ΤΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΠΙΑΝΟ...

Μια ιστορία της Φέφης Παπαλάμπρου

Όταν ήθελε να σκεφθεί, συνήθιζε να βγαίνει τα μεσάνυχτα, την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα.
Ήταν ένα παραμύθι για μάγισσες και φαντάσματα που της έλεγαν μικρή, λίγο πριν κοιμηθεί και η φαντασία της οργίαζε.
Όταν μεγάλωσε, συνέχισε να ψάχνει τα φαντάσματα, θέλοντας να ξεφύγει από την πραγματικότητα.
Εκείνο το βράδυ, μπήκε σε ένα μικρό μπαράκι, λες και την καλούσε ο ήχος του πιάνου, που χάιδεψε απαλά τα αυτιά της.
Πήρε ένα ποτό και χάθηκε στις σκέψεις της, δεν κοίταξε τον πιανίστα, η μεγάλη διαίσθησή της της έλεγε ότι αυτό το πιάνο έψαχνε το άγγιγμα κάποιου άλλου πιανίστα.
Εκείνου, του σχεδόν άγνωστου της, που κάποια μέρα της είπε ότι φεύγοντας για μια άλλη Ήπειρο, άφησε το πιάνο του, για να το επαναλάβει για δεύτερη φορά στην επιστροφή του.
Κατάλαβα ότι θα τον πόνεσε, αλλά δεν το είπε, κρατάει πολλά μέσα του, αλλά περισσότερο αισθάνθηκα το λυγμό του πιάνου, γιατί κάθε χέρι που το αγγίζει ζει και μια ξεχωριστή ηδονή.
Το καταλαβαίνεις, κάθε ήχος του είναι μοναδικός. Άλλοτε σε ταξιδεύει, άλλοτε παραδίνεσαι, άλλοτε κάνεις τα πιο τολμηρά όνειρα και κάποτε πνίγεσαι στο δάκρυ.
Άγνωστε πιανίστα, πόσα βράδια άραγε δραπέτευσες από τον εαυτό σου, πόσες φορές χάιδεψες τα πλήκτρα, όπως θα χάιδευες το πιο ποθητό κορμί μιας αγαπημένης, πόσες φορές θα βυθίστηκες στη θλίψη για χαμένα όνειρα, πόσες φορές θα χτύπησες τα πλήκτρα σε ένα ξέσπασμα για την αδικία αυτού του κόσμου.
Άφησες ένα κομμάτι του εαυτού σου στο πιάνο που εγκατέλειψες και αυτό θα σου λείπει πάντα.
Δεν σου κάνω κριτική, με ποιο δικαίωμα άλλωστε, με ποια προσόντα θα κρίνω εγώ εσένα.
Την ψυχή μου ανοίγω απλώς με ένα τυχαίο ερέθισμα που λέγεται ….40 !
Ξέρω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, διαφορετικά δεν θα βρισκόμουν απόψε εδώ, να κάνω συντροφιά στο πιάνο που άφησες και να του πω τα νέα σου.
Έφθασε ψηλά, ήταν η πρώτη λέξη που του είπα, αλλά δεν καταδέχεται να το αποδεχθεί.
Συνεχώς κάτι ψάχνει, σαν να μην τον ικανοποιεί τίποτα.
Προσφέρει γνώση με πολύ αγάπη και σεβασμό στα μεγάλα παιδιά.
Τον ενδιαφέρει η κοινωνία και παίρνει θέση σε όλα τα θέματα με θάρρος για τη γνώμη του. Δεν φοβάται να εκτεθεί γράφοντας από μία ιστορία – παραμύθι έως ένα σοβαρό επιστημονικό θέμα. Γράφει, γράφει συνεχώς και εκεί που νομίζεις ότι δεν εστιάζει κάπου την προσοχή του, τα έχει δει όλα και κάθε τι, είναι και ένα νέο ερέθισμα γι΄ αυτόν.
Γράφει πολύ ωραία ποιήματα αλλά τα κρατάει για τον εαυτό του, αγαπάει την Αθήνα και την μισεί ταυτόχρονα για την κατάντια της.
Φωτογραφίζει σαν επαγγελματίας, αλλά μόνο ό,τι έχει συναίσθημα και διηγείται μια ιστορία.
Αποφεύγει το ανθρώπινο στοιχείο στις φωτογραφίες του, μόνο τα πουλιά αγαπάει.
Σπάνια θα δεις φωτογραφία του με ανθρώπινο στοιχείο, ελάχιστες φορές η μόνη πινελιά, η γυναίκα της ζωής του.
Τον μαγεύουν τα ηλιοβασιλέματα και τα φουρτουνιασμένα κύματα που σμιλεύουν τα βράχια.
Ακούει κλασσική μουσική, όπως έχει δηλώσει, και μόνο μια φορά διάβασα ότι ενθουσιάστηκε με το πολιτικό τραγούδι.
Είναι ένας πολυγράμμων άνθρωπος πολύ σημαντικός.
Δηλώνει δεν είναι τίποτα σπουδαίο και σε φέρνει σε δύσκολη θέση γιατί νοιώθεις πόσο λίγος είσαι μπροστά του.
Είναι φιλικός και απόμακρος ταυτόχρονα, δεν ξέρω αν προφυλάσσεται από τους άλλους ή προφυλάττει τον ίδιο τον εαυτό του και τις ευαισθησίες του.
Δεν ξέρω αν μείνει ποτέ ικανοποιημένος με όσα έχει κάνει και θα κάνει.
Είναι δημιουργικός και αγαπάει με πάθος το κίτρινο χρώμα.
Έχω την τιμή να δηλώνω φίλη του με τη συμβολή της τεχνολογίας.
Δεν γνωρίζω περισσότερα να σου πω και αυτά από ό,τι είδα και διάβασα.
Είμαι σίγουρη ότι θα σε σκέπτεται και θα έχετε τη δική σας μυστική επικοινωνία.
Εγώ περαστική ήμουν απόψε από εδώ και σου είπα τα νέα του…
Ξημέρωσε... σηκώθηκα να φύγω… δεν μπορούσα… τα βήματα μου με γύρισαν πίσω και με ένα χάδι παρηγόρησα το πιάνο στη γωνία…

Φέφη Παπαλάμπρου