Κρίνοντας από το δημοσιευμένο έργο της που έχω διαβάσει, μπορώ να πω πως με την ποιήτρια Σίσσυ Δουτσίου μας χωρίζουν "αστρονομικές" αποστάσεις! Καταρχήν, σε ό,τι αφορά το ιδεολογικό της στίγμα, ανήκει σ' ένα χώρο (ας τον ονομάσω "πολιτικό") που ελάχιστα με αγγίζει, συχνά μάλιστα οι πρακτικές του με εξοργίζουν! Σε ό,τι αφορά την ποίηση, τα εκφραστικά μας μέσα δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο: εκείνη μιλά απροσχημάτιστα για τα πάθη του ανθρώπου, χρησιμοποιώντας συχνά μια ρεαλιστική γλώσσα που (σκόπιμα;) σοκάρει, ενώ ο γράφων είναι οπαδός της υπαινικτικής γραφής που αφήνει τον αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά (εξάλλου, όπως γράφει κάπου ο Μανόλης Αναγνωστάκης, η ποίηση είναι συχνά πιο σημαντική για όσα ΔΕΝ λέει!).
Με όσα προαναφέρθηκαν, εντυπωσιάζομαι κι εγώ ο ίδιος από τη γοητεία που μου ασκεί η τέχνη της. Μια εξήγηση είναι, φυσικά, ο έντονα διαπεραστικός και συναισθηματικά φορτισμένος, αλλά και τεχνικά άρτιος στίχος της, από τον οποίο άλλοτε αναδείχνεται ένας ανυπόκριτος θυμός και μια συμπόνια για τον άνθρωπο που κονιορτοποιείται μέσα σε μια απάνθρωπη καθημερινότητα, και άλλοτε αναβλύζει πλουσιοπάροχα η υγρασία ενός ατιθάσσευτου ερωτικού πάθους! Αυτή είναι, όμως, μόνο η μια όψη του νομίσματος. Ας μην μας διαφεύγει πως η Σίσσυ Δουτσίου, εκτός από ποιήτρια, είναι και μια πολύ επιτυχημένη φωτογράφος. Και, όπως σωστά επισημαίνει και η ίδια, η ποίησή της δεν θα πρέπει να "απογυμνώνεται" από τη φωτογραφία που κατά κανόνα τη συνοδεύει και να αξιολογείται ξέχωρα απ' αυτήν. Είναι ο ιδιοφυής συνδυασμός λόγου και εικόνας, λοιπόν, που κάνει τα δημιουργήματά της τόσο ελκυστικά!
Η μοναξιά σαν αιτία επανάστασης με έπαθλο την ελευθερία; Σίγουρα μια ενδιαφέρουσα ιδέα! Ας αφήσουμε την ίδια την ποιήτρια να την αφηγηθεί μέσα από ένα ποίημα που αβίαστα θα το χαρακτήριζα συγκλονιστικό:
Της Σίσσυς Δουτσίου
Η ίδια μοναξιά.
Ο ίδιος πόνος
σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.
Κορίτσια μόνα τους με κοντές φτηνιάρικες φούστες
αγορασμένες από την China Town.
Aγόρια που ζητιανεύουνε λίγα σεντς
μέσα στα παγωμένα βαγόνια της Νέας Υόρκης
και όλοι οι συνεπιβάτες με κομμένα δάχτυλα σφιγμένα μέσα στις τσέπες τους
έτοιμοι να συρθούν στο μικρό τους διαμέρισμα.
Ουρανοξύστες και πολυώροφες πολυκατοικίες.
Ανθρώπινα κορμιά αλυσοδεμένα στις ταράτσες ψηλών κτηρίων
ενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα.
Ενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα
ένα άτονο βλέμμα συνεχίζει να στέκεται πίσω από τα παράθυρα
και να κοιτάζει το πολυσύχναστο δρόμο.
Σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου
η μοναξιά είναι ίδια.
Ιδρύματα , σχολεία , τράπεζες , δημοτικά γραφεία,
μανάδες αποξενωμένες
κλεισμένες στα διαμερίσματα τους με κόκκινα μάτια
γεμάτες ανία για το σήμερα
και αγωνία για το αύριο.
