Για τη Γυναίκα των "Μονολόγων"...

Η οιονεί ποιητική συλλογή "Μονόλογοι στην Αφροδίτη", με το απροκάλυπτα σαρκαστικό της ύφος, εύκολα θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως προϊόν "σεξισμού". Μοιάζει να περιγράφει τη γυναίκα ως μία σύνθεση ελαττωμάτων: ματαιοδοξία, υποκρισία, ετεροπροσωποποιημένος έρωτας, αναζήτηση συναισθηματικών υποκατάστατων, θεοποίηση κοινών θνητών και κατασκευή "ειδώλων" (που άλλα λατρεύει αληθινά και για άλλα απλώς υποκρίνεται)...

Οι "Μονόλογοι", εν τούτοις, δεν αποτελούν απόλυτη κι αυτοτελή περιγραφή του γυναικείου χαρακτήρα. Αναδεικνύουν απλά κάποιες σκοτεινές πλευρές του. Από αυτή την άποψη θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετα να δει τη συλλογή και ως έναν ύμνο στη γυναίκα. Γιατί, η Τέχνη έχει σαν αποστολή να υμνεί το ωραίο. Και την ομορφιά τη συνθέτει η τρομακτική εκείνη αντίθεση ανάμεσα στο σκότος και το φως...

Ταυτότητα

Ρωτάς ποιος είμαι...

Δεν είμαι!

Μορφή δεν έχω

ούτε ταυτότητα.

Αν θέλεις

μπορώ να πάρω τις μορφές

όλων αυτών που πέρασαν

αλλά δε λησμονήθηκαν.

Είμαι καλός σ’ αυτό!

Στο τέλος όπως πάντα

θα γίνω ο αξιολάτρευτος «κανένας»

που δε διεκδικεί υπόσταση

μες στη συνείδησή σου.

Ως τη στιγμή που η νοσταλγία

θα σ’ ωθήσει πάλι

ένα βαρκάρη να ζητήσεις

γενναίο μα κι επιδέξιο,

για λίγο απ’ τον Άδη

να κλέψει τις σκιές...

Αλλού...

Μη με κοιτάζεις

και μη ζητάς να γελαστείς

γιατ’ είναι μάταιο!

Αυτό που αναζητάς δεν είν’ εδώ,

το πήρ’ ο χρόνος

κι έγινε φως θαμπό

που αργοσβήνει

μέσα στον κουρασμένο νου.

Και η μορφή που χάνεται

παίρνει μαζί θαρρείς

και την ταυτότητά σου...

Μου λες πως ένιωσες πολλά.

Μη νιώθεις χρέος:

ξέρω καλά,

εγώ δεν ήμουνα εκεί!

Ήταν μονάχα μια σκιά

που στοίχειωσε ξανά στο νου

και γύρεψε να βγει στο φως

για μια στιγμή,

κλέβοντας τη μορφή μου...

Αποκάλυψη

Ξέρω, πρώτη φορά που έτσι νιώθεις!

Ως τώρα η ζωή σου έν’ απέραντο κενό

διανθισμένο με φροντίδες ανιαρές

και τετριμμένα «πρέπει».

Α, ναι, η μόνη γεύση ευτυχίας

ήταν τα παιδιά...

Και ξάφνου

απ’ της ανυπαρξίας τα βάθη

ανέτειλε ο ήλιος και σε φώτισε!

Κι είδες εσένα

όπως ποτέ δε γνώρισες,

και είπες λόγια

που ποτέ δεν είπες,

λευτερωμένη απ’ τη λογική

από γεννησιμιού που σ’ έπνιγε...

Και όλ’ αυτά

χάρη σε τούτη τη μοναδική,

υπέροχη αφέλεια

που ανατριχιάζει υπερήφανα

στο πλαϊνό το μαξιλάρι!

Παράδεισος

Δε λέω,

γλυκός είναι ο πόνος

να βασιλεύεις στον Παράδεισο

τώρα που φύγαν οι θεοί.

Και οι πατημασιές που αφήκαν

- βαριές και ανεξίτηλες -

το πιο καλό αντίδοτο

στη ματαιοδοξία σου...

Ήρθε λοιπόν η ώρα σου

ευγενικέ κι αόρατε φιλόσοφε:

Μ’ αυτά τα μισοφαγωμένα μήλα

την τέχνη σου όλη βάλε

και της ψυχής σου τη γλυκύτητα

να φτιάξεις μια υπέροχη κομπόστα!

Μάτια

Το βλέμμα σου είν’ άδειο

εδώ στην ερημιά,

πιο άδειο κι απ’ το στερεμένο

το πηγάδι!

Σα να μη βλέπεις πια...

Ίσως γιατί σου λείπουνε

τα ξένα μάτια.

Αυτά που σε κοιτούσαν

και σου ‘διναν ταυτότητα.

Κι αυτά που όλο κρυφόβλεπαν

το κάθε που σου ανήκε

και σ’ έπειθαν, ανόητη

κι εσύ πως το ποθείς!

Αυτοκίνητο

Μου πήρε λίγη ώρα

μα στο ετοίμασα.

Δεν ήταν τίποτα,

μονάχα κάπως κόλλαγε το γκάζι.

Συγνώμη αν καθυστέρησα,

σε βλέπω ανήσυχη και νευρική.

Ελπίζω η φίλη σου

- πώς μου την είπες; -

να μην κακιώσει που άργησες.

Αυτό το άρωμα...

Καινούργιο είναι;

("Μονόλογοι στην Αφροδίτη", από την ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ)