Τι καλά που θα ήταν να μη φοβόμαστε...

Από την αναγνώστρια Πολυτίμη έλαβα ένα mail που μου θύμισε πόσο σημαντικό είναι αυτό που θεωρούμε δεδομένο κι αυτονόητο: πως είμαστε άνθρωποι!

Καλησπέρα. 

Απόψε ήμουν με μια φίλη στο Μοναστηράκι. Πίναμε τα ροφήματα μας και ξαφνικά μια γάτα άρχισε να διαμαρτύρεται κάτω από την καρέκλα της φίλης. Της λέω να σηκωθεί και παρατηρώ ότι η γάτα έχει μπερδευτεί στα μεταλλικά μέρη της καρέκλας και δε μπορεί να βγει.. Θέλω να τη βγάλω αλλά φοβάμαι ότι θα με γρατζουνίσει... Τελικά το επιχειρώ και τη βγάζω. Έμεινε ακίνητη, ήταν άρρωστη. Δεν μπορούσε να περπατήσει η καημενούλα, παραπατούσε. Σκέφτηκα να την πάρω, να την πάω στο γιατρό. Μετά σκέφτηκα το σκύλο μου, δεν θα την άφηνε ήσυχη λεπτό... Καθώς σκεφτόμουν αυτά περνά ένα ζευγάρι, σταματούν, η κοπέλα τη χαϊδεύει, τηλεφωνεί, τελικά την παίρνουν μαζί! Μένω με ένα χαμόγελο στα χείλη να σκέφτομαι πως δεν έχουν όλα χαθεί. Πως όταν οι άνθρωποι θέλουν, είναι πολύ τρυφεροί, πολύ ζεστοί... Τι καλά που θα ήταν όπως απλώσαμε το χέρι στη γάτα να το κάναμε και για κάποιον άστεγο... Τι καλά που θα ήταν να μη φοβόμαστε...

Πολυτίμη