Από την αναγνώστρια ΠΟΛΥΤΙΜΗ
Επιστρέφοντας από τη δουλειά το μεσημέρι, στη διασταύρωση, στο Δημοτικό Θέατρο, ένα σκυλί προσπαθεί να περάσει απέναντι...
Δύσκολο εγχείρημα, τολμηρό... Κάθε του βήμα τρομαγμένο, ένα βήμα - μία κίνηση προς τα πίσω... αλλά είναι αργά πια. Κι άλλα αυτοκίνητα πίσω του. Τρομοκρατημένο το κακόμοιρο κάνει δυο βήματα, σταματάει, συνεχίζει, μοιάζει με ποδοσφαιριστή που κάνει τρίπλες προκειμένου να αποφύγει τον αντίπαλο, με τη βασική διαφορά ότι το βλέμμα του είναι τρομοκρατημένο, κανένα ίχνος διασκέδασης για αυτό το... παιχνίδι!
Ξαφνικά με πλημμύρισε απέραντη θλίψη. Κάπου το ξέρω εγώ αυτό το βλέμμα, οι ρωγμές στα μάτια του γνώριμες, οικείες. Ο πανικός του, αυτό είναι! Το έχω νιώσει και εγώ αυτό το συναίσθημα σ' αυτή την απρόσωπη πόλη. Είμαστε τόσο μικροί μέσα στο χάος, τόσο απροστάτευτοι. Όλοι είναι τόσο βιαστικοί, τόσο απασχολημένοι. Μπορεί να σε πατήσουν, να σε χτυπήσουν, να σε αγνοήσουν ακόμα και αν τους έχεις ανάγκη... Η ανθρωπιά ξεφτίζει, χάνεται σταδιακά... Φαίνεται πως έχουμε μπει σε ένα ορμητικό ποτάμι που μεταφέρει λάσπη, ξύλα και μπάζα. Το καθαρό νερό δεν υπάρχει πια! Και, ως γνωστόν, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, δεν αλλάζει φορά, το πολύ-πολύ να στερέψει. Ακόμα και τότε, όμως, τα ξύλα και τα μπάζα μένουν...
ΠΟΛΥΤΙΜΗ
