Η οιονεί ποιητική συλλογή "Μονόλογοι στην Αφροδίτη", με το απροκάλυπτα σαρκαστικό της ύφος, εύκολα θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως προϊόν "σεξισμού". Μοιάζει να περιγράφει τη γυναίκα ως μία σύνθεση ελαττωμάτων: ματαιοδοξία, υποκρισία, ετεροπροσωποποιημένος έρωτας, αναζήτηση συναισθηματικών υποκατάστατων, θεοποίηση κοινών θνητών και κατασκευή "ειδώλων" (που άλλα λατρεύει αληθινά και για άλλα απλώς υποκρίνεται)...
Οι "Μονόλογοι", εν τούτοις, δεν αποτελούν απόλυτη κι αυτοτελή περιγραφή του γυναικείου χαρακτήρα. Αναδεικνύουν απλά κάποιες σκοτεινές πλευρές του. Από αυτή την άποψη θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετα να δει τη συλλογή και ως έναν ύμνο στη γυναίκα. Γιατί, η Τέχνη έχει σαν αποστολή να υμνεί το ωραίο. Και την ομορφιά τη συνθέτει η τρομακτική εκείνη αντίθεση ανάμεσα στο σκότος και το φως...
Ταυτότητα
Ρωτάς ποιος είμαι...Δεν είμαι!Μορφή δεν έχωούτε ταυτότητα.Αν θέλειςμπορώ να πάρω τις μορφέςόλων αυτών που πέρασαναλλά δε λησμονήθηκαν.Είμαι καλός σ’ αυτό!Στο τέλος όπως πάνταθα γίνω ο αξιολάτρευτος «κανένας»που δε διεκδικεί υπόστασημες στη συνείδησή σου.Ως τη στιγμή που η νοσταλγίαθα σ’ ωθήσει πάλιένα βαρκάρη να ζητήσειςγενναίο μα κι επιδέξιο,για λίγο απ’ τον Άδηνα κλέψει τις σκιές...Αλλού...
Μη με κοιτάζειςκαι μη ζητάς να γελαστείςγιατ’ είναι μάταιο!Αυτό που αναζητάς δεν είν’ εδώ,το πήρ’ ο χρόνοςκι έγινε φως θαμπόπου αργοσβήνειμέσα στον κουρασμένο νου.Και η μορφή που χάνεταιπαίρνει μαζί θαρρείςκαι την ταυτότητά σου...Μου λες πως ένιωσες πολλά.Μη νιώθεις χρέος:ξέρω καλά,εγώ δεν ήμουνα εκεί!Ήταν μονάχα μια σκιάπου στοίχειωσε ξανά στο νουκαι γύρεψε να βγει στο φωςγια μια στιγμή,κλέβοντας τη μορφή μου...Αποκάλυψη
Ξέρω, πρώτη φορά που έτσι νιώθεις!Ως τώρα η ζωή σου έν’ απέραντο κενόδιανθισμένο με φροντίδες ανιαρέςκαι τετριμμένα «πρέπει».Α, ναι, η μόνη γεύση ευτυχίαςήταν τα παιδιά...Και ξάφνουαπ’ της ανυπαρξίας τα βάθηανέτειλε ο ήλιος και σε φώτισε!Κι είδες εσέναόπως ποτέ δε γνώρισες,και είπες λόγιαπου ποτέ δεν είπες,λευτερωμένη απ’ τη λογικήαπό γεννησιμιού που σ’ έπνιγε...Και όλ’ αυτάχάρη σε τούτη τη μοναδική,υπέροχη αφέλειαπου ανατριχιάζει υπερήφαναστο πλαϊνό το μαξιλάρι!Παράδεισος
Δε λέω,γλυκός είναι ο πόνοςνα βασιλεύεις στον Παράδεισοτώρα που φύγαν οι θεοί.Και οι πατημασιές που αφήκαν- βαριές και ανεξίτηλες -το πιο καλό αντίδοτοστη ματαιοδοξία σου...Ήρθε λοιπόν η ώρα σουευγενικέ κι αόρατε φιλόσοφε:Μ’ αυτά τα μισοφαγωμένα μήλατην τέχνη σου όλη βάλεκαι της ψυχής σου τη γλυκύτητανα φτιάξεις μια υπέροχη κομπόστα!Μάτια
Το βλέμμα σου είν’ άδειοεδώ στην ερημιά,πιο άδειο κι απ’ το στερεμένοτο πηγάδι!Σα να μη βλέπεις πια...Ίσως γιατί σου λείπουνετα ξένα μάτια.Αυτά που σε κοιτούσανκαι σου ‘διναν ταυτότητα.Κι αυτά που όλο κρυφόβλεπαντο κάθε που σου ανήκεκαι σ’ έπειθαν, ανόητηκι εσύ πως το ποθείς!Αυτοκίνητο
Μου πήρε λίγη ώραμα στο ετοίμασα.Δεν ήταν τίποτα,μονάχα κάπως κόλλαγε το γκάζι.Συγνώμη αν καθυστέρησα,σε βλέπω ανήσυχη και νευρική.Ελπίζω η φίλη σου- πώς μου την είπες; -να μην κακιώσει που άργησες.Αυτό το άρωμα...Καινούργιο είναι;("Μονόλογοι στην Αφροδίτη", από την ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ)
