Από την ποιήτρια "Παρακμή", τακτική -ως φαίνεται- αναγνώστρια του blog, έλαβα ένα ευφυέστατο ποίημα που μάλλον με σατιρίζει, αν και ο στόχος βρίσκεται, νομίζω, πολύ πιο πέρα από την ταπεινότητά μου, και τα κίνητρα είναι πολύ βαθύτερα! Το παραθέτω πάραυτα...
Τα μάτια (σ) μου...
Είπες, θα σταματήσω πια να γράφω,
να διαβάζω,
να ψάχνω στο διαδίκτυο
για ένα τόσο δα μικρούλι
κομματάκι επικαιρότητα.
Θα σταματήσω
και στης φυσικής τα ερωτήματα
στις εξισώσεις μου τις αναπάντητες
μελέτη, χρόνο,
μάτι άγρυπνο να βάζω.
Τα μάτια μου θολώνουνε,
πονούνε και μολύνονται.
Ίσως, άμα τις κάλτσες μου μαντάρω,
ή χορταράκια καθαρίσω,
δεν τα κουράσω και πολύ.
Μπορεί, ποιος ξέρει,
οι πόνοι να μ' αφήσουνε,
και οι θολούρες τους, κι αυτές, σιγά-σιγά,
με το καλό να καθαρίσουνε.
Τι τα γυρεύεις,
πολύς ο χρόνος που κουράστηκαν,
δικαίωση ζητάνε και ξεκούραση,
έστω μια τιποτένια σύνταξη.
Μάταια πια την περιμένουν.
Έχει χωθεί μέσα στη λίστα της Λαγκάρντ!
Από 'κει μέσα, δύσκολο είναι να ξεφύγει,
σε μένα και στα μάτια μου να φτάσει.
Η τύφλα θα μας φάει
και μένανε, κι αυτά.
Έτσι που τη ζωή μας κάναμε,
στα χρόνια που περάσαν τα πολλά,
άσκεφτα και με δανεικά να ζήσουμε,
πως τάχα σύνταξη μας πρέπει
όνειρο είναι μοναχά, και ξωτικό, καρπός,
που μόνο βουλευτής, πρωθυπουργός, και δικαστής
μπορεί να δρέπει.
Για μας;
Σκασμός, πλήρωνε, δούλευε, έτσι σου πρέπει.
Και για τα μάτια μας;
Πολλά είδατε, πολλά απολαύσατε.
Ο άνθρωπος δεν ημπορεί
όλα να τα ποθεί και όλα να τα βλέπει.
Γι' αυτό σκοτάδι μαύρο και βαθύ,
τώρα την τσέπη και το βλέμμα μας θα σκέπει.
"Παρακμή"
