Αναμνήσεις κι αναπολήσεις....

Ένα νοσταλγικό κείμενο της Ελένης Αθανασούλη...

Πέρασε κι η γιορτή της μητέρας! (μας!)

Η δύση έκανε μια γιορτή για το κάθε τι, σε μια ορισμένη μέρα.

Εμπορευματοποίηση. Τις άλλες μέρες μπορούμε να ξεχνάμε

τη μάνα μας, το σύντροφό μας, το δάσκαλό μας, το περιβάλλον κ.ο.κ.


Τούτη τη φορά, μιλώντας με τους φίλους

και τις μαμάδες φιλενάδες μου,

ένιωσα -κι είναι αλήθεια- πρώτη φορά, μόνο μάνα!


Και τώρα, σαν κόρη

αναλογίζομαι τους κόπους, τις αναμονές, το θάρρος,

τις περιστασιακές ματαιώσεις της....

Όμως ήταν μάνα πάνω απ' όλα!

Μάνα ήταν και για τα εγγόνια της. Τρυφερή μάνα.


Θυμάμαι ιδιαίτερα, όταν της πήγαινα τα παιδιά.

Τα δικά μου τα θεωρούσε καλομαθημένα (παρόλο που δεν ήταν)

και τα φιλοξενούσε σα μοναχοπαίδια.

Τα κρατούσε μέρες, καλοκαιριάτικες συνήθως.

Κι εκεί στις 10 το πρωί, που ήταν η ώρα για το αυγό τους,
έκανε τόσα πράγματα για να τα ευχαριστήσει,
που δεν θυμάμαι να 'κανε για μας κάτι παρόμοιο.

Έβαζε λοιπόν, το μελάτο αυγό σ' ένα ποτήρι-κούπα,
και πρόσθετε τόσα πράγματα μέσα, που γινόταν ολόκληρο γεύμα.

Μερικά από αυτά: αλατοπίπερο, τριμμένη-λυωμένη φέτα τυρί,

ρίγανη, λάδι και ψίχα ψωμιού (!). Τους το 'δινε με το κουτάλι το μεγάλο!

Αργότερα που μεγαλώσανε θέλανε κι άλλα.

Τους έφτιαχνε λοιπόν πότε πιτούλες από το ζυμάρι του ψωμιού,
πότε σαλάτα και τυρί, και ελιές (πέρα από το δεκατιανό αυγό).

Για τις ελιές είχε το εξής πλάνο: ήθελε να βγάζει όλα τα κουκούτσια,

για να μη της πνιγούν τα “πρωτευουσιανάκια τα άμαθα”!
Όχι πως χρειαζόταν, αυτοί ήταν τσακάλια!

Αλλά εκείνη που τα 'βλεπε λίγο,

ήθελε να τα περιποιείται πολύ! Τέτοια ψυχή!

Η μνήμη τους αυτή είναι ολοζώντανη, γιατί (τα καθάρματα) για να τη βάλουν

να τρέχει περισσότερο για χάρη τους

δεν ήθελαν από τις ίδιες ελιές!

ο ένα ήθελε μαύρες ξυδάτες, κι άλλος πράσινες λεμονάτες!

Κι εκείνη τους έκανε το χατήρι, με γλυκόλογα, κι αγάπες.

Αυτή η μνήμη,
είναι γι' αυτούς πολύ δυνατό στοιχείο για την αγάπη της γιαγιάς τους!
Ξέχωρα από τα δεκάρικα που ήθελαν σχεδόν κάθε μέρα

για να αγοράζουν βιβλία παιδικής λογοτεχνίας,

βλέπεις.. η καθημερινή ψυχαγωγία!
Το “κακό” για τη μάνα μου ήταν πως διαβάζανε γρήγορα!
-Δεν τους προφταίνω! μου έλεγε, με ξεφραγκίσανε!
-Μαμά μη τους κάνεις όλα τα χατήρια! της έλεγα, κι εκείνη:
-Καημένη μου, πόσες μέρες θα είναι εδώ; του χρόνου θα τα ξαναδώ!

μέχρι του χρόνου θα τα 'χω ξαναμαζέψει τα λεφτά μου! έχει ο Θεός!

Αχ! μάνα!