Αποχαιρετώντας τα περιστέρια...

Για λίγο στάθηκαν τα περιστέρια
στα κεραμίδια της σκεπής,
θαρρείς για μια στερνή ματιά
πως όλα ήτανε σε τάξη
πριν να πετάξουν σ’ άγνωστους
ορίζοντες του απείρου...

Δίχως πολλή ελπίδα πάσχισα
να διαπραγματευτώ
λίγα λεπτά παράτασης παραμονής,
μία μικρή αναβολή στο αμετάστρεπτο
ίσαμε ν’ απαθανατίσω τη στιγμή,
δυο λέξεις τελευταίες να ψελλίσω
να ταξιδέψουνε μ’ αυτά
σα μήνυμα απεγνωσμένου ικέτη
στο Σύμπαν που αδηφάγο θα με καρτερά...

Όμως μια εικόνα να κρατήσω μόνο πρόλαβα
κι αυτή θολή, αβέβαιη,
όπως θολά κι αβέβαια
είν’ όλα τα «γιατί» που δε θ’ απαντηθούν
μέχρι ν’ απαντηθούμε πάλι με τα περιστέρια
σε μια σκεπή του ουρανού,
σ’ ορίζοντες του απείρου...

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ...