Αντιθέσεις

(Για όσους δήθεν υπήρξαν...)

Κάποτε έμενες αλλού.

Και κάποιες νύχτες πρόβαλλες

γυρεύοντας μια ανάσα οξυγόνο,

κυνηγημένη απ’ τη λογική

που μάταια σ’ αναζητούσε...

Τότε κοντά σου εγώ γινόμουν

ήρωας μυθικός του σινεμά

πιο πάνω απ’ τον κόσμο αυτό,

που η μικρή μου η καθημερινότητα

πια δε με χωρούσε!

Κάποτε τη ζωή μας

τόσο βολικά την κλείσαμε

μες στο κελί μιας φυλακής.

Και περιμέναμ’ ένα σήμα,

κάποιο μήνυμα που σαν κλειδί

για λίγο θ’ άνοιγε την πόρτα...

Τότε που τα ταξίδια μας

τα κάναμε στα όνειρα

χωρίς να διαφωνούμε

για το χρώμα των αποσκευών,

κι η βόλτα στην πλατεία

ήταν μια βόλτα ως το φεγγάρι!

Κάποτε οι αλήθειες μας

ανθούσαν στις σκιές.

Μέρες που διάβαιναν

σε εύγλωττη σιωπή,

λόγια που μόνο ήταν ματιές

δίχως φθαρμένες λέξεις, καθημερινές...

Τότε που μεθυσμένοι απ’ τους καιρούς

την πιο ωραία ποίησή μας γράψαμε

για να μιλήσουμε γι’ αυτά

που δε μπορούσανε αλλιώς να ειπωθούν...

Τώρα τι μ’ έπιασε... Μα δεν ακούς;

Τόσες φορές σου το ’χω πει:

Πάρε αυτό το πράμα από κει,

θα μου χαράξεις το έπιπλο!

(Από την ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ)