Πλάκα 28-6-2012: Το τέλος μιας μέρας...

Λίγο μετά τη δύση...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Μια συμφωνία που δεν θα ‘γραφε ποτέ ο Μπραμς!

... Ο γερο-παράξενος ο Μπραμς θα έσκαζε ένα από τα διαβόητα σαρκαστικά του χαμόγελα ακούγοντας τις στερεότυπες ρητορείες των σύγχρονων ελλήνων πολιτικών εν μέσω εθνικής κρίσης! Αν ανέθεταν σ’ εκείνον να συνθέσει μια πατριωτική συμφωνία για την κρίση, σε φόρμα πασσακάλιας στο φινάλε, θα έχτιζε το τελευταίο μέρος με την εξής, μονότονα –έως βαρετά- επαναλαμβανόμενη μουσική φράση, υποστηριζόμενη αρμονικά απ’ όλες τις φωνές της ορχήστρας: «Για της πατρίδας τη σωτηρία όλοι μαζί, χωρίς κομματικές γραμμές να μας διχάζουν!» Δυστυχώς, όμως, η σύνθεση της συμφωνίας δεν ανατέθηκε στον ιδιοφυή διάδοχο του Μπετόβεν –και, άθελά του, αντίπαλο του Βάγκνερ- αλλά στο κοντόφθαλμο και ιδιοτελές εγχώριο πολιτικό σύστημα. Το οποίο εισήγαγε στα μουσικά λεξικά ένα νέο είδος «πολυθεματικής πασσακάλιας», όπου κάθε φωνή της ορχήστρας λέει το δικό της τραγούδι, παράγοντας συνθετικά ένα φάλτσο αποτέλεσμα που παραβιάζει κάθε στοιχειώδη κανόνα της αρμονίας και της αντίστιξης...

Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η μοναξιά της μεγαλούπολης...

Όχι, κόντρα στις προκλήσεις των καιρών, δεν θα πολιτικολογήσω! Εκτός κι αν η λέξη «πολιτική» αφορά –στην πλέον στοιχειώδη και πρωτογενή αντίληψη του όρου– την ίδια την πόλη μου. Μια πόλη που, μες απ’ τις αδιόρατες λεπτομέρειές της, αποκαλύπτει συχνά την συναρπαστική τραγικότητά της...

Κάνοντας πρόσφατα την συνηθισμένη, καθαρτήρια νυχτερινή βόλτα στην Πλάκα, πρόσεξα τη σιλουέτα μιας νέας γυναίκας. Αδιάφορη για τη ζωή που έσφυζε ολόγυρά της απ' τις παρέες χαρούμενων τουριστών, ήταν επικεντρωμένη στο αντικείμενο της δικής της, μοναδικής ίσως αγάπης: τις γάτες! Θαρρείς και τις αναζητούσε μία-μία, σε κάθε δρόμο, σε κάθε αυλή, να τους πει ένα γλυκόλογο για καληνύχτα, μια καληνύχτα που ίσως δεν θα 'θελε να μοιραστεί με κανέναν άλλον...

Σκέφτηκα τότε πως, αν μου ζητούσαν να εικονογραφήσω τη μοναξιά της μεγαλούπολης, δεν θα χρειαζόταν παρά να ζητήσω απ' αυτή τη γυναίκα να μου επιτρέψει να τη φωτογραφίσω. Άντεξα όμως στον πειρασμό, κι αρκέστηκα να χαμογελάσω διακριτικά και να συνεχίσω προς του Μακρυγιάννη... Στο δρόμο θυμήθηκα το περί μοναξιάς εξαίρετο ποίημα της Σίσσυς Δουτσίου (http://costas-athens.blogspot.com/2011/04/blog-post_13.html). Μια μοναξιά που, μέσα απ' το ιδιότυπο ιδεολογικό πρίσμα αυτής της ποιήτριας, ανάγεται σε βαθύτατα πολιτική έννοια που, βιωμένη ως αίσθημα, αποτελεί κινητήρια δύναμη -αν όχι και προϋπόθεση- για την επανάσταση!

Προσωπικά, δεν διέκρινα καμία επαναστατική διάθεση στην τραγική φιγούρα της μοναχικής γυναίκας στην Πλάκα. Μόνο παραίτηση από -ίσως ακόμα και απέχθεια για- μια κοινωνικότητα που αφήνει πίσω της πληγές. Κι η μόνη επανάσταση για τον μοναχικό άνθρωπο της κάποτε φιλόξενης αυτής πόλης, είναι εν τέλει η αντίστασή του ενάντια στην ίδια του την αδυναμία να αποδεχθεί τη μοναξιά του... 

ΤΟ ΒΗΜΑ

Αφιέρωμα στη Ζωρζ Σαρή (1925-2012)

Η Ζωρζ Σαρή (1925-2012) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και συγγραφέας, κυρίως παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας.

Γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Άρχισε από πολύ μικρή να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Μεγαλύτερη, στα χρόνια της Κατοχής, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη. Στη διάρκεια του πολέμου η Ζωρζ Σαρή συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ. Το ’47 αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη στο Παρίσι, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν. Στο Παρίσι γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μάρκελλο Καρακώστα, από τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο μέχρι το 1967, ώσπου, με την κήρυξη της χούντας έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο.

Πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας το 1969 με το Θησαυρό της Βαγίας, που έγινε μεγάλη επιτυχία και αργότερα μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Συνέχισε γράφοντας πολλά βιβλία κυρίως για μικρά παιδιά και νέους, όπως επίσης και θεατρικά έργα. Η θεματολογία της αρκετές φορές περιστρέφεται γύρω από σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας, όπως το δίπτυχο Όταν ο Ήλιος... και Οι Νικητές, που αναφέρονται στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, ή το μυθιστόρημα Τα γενέθλια, που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της Χούντας. Μαζί με την Άλκη Ζέη καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος. Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το μυθιστόρημα Νινέτ. Το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Πέθανε στις 9 Ιουνίου του 2012 σε ηλικία 87 χρονών.

(Πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)

ΤΟ ΒΗΜΑ - Φρίκη στην πόλη: Σκοτώνουν και τρώνε τα ζώα της Αθήνας!

Την είδηση-ανακοίνωση τη διάβασα στο site της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας (http://www.filozoiki.gr/content/articles/view/200-ston-eisaggelea-frikiastiko-yliko). Παραθέτω αποσπάσματα προς ενημέρωση των αναγνωστών:

«Η Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία κατέθεσε σήμερα (31/5/2012) στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών, αναφορά με την οποία ζητά την άμεση παρέμβασή της ώστε να σταματήσει ο βάναυσος αφανισμός των ζώων της Αθήνας από αλλοδαπούς, προς βρώσιν. Συνάνθρωποί μας, αλλοδαποί, μη έχοντας πλέον τα προς το ζην λόγω της οικονομικής κρίσης, σκοτώνουν με οποιονδήποτε τρόπο όσα ζώα βρουν στο διάβα τους, προκειμένου να τραφούν με αυτά, οδηγώντας τη ζωή στο έσχατο σκαλοπάτι της. Η Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία έλαβε σοβαρότατες καταγγελίες και υλικό που συνοδεύεται από φρικτές φωτογραφίες για το θέμα της σφαγής σκύλων, του τεμαχισμού τους, και πώς οδηγούνται στην πυρά. (...) Πριν λίγους μήνες η Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία είχε καταγγείλει στα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο, στηριζόμενη σε τηλεφωνική καταγγελία μελών της, για κρεμασμένους και γδαρμένους σκύλους την οδό Αγησιλάου προς πώληση. (...) Το θέμα κάνει το γύρο του κόσμου, όπου εκτός της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας έχουν ενημερωθεί και δραστηριοποιούνται για τον τερματισμό αυτού του φρικτού φαινομένου και Οργανώσεις προστασίας των ζώων, διεθνούς κύρους. (...)» 

Σ’ αυτή την απάνθρωπη πόλη, λοιπόν, όπου άνθρωποι και ζώα ομού διατίθενται προς σφαγή (για λίγα χρήματα, ένα κινητό τηλέφωνο, μια βιντεοκάμερα, ένα παλιό αυτοκίνητο, ή και για το ίδιο τους το κρέας), καλούμαστε τώρα να ζήσουμε, να εργαστούμε (όσοι τυχεροί μπορούμε πια), ν’ αγαπήσουμε, να μεγαλώσουμε και να σπουδάσουμε παιδιά, να περπατήσουμε τα βράδια σε κακοφωτισμένους δρόμους μέσα σε απροστάτευτες γειτονιές, ν’ αναζητήσουμε λίγη ψευδαίσθηση ανεμελιάς μήπως και κλείσουμε μάτι τις νύχτες σε στενόχωρα υπνοδωμάτια καταθλιπτικών διαμερισμάτων...

Ναι, μιλώ για την ίδια εκείνη πόλη που –τραγική ειρωνεία- γέννησε το πολίτευμα που τη σκότωσε! Γιατί, μικροί και ιδιοτελείς καθώς υπήρξαμε, συνηθίσαμε ν’ αναθέτουμε τις τύχες της χώρας σε ανάξια χέρια. Τώρα, την πόλη κατέκτησαν οι «βάρβαροι». Και σε αντίθεση, δυστυχώς, με τους καβαφικούς, δεν φαίνεται ν’ αποτελούν κάποια λύση...

ΤΟ ΒΗΜΑ