Η Κυρία με το Σκυλάκι (απόσπασμα)

...Τους φαινόταν ότι η ίδια η μοίρα τους προόριζε τον έναν για τον άλλο και τους ήταν ακατανόητο που και οι δυο τους ήταν παντρεμένοι. Σαν να ήταν δυο αποδημητικά πουλιά, αρσενικό και θηλυκό, τα οποία έπιασαν και τα υποχρέωσαν να ζουν σε διαφορετικά κλουβιά. Συγχωρήθηκαν μεταξύ τους γι' αυτό για το οποίο ντρέπονταν στο παρελθόν τους, συγχωρούσαν όλα του παρόντος κι αισθάνονταν ότι είναι η αγάπη τους εκείνη που τους άλλαξε και τους δυο.

Πρώτα, όταν ήταν θλιμμένος, καθησύχαζε τον εαυτό του με κάθε είδους συλλογισμούς που του 'ρχονταν στο μυαλό, τώρα όμως δεν χρειαζόταν τους συλλογισμούς, αισθανόταν βαθιά συμπόνια, ήθελε να είναι ειλικρινής, τρυφερός...

"Σταμάτησε, καλή μου", είπε. "Αρκετά έκλαψες... Ας μιλήσουμε τώρα, ας σοφιστούμε κάτι."

Μίλησαν, ύστερα, πολλή ώρα, είπαν με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να απαλλαγούν από την ανάγκη να κρύβονται, να εξαπατούν, να μένουν σε διαφορετικές πόλεις, να κάνουν τόσον καιρό να βλέπονται. Πώς θα απελευθερωθούν απ' αυτά τα ανυπόφορα δεσμά;

"Πώς; Πώς;" ρωτούσε αυτός κι έπιανε το κεφάλι του. "Πώς;"

Φαινόταν ότι λίγο ακόμα και η λύση θα βρεθεί, και θ' αρχίσει τότε μια νέα, μια θαυμάσια ζωή. Ήταν και στους δυο ολοκάθαρο ότι το τέλος ακόμα βρίσκεται μακριά κι ότι το πιο πολύπλοκο και το πιο δύσκολο τώρα μόλις αρχίζει...

Άντον Τσέχωφ, Η Κυρία με το Σκυλάκι
Μετάφραση: Βασίλης Ντινόπουλος
Βιβλιοπωλείον της "Εστίας", 2004



The Lady with the Little Dog (1960) - Excerpt από costaspap