Με αφορμή ένα σχόλιο φανατικού του Λιαντίνη...

Εντόπισα σήμερα στο Βήμα ένα σχόλιο πάνω στο άρθρο Γκέμμα: Η επικίνδυνη γοητεία της παραφροσύνης... Το υπογράφει αναγνώστης / αναγνώστρια με το ψευδώνυμο pachanga (ο όρος επιδέχεται διάφορες ερμηνείες, μεταξύ των οποίων και κάποιον που από φίλος έγινε εχθρός...). Παραθέτω το σχόλιο (διατηρώντας την πρωτότυπη ορθογραφία του), καθώς και την απάντηση που έστειλα στο Βήμα:

Σχόλιο Αναγνώστη:

Διάνοια | 12/03/2012, 21:57

Αγαπητέ συγγραφέα, έχετε σκεφτεί ποτέ ότι οι έννοιες τις οποίες περιγράφουν οι δικές σας λέξεις και ταυτίζονται με τις λέξεις που γράφει ο Λιαντίνης, να μην υπάρχουν αυτούσιες στο μυαλό του Λιαντίνη κατά τη χρήση των ιδίων λέξεων στο κείμενό του? πχ αγαπητέ μου φίλε, όταν μιλάει για "ζωή" και "θάνατο" μπορεί στο δικό σου κεφάλι να σχηματίζεται ένα νόημα αλλά στο δικό του να είναι πολύ διαφορετικό.. να είναι πιο συμπυκνωμένο ή πιο διαπλατυσμένο, πιο ρομαντικό ή πιο συναισθηματικό, γενικώς οι ίδιες λέξεις να αποτυπώνουν διαφορετικές έννοιες στο μυαλό του καθένα μας.. γιατί οι λέξεις όπως και τα γεγονότα της ζωής παίρνουν υπόσταση από την οπτική του παρατηρητή και τις καταβολές του. Γι αυτό μην τρελαίνεσαι γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα απλά να ερμηνεύεις λέξεις με νοήματα που ο ίδιος δεν εννόησε ούτε υπονόησε.. ίσως όμως η πεζή σου κρίση να αποτυπώνει πεντακάθαρα το πώς η μάζα των ανθρώπων ερμηνεύει τέτοια λόγια.. ούτε εγώ πιάνω το Λιαντίνη, αλλά αρνούμαι να τον κρίνω ακόμη, διότι γνωρίζω λιγότερα ότι έχει νιώσει ο εγκέφαλός μου από τον δικό του.. πώς; αν έχεις αυτογνωσία, δες μια ομιλία του και βάλε τον εαυτό σου στη θέση του.

pachanga

Απάντηση:

Αγαπητέ αναγνώστη, είδα τυχαία το σχόλιο, αφού το Βήμα δυστυχώς δεν ενημερώνει τους συγγραφείς για την ύπαρξη νέων σχολίων... Με εντυπωσιάζει το πάθος που αναδίνει το σχόλιό σας, πάθος ανθρώπου που θίχθηκε «προσωπικά» από το άρθρο μου! Άλλη μια ένδειξη πως ο Λιαντίνης δεν ήταν ένας απλός παιδαγωγός, αλλά ένας αληθινός δημιουργός θρησκευτικού ρεύματος του οποίου τους οπαδούς χωρίς δυσκολία θα χαρακτήριζα φανατικούς! Πάμε τώρα στο βασικό σας επιχείρημα. Ο Λιαντίνης δεν ήταν συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, ούτε διηγημάτων φαντασίας: ήταν επιστήμων και ακαδημαϊκός δάσκαλος. Στα συγγράμματά του, λοιπόν, δεν έχουν θέση αμφίσημες (ή πολύσημες) έννοιες των οποίων το αληθινό νόημα κρατά ο συγγραφέας για τον εαυτό του! Η πρακτική αυτή είναι απόλυτα αποδεκτή στον κωδικοποιημένο λόγο προσωπικών ημερολογίων, όχι όμως στις σελίδες επιστημονικών συγγραμμάτων. Εκτός κι αν η «Γκέμμα» δεν θα έπρεπε να λογίζεται ως επιστημονικό έργο! Σέβομαι πολύ τον Λιαντίνη για να υπαινιχθώ κάτι τέτοιο, πράγμα που εσείς, όμως, κατ’ ουσίαν –έστω και άθελά σας- υπονοείτε... Κατά τα άλλα, θα λάβω σοβαρά υπόψη τη συμβουλή σας να «μην τρελαίνομαι», θα καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια αναβάθμισης της «πεζής μου κρίσης», και θα βελτιώσω κατά το δυνατόν την «αυτογνωσία» μου! (By the way, σπανίως απαντώ σε ανώνυμους, αλλά εδώ έκανα μια εξαίρεση. Είχα την εντύπωση ότι ο Λιαντίνης δίδαξε το θάρρος της γνώμης... ή μήπως κάνω λάθος;)

Κ.Π.