Ένας πολιτισμός που εστιάζει
στην απόλαυση της ιδιώτευσης.
Η μοναξιά είναι ίδια.
Μετανάστες , πρόσφυγες , άστεγοι
με θλιμμένα μάτια
όλα τα υπάρχοντα τους σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών.
Η μοναξιά είναι ίδια.
Εκατοντάδες ράγες υπόγειων τρένων
έτοιμες να ξεκοιλιάσουν
οποιαδήποτε χαρά , οποιαδήποτε ευτυχία.
Η μοναξιά είναι ίδια
καθώς οι ατμομηχανές
ανασαίνουν ασταμάτητα.
Καθώς οι ατμομηχανές ανασαίνουν ασταμάτητα
τα όνειρα μας πεθαίνουν από ασφυξία στους αχανής δρόμους της Wall street.
Η μοναξιά είναι ίδια σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.
Με στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών
και με στρατόπεδα συγκέντρωσης σύγχρονων εργατών
εργατικές κατοικίες δίπλα σε βενζινάδικα και εστιατόρια
σε ιδιωτικές λεωφόρους έτοιμες προς πώληση.
Η μοναξιά είναι ίδια
στο πρωινό ξύπνημα του δημόσιου υπαλλήλου στο Λονδίνο
και στο πρωινό ξύπνημα του ιδιωτικού υπαλλήλου στο Βερολίνου.
Η μοναξιά είναι η ίδια
στο απελπισμένο χαμόγελο των εξεγερμένων
και στις ελπίδες των φυλακισμένων.
Η μοναξιά είναι η ίδια
στους τάφους των αναρχικών συντρόφων στο Σικάγο
και στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων στην Αθήνα.
Η μοναξιά του ανέφικτου.
Η μοναξιά της αμέτρητης συμπόνιας.
Η μοναξιά του σκλάβου που θέλει να επαναστατήσει.
Η μοναξιά είναι η ίδια μέχρι να νικήσουμε.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα
θα σχεδιάζουμε την απελευθέρωση μας.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα
είμαστε ελεύθεροι.
Η μοναξιά είναι η ίδια
όσο συνεχίζουμε να είμαστε δούλοι.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα θα
σχεδιάζουμε την απελευθέρωση μας.
Πηγή: http://ecstaticpoetrysemeli.blogspot.com/
Με όσα προαναφέρθηκαν, εντυπωσιάζομαι κι εγώ ο ίδιος από τη γοητεία που μου ασκεί η τέχνη της. Μια εξήγηση είναι, φυσικά, ο έντονα διαπεραστικός και συναισθηματικά φορτισμένος, αλλά και τεχνικά άρτιος στίχος της, από τον οποίο άλλοτε αναδείχνεται ένας ανυπόκριτος θυμός και μια συμπόνια για τον άνθρωπο που κονιορτοποιείται μέσα σε μια απάνθρωπη καθημερινότητα, και άλλοτε αναβλύζει πλουσιοπάροχα η υγρασία ενός ατιθάσσευτου ερωτικού πάθους! Αυτή είναι, όμως, μόνο η μια όψη του νομίσματος. Ας μην μας διαφεύγει πως η Σίσσυ Δουτσίου, εκτός από ποιήτρια, είναι και μια πολύ επιτυχημένη φωτογράφος. Και, όπως σωστά επισημαίνει και η ίδια, η ποίησή της δεν θα πρέπει να "απογυμνώνεται" από τη φωτογραφία που κατά κανόνα τη συνοδεύει και να αξιολογείται ξέχωρα απ' αυτήν. Είναι ο ιδιοφυής συνδυασμός λόγου και εικόνας, λοιπόν, που κάνει τα δημιουργήματά της τόσο ελκυστικά!
Η μοναξιά σαν αιτία επανάστασης με έπαθλο την ελευθερία; Σίγουρα μια ενδιαφέρουσα ιδέα! Ας αφήσουμε την ίδια την ποιήτρια να την αφηγηθεί μέσα από ένα ποίημα που αβίαστα θα το χαρακτήριζα συγκλονιστικό:
Η ίδια μοναξιά
Της Σίσσυς Δουτσίου
Η ίδια μοναξιά.
