Σάββατο βράδυ, γύρω στις 11:30. Είχα κατεβεί στην Πλάκα και, με την ευκαιρία, είπα να κοιτάξω για κανένα κομπολόι. Είδα ένα που μου άρεσε σε ένα κατάστημα τουριστικών ειδών στο Μοναστηράκι, απέναντι ακριβώς από την είσοδο του σταθμού του ηλεκτρικού...
Με τα κομπολόγια έχω σχέση "φετίχ" και θέλω πάντα να είναι καλοφτιαγμένα μέχρι λεπτομέρειας. Πρόσεξα μια χοντροκοπιά στην αλυσίδα, και την εξέτασα προσεκτικά για να δω αν το πρόβλημα διορθώνεται ή αν θα έπρεπε να διαλέξω ένα άλλο κομπολόι. Ακούω τότε δίπλα μου την τραχιά φωνή της ιδιοκτήτριας του καταστήματος, απευθυνόμενη σε κάποιον τρίτο και παραβλέποντας ακόμα και το γεγονός ότι συνοδευόμουν, να λέει με εμφανώς χλευαστική διάθεση και έντονα σαρκαστικό ύφος: "Κοίτα τον πώς το κοιτάει!" Και, στρεφόμενη προς το μέρος μου χωρίς να μπει καν στον κόπο να αλλάξει ύφος, δευτερολόγησε: "Καλά, χρυσό αγοράζεις καλέ;"
Η παρέα μου μού έκανε νόημα να πετάξω το κομπολόι στη μούρη της θρασυτάτης και να φύγουμε, εγώ όμως διατήρησα την ψυχραιμία μου. Παραβλέποντας την ατέλεια στην αλυσίδα (την διόρθωσα αργότερα μόνος μου), ρώτησα την "κυρία" για την τιμή. Μου την ανέφερε σχεδόν μουγκρίζοντας, πήρε το χαρτονόμισμα που της έδωσα, και μου έδωσε τα ρέστα χωρίς ένα τυπικό, έστω, "ευχαριστώ", και κυρίως, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ! (Ομολογώ πως δείλιασα κι εγώ να τη ζητήσω, θέλοντας να αποφύγω οποιαδήποτε περαιτέρω διαπραγμάτευση με ένα πρόσωπο του οποίου η ιταμότητα ήταν υπέρτερη του αισθήματος νομιμοφροσύνης μου...)
Τη στιγμή που αναρίθμητα μαγαζάκια στις Αθηναϊκές γειτονιές κλείνουν υπό το βάρος αξεπέραστων οικονομικών αδιεξόδων, κάποιοι μαγαζάτορες στις προνομιούχες τουριστικές περιοχές του κέντρου, που δεν ξέρουν τι βγάζουν καθημερινά, έχουν την πολυτέλεια να "βγάζουν τη γλώσσα" στους πελάτες αλλά και στην ίδια την Εφορία! Τώρα, όσο για την περίφημη "πάταξη της φοροδιαφυγής", το άλλο με τον Τοτό και τη δασκάλα το ξέρετε;
Με τα κομπολόγια έχω σχέση "φετίχ" και θέλω πάντα να είναι καλοφτιαγμένα μέχρι λεπτομέρειας. Πρόσεξα μια χοντροκοπιά στην αλυσίδα, και την εξέτασα προσεκτικά για να δω αν το πρόβλημα διορθώνεται ή αν θα έπρεπε να διαλέξω ένα άλλο κομπολόι. Ακούω τότε δίπλα μου την τραχιά φωνή της ιδιοκτήτριας του καταστήματος, απευθυνόμενη σε κάποιον τρίτο και παραβλέποντας ακόμα και το γεγονός ότι συνοδευόμουν, να λέει με εμφανώς χλευαστική διάθεση και έντονα σαρκαστικό ύφος: "Κοίτα τον πώς το κοιτάει!" Και, στρεφόμενη προς το μέρος μου χωρίς να μπει καν στον κόπο να αλλάξει ύφος, δευτερολόγησε: "Καλά, χρυσό αγοράζεις καλέ;"
Η παρέα μου μού έκανε νόημα να πετάξω το κομπολόι στη μούρη της θρασυτάτης και να φύγουμε, εγώ όμως διατήρησα την ψυχραιμία μου. Παραβλέποντας την ατέλεια στην αλυσίδα (την διόρθωσα αργότερα μόνος μου), ρώτησα την "κυρία" για την τιμή. Μου την ανέφερε σχεδόν μουγκρίζοντας, πήρε το χαρτονόμισμα που της έδωσα, και μου έδωσε τα ρέστα χωρίς ένα τυπικό, έστω, "ευχαριστώ", και κυρίως, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ! (Ομολογώ πως δείλιασα κι εγώ να τη ζητήσω, θέλοντας να αποφύγω οποιαδήποτε περαιτέρω διαπραγμάτευση με ένα πρόσωπο του οποίου η ιταμότητα ήταν υπέρτερη του αισθήματος νομιμοφροσύνης μου...)
Τη στιγμή που αναρίθμητα μαγαζάκια στις Αθηναϊκές γειτονιές κλείνουν υπό το βάρος αξεπέραστων οικονομικών αδιεξόδων, κάποιοι μαγαζάτορες στις προνομιούχες τουριστικές περιοχές του κέντρου, που δεν ξέρουν τι βγάζουν καθημερινά, έχουν την πολυτέλεια να "βγάζουν τη γλώσσα" στους πελάτες αλλά και στην ίδια την Εφορία! Τώρα, όσο για την περίφημη "πάταξη της φοροδιαφυγής", το άλλο με τον Τοτό και τη δασκάλα το ξέρετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου