Τα μισοφαγωμένα μήλα στον Παράδεισο της "μηχανής του πόνου"...

Την ιστορία την άκουσα στο σαλόνι ενός κομμωτηρίου. Μια νέα κοπέλα είχε μπλέξει με έναν πολύ «μάτσο» τύπο, απ’ αυτούς που θεωρούν την ευγένεια του χαρακτήρα σαν «φλωρίστικη» ιδιαιτερότητα. Ήταν συχνά βίαιος μαζί της και, γενικά, της κακοφερόταν. Κάποια στιγμή εκείνη δεν άντεξε και τον παράτησε. Γνώρισε τότε ένα υπέροχο, ευγενικό παιδί που της φέρθηκε σαν πριγκίπισσα (ήταν και «συμπαθέστατος», κατά δήλωσή της).

Δεν πέρασε πολύς καιρός ώσπου να καταλάβει πως δεν μπορούσε να νιώσει γι’ αυτόν καμία ουσιαστική έλξη. Η πολλή του η ευγένεια την «ξενέρωνε», και άρχισε να συνειδητοποιεί πως η απουσία της βίας από τη σχέση λειτουργούσε σαν κατασταλτικό του πάθους. Όπως είπε, της έλειψε εκείνος ο «πραγματικός άντρας» που «την πλάκωνε στα χαστούκια» και μετά την τραβούσε με σιγουριά κοντά του για τη συμφιλίωση-προεόρτιο ερωτικής πανδαισίας! Ήταν ο μόνος που την έκανε να νιώθει «ασφαλής». Και δίχως να το σκεφτεί πολύ, γύρισε πίσω στους γνώριμους πόνους...

Ξεκινώ σήμερα τη δημοσίευση της «οιονεί ποιητικής συλλογής» ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ. Ζητώ εκ προοιμίου συγνώμη από τις αναγνώστριες του AthensLover για τη φιλοσοφική θέση που παίρνουν αυτά τα ποιήματα απέναντι στη γυναίκα. Ενδεχομένως την δαιμονοποιούν υπέρ το δέον, προβάλλοντας σε μεγέθυνση και με έντονα σαρκαστική διάθεση τις σκοτεινές πλευρές της. Ίσως ακόμα και να παραμορφώνουν, σε κάποιες περιπτώσεις, το είδωλό της! Το σίγουρο είναι πως η γυναίκα είναι η τελειότερη μηχανή παραγωγής πόνου. Και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως, τις περισσότερες φορές, αυτός που πονά δεν το γνωρίζει καν...

Παράδεισος

Δε λέω,
γλυκός είναι ο πόνος 
να βασιλεύεις στον Παράδεισο
τώρα που φύγαν οι θεοί.
Και οι πατημασιές που αφήκαν
- βαριές και ανεξίτηλες -
το πιο καλό αντίδοτο
στη ματαιοδοξία σου...

Ήρθε λοιπόν η ώρα σου
ευγενικέ κι αόρατε φιλόσοφε:
Μ’ αυτά τα μισοφαγωμένα μήλα
την τέχνη σου όλη βάλε
και της ψυχής σου τη γλυκύτητα
να φτιάξεις μια υπέροχη κομπόστα!

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