέας αν και γυρίζει επί τέλους στο σπίτι του, στην ουσία επιστρέφει στον εαυτό του, κουβαλώντας τις μνήμες, τα λάθη, τους έρωτες και τα τέρατα που συνάντησε. Η Ιθάκη γίνεται έτσι το σύμβολο της συνειδητοποίησης, της κάθαρσης μέσα από το ταξίδι, το σημείο όπου καταλαβαίνεις πως η περιπέτεια άξιζε περισσότερο από τον προορισμό.

Η Ιθάκη του Καβάφη δεν είναι τόπος να τον κατακτήσεις, αλλά τρόπος να υπάρξεις. Δεν την πλησιάζεις με πλοίο, μα με την αργή ωρίμανση της εμπειρίας. Κάθε στάση του ταξιδιού χαράζει επάνω σου το αποτύπωμά της, κι όταν φτάσεις, αν φτάσεις, δεν θα σε περιμένει καμιά ανταμοιβή, κανένα τρόπαιο ή θρόνος. Μονάχα η ήσυχη γνώση όσων είδες και άντεξες, η καθαρότητα που γεννιέται αφού περάσεις μέσα από τις αυταπάτες σου. Η Ιθάκη δεν είναι η επιστροφή, είναι το ξύπνημα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο the books' journal