Ο ίδιος πόνος
σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.
Κορίτσια μόνα τους με κοντές φτηνιάρικες φούστες
αγορασμένες από την China Town.
Aγόρια που ζητιανεύουνε λίγα σεντς
μέσα στα παγωμένα βαγόνια της Νέας Υόρκης
και όλοι οι συνεπιβάτες με κομμένα δάχτυλα σφιγμένα μέσα στις τσέπες τους
έτοιμοι να συρθούν στο μικρό τους διαμέρισμα.
Ουρανοξύστες και πολυώροφες πολυκατοικίες.
Ανθρώπινα κορμιά αλυσοδεμένα στις ταράτσες ψηλών κτηρίων
ενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα.
Ενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα
ένα άτονο βλέμμα συνεχίζει να στέκεται πίσω από τα παράθυρα
και να κοιτάζει το πολυσύχναστο δρόμο.
Σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου
η μοναξιά είναι ίδια.
Ιδρύματα , σχολεία , τράπεζες , δημοτικά γραφεία,
μανάδες αποξενωμένες
κλεισμένες στα διαμερίσματα τους με κόκκινα μάτια
γεμάτες ανία για το σήμερα
και αγωνία για το αύριο.
Ένας πολιτισμός που εστιάζει
στην απόλαυση της ιδιώτευσης.
Η μοναξιά είναι ίδια.
Μετανάστες , πρόσφυγες , άστεγοι
με θλιμμένα μάτια
όλα τα υπάρχοντα τους σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών.
Η μοναξιά είναι ίδια.
Εκατοντάδες ράγες υπόγειων τρένων
έτοιμες να ξεκοιλιάσουν
οποιαδήποτε χαρά , οποιαδήποτε ευτυχία.
Η μοναξιά είναι ίδια
καθώς οι ατμομηχανές
ανασαίνουν ασταμάτητα.
Καθώς οι ατμομηχανές ανασαίνουν ασταμάτητα
τα όνειρα μας πεθαίνουν από ασφυξία στους αχανής δρόμους της Wall street.
Η μοναξιά είναι ίδια σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.
Με στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών
και με στρατόπεδα συγκέντρωσης σύγχρονων εργατών
εργατικές κατοικίες δίπλα σε βενζινάδικα και εστιατόρια
σε ιδιωτικές λεωφόρους έτοιμες προς πώληση.
Η μοναξιά είναι ίδια
στο πρωινό ξύπνημα του δημόσιου υπαλλήλου στο Λονδίνο
και στο πρωινό ξύπνημα του ιδιωτικού υπαλλήλου στο Βερολίνου.
Η μοναξιά είναι η ίδια
στο απελπισμένο χαμόγελο των εξεγερμένων
και στις ελπίδες των φυλακισμένων.
Η μοναξιά είναι η ίδια
στους τάφους των αναρχικών συντρόφων στο Σικάγο
και στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων στην Αθήνα.
Η μοναξιά του ανέφικτου.
Η μοναξιά της αμέτρητης συμπόνιας.
Η μοναξιά του σκλάβου που θέλει να επαναστατήσει.
Η μοναξιά είναι η ίδια μέχρι να νικήσουμε.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα
θα σχεδιάζουμε την απελευθέρωση μας.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα
είμαστε ελεύθεροι.
Η μοναξιά είναι η ίδια
όσο συνεχίζουμε να είμαστε δούλοι.
Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα θα
σχεδιάζουμε την απελευθέρωση μας.
Πηγή: http://ecstaticpoetrysemeli.blogspot.com/
"Ανθρώπινα κορμιά αλυσοδεμένα στις ταράτσες ψηλών κτηρίωνενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα..."
Ανάμεσα στα κορυφαία σύγχρονα ποιητικά highlights !"Ένας πολιτισμός που εστιάζειστην απόλαυση της ιδιώτευσης..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου