Όλη η τραγικότητα της χώρας το - για τους λάθος λόγους - αλησμόνητο καλοκαίρι του 2015 αποτυπώνεται σε αυτή την εικόνα του ηλικιωμένου που, απελπισμένος από την αναλγησία του συστήματος των "ανθρωπιστών" που βρίσκονταν στην εξουσία, ξεσπά σε κλάματα έξω από μία τράπεζα την περίοδο των capital controls.
Ανάλογη εικόνα αντίκρισα σε μια τράπεζα της γειτονιάς μου, την ίδια περίοδο. "Πώς θα ζήσουμε εγώ και η γυναίκα μου;" ρωτούσε κλαίγοντας ένας γεράκος. Αλλά απάντηση δεν πήρε από τον κύριο με το κοστούμι, που αρκέστηκε να ανασηκώσει τους ώμους...
Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει το τέλος του πολυθρύλητου "ηθικού πλεονεκτήματος". Που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ, αφού πρόκειται απλά για το ηθικό μειονέκτημα των "άλλων"!
Παρεμπιπτόντως, τις μέρες εκείνες κι εγώ πείνασα. (Κάρτες δεν είχα τότε, κι ούτε αρκετά λεφτά στο πορτοφόλι μου - θα πήγαινα από Δευτέρα στην τράπεζα. Πού να 'ξερα...) Αυτό από μόνο του θα μπορούσα και να το συγχωρήσω. Την αναλγησία τους, όμως, απέναντι στους ηλικιωμένους επειδή δεν ανήκαν στη βασική δεξαμενή των ψηφοφόρων τους, δεν θα μπορέσω να την ξεχάσω ποτέ...
ΚΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου