Η ποίηση των αισθήσεων στους υποφωτισμένους δρόμους του περιθωρίου...

Η ποιήτρια Σίσσυ (Theodosia) Δουτσίου

Δεν έχω κρύψει ποτέ το θαυμασμό μου για τον Καβάφη. Tο μεγαλείο του δεν βρίσκεται μέσα σε ανούσιους (και ακατάληπτους) γλωσσικούς εντυπωσιασμούς που καθιστούν το λόγο ναρκισσιστικό αυτοσκοπό της ποίησης, με τις έννοιες (τις οποίες ο λόγος ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να υπηρετεί) να χρησιμεύουν ως απλά προσχήματα για την ύπαρξή του. Και, τι ειρωνεία: αυτός που απαξιώνει τα προσχήματα είναι ο ίδιος που έχει, a priori, τη μεγαλύτερη ανάγκη να κρυφτεί πίσω τους για δική του προστασία, αφού η ποίησή του μπαίνει σε επικίνδυνα υπαρξιακά μονοπάτια που ακόμα και σήμερα μας σοκάρουν. Όταν, λοιπόν, μιλάει για «ανδρείους της ηδονής» [1], δικαίως φωτογραφίζει τον εαυτό του!

Συχνά αναρωτιέμαι αν ο Καβάφης υπήρξε «παιδί» μιας εποχής, ή αποτελεί διαχρονικό σημείο αναφοράς. Τι θα ήταν σήμερα αν τον «κλωνοποιούσαμε»; Τι θα έγραφε; Πώς θα το έγραφε; Ποια κοινωνικά θέματα θα τον άγγιζαν, και πώς θα διοχέτευε μέσα απ’ την Τέχνη τα πάθη του; Το ερώτημα είναι μεταφυσικό, και η όποια σύγκριση με σύγχρονους ποιητές θα φάνταζε (δικαίως) ανόσια. Όμως, όσο μεγάλος τεχνίτης κι αν υπήρξε ο Αλεξανδρινός, δεν τέλειωσε μ’ αυτόν η ποίηση των αισθήσεων. Εκείνος άφησε ορθάνοιχτο το δρόμο που θα ακολουθούσαν χιλιάδες άλλοι. Σ’ αυτό το δρόμο, συνειδητά ή όχι, αφήνει τα σαγηνευτικά της αποτυπώματα η σύνθετη και πολύπλευρη τέχνη της Σίσσυς Δουτσίου. Μια τέχνη που, αν δεν της έλειπε η μουσική, θα τολμούσα να την ονομάσω «ολοκληρωμένη» (για να θυμηθώ και τον προσφιλή μου Richard Wagner)!

Πριν από καιρό, είχα στο Aekphile (το blog μου που απευθύνεται κυρίως σε φίλους της ΑΕΚ) μια αρκετά έντονη (αλλά πολιτισμένη, και τελικά φιλική) αντιπαράθεση με μια νεαρή δασκάλα. Φαινόταν να ανήκει (ιδεολογικά, τουλάχιστον) στον ευρύτερο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Με μάλωνε για τη χρήση του όρου «λαθρομετανάστης»! Καθώς ήταν blogger και αρκετά δυνατή στο λόγο, είπα να ρίξω μια ματιά στην ιστοσελίδα της. Όντως αξιόλογη η προσωπική της δουλειά, αλλά αυτό που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ένα ποίημα. Στην αρχή με σόκαρε η ωμή σκληρότητα του λόγου, συχνά εκφραζόμενη με «άκομψα» λεκτικά μέσα. Υπήρχε επίσης ένας δύσκολα αποκρυπτόμενος θυμός, που όμως υπηρετούσε το σκοπό της ποίησης αφού λειτουργούσε σαν κίνητρο δημιουργίας. Μισώ τον θυμό (τουλάχιστον ως μέσο έκφρασης στην τέχνη), και αποφεύγω συνειδητά τη χρήση ακραίων φραστικών σχημάτων στην ποίηση. Και όμως, σ’ αυτό το ποίημα, όλα αυτά που μισούσα γίνονταν, με έναν τρόπο μαγικό, πηγές αληθινής ομορφιάς, μιας ομορφιάς που, στο κάτω-κάτω, αποτελεί τον κύριο λόγο ύπαρξης της ίδιας της Τέχνης! Το ποίημα ήταν αναδημοσιευμένο από άλλο blog. Πάτησα στο link και βρέθηκα, για πρώτη φορά, πρόσωπο με πρόσωπο με τον σαγηνευτικά σκοτεινό αλλά και τόσο διάφανο (!), ακραία αισθησιακό (με την Καβαφική έννοια) ποιητικό κόσμο της Σίσσυς Δουτσίου. Εκτός από ποίηση, ο κόσμος αυτός περιλαμβάνει εικαστικές περιπλανήσεις που κόβουν την ανάσα: κάθε ποίημα συνοδεύεται από φωτογραφικές συνθέσεις υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής αξίας, προσεκτικά κατασκευασμένες ώστε να υπηρετούν και να αναδεικνύουν τα εσωτερικά νοήματα του ποιητικού λόγου.

Πρόθεση του AthensLover είναι να φιλοξενήσει επιλογές από το έργο της ποιήτριας-φωτογράφου-ηθοποιού. Εν τω μεταξύ, οι αναγνώστες μας μπορούν να επισκέπτονται την καλλιτεχνικά άρτια επιμελημένη ιστοσελίδα της, ECSTATIC POETRY [2,3]. Με μια αναγκαία προειδοποίηση: οι συγκινήσεις είναι πολύ δυνατές, συχνά ακραία «αντισυμβατικές», και απαιτούν δεκτικότητα και ανοιχτό μυαλό από τον αναγνώστη!

ΝΤΙΝΟΣ ΠΥΡΓΙΩΤΗΣ

Αναφορές:

[1] Κ. Καβάφης, «Επήγα» (1913).

[2] http://ecstaticpoetrysemeli.blogspot.com/

[3] Δείτε επίσης: http://voidnetwork.blogspot.com/