Αυτοί που έφυγαν...

Το πλαϊνό τραπέζι έμενε καιρό άδειο...
Το διατηρούσε απείραχτο, όπως το είχε αφήσει φεύγοντας...
Θαρρείς και θα 'ταν ιερόσυλο να ακουμπήσει πάνω ακόμα κι ένα φύλλο χαρτί!
Ίσως να 'ρχόταν ξαφνικά κάποια στιγμή. Τι θα 'λεγε αν το 'βλεπε;
Μα κατά βάθος ήξερε πως δε θα 'ρχόταν ποτέ!
Και χρειαζόταν να κάνει μια κίνηση γενναία, να σπάσει τα δεσμά...
Και τότε πήρε όλους τους φακέλους απ' τα συρτάρια, τις βιβλιοθήκες, τις ντουλάπες, ακόμα κι απ' το δικό του το τραπέζι (αυτό κι αν ήταν "ιεροσυλία"!)...
Και τα ακούμπησε με συγκίνηση αλλά σταθερά πάνω στο άδειο πλαϊνό τραπέζι...
Και τότε ένιωσε ξαφνικά τη γεύση της ήρεμης ελευθερίας που χαρίζει η συμφιλίωση με τη μοναξιά!

Φεύγοντας

(Σ’ αυτούς που δεν τρομάζουν στον καθρέφτη...)

...Τώρα φεύγω σα φίλος.
Και παίρνω μαζί τ’ αγάλματα
των δικών σου θεών,
αυτά που πεταμένα είχες στον κήπο.
Με ήσυχη συνείδηση πως δεν τα κλέβω
μα σ’ απαλλάσσω απ’ αυτά.

Και τούτο το φορτίο
που μάζωξα απ’ τα σκουπίδια σου
είναι το πιο μεγάλο δώρο
που μου ’κανες ποτέ!

Ντίνος Πυργιώτης, ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