Αντιθέσεις

        (Γι’ αυτούς που κάποτε υπήρξαν)

Κάποτε έμενες αλλού. 

Και κάποιες νύχτες πρόβαλλες 

γυρεύοντας μια ανάσα οξυγόνο, 

κυνηγημένη από τη λογική 

που μάταια σ’ αναζητούσε. 

Τότε κοντά σου εγώ γινόμουν 

ήρωας μυθικός του σινεμά 

πιο πάνω απ’ τον κόσμο αυτό, 

που η μικρή μου η καθημερινότητα 

πια δε με χωρούσε! 

Κάποτε τη ζωή μας 

τόσο βολικά την κλείσαμε 

μες στο κελί μιας φυλακής. 

Και περιμέναμ’ ένα σήμα, ένα μήνυμα 

πως κάποιος θά ‘ρθει να μας πάρει. 

Τότε που τα ταξίδια μας 

τα κάναμε στα όνειρα, 

κι η βόλτα στην πλατεία 

ήταν μια βόλτα στο φεγγάρι! 

Κάποτε οι αλήθειες μας 

ανθούσαν στις σκιές. 

Μέρες που διάβαιναν 

σε εύγλωττη σιωπή, 

λόγια που μόνο ήταν ματιές 

δίχως φθαρμένες λέξεις, καθημερινές...  

Τότε που μεθυσμένοι απ’ τους καιρούς 

την πιο ωραία ποίησή μας γράψαμε 

γι’ αγάπες και γι’ αστέρια 

και γι’ άλλες πολιτείες, μακρινές... 

Τώρα τι μ’ έπιασε και τα θυμάμαι αυτά; 

Αν θέλεις, κλείσε αυτή τη μουσική, 

δεν έχουν νόημα οι μνήμες... 

Πάω κέντρο. Θέλεις τίποτα; 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)