Εμβόλια για εγκεφάλους, υπάρχουν;

Photo: tovima.gr

Κι ενώ η μαύρη λίστα του θανάτου συνεχώς μεγαλώνει τριγύρω, κάποιοι εξακολουθούν να πουλάνε τρέλα μιλώντας για "μια ήπια σε γενικές γραμμές λοίμωξη" που κάποιες σκοτεινές δυνάμεις χρησιμοποιούν - υποτίθεται - σαν πρόσχημα για να μας κλείσουν σε μία παγκόσμια φυλακή και να ελέγχουν τις ζωές μας! Ζητείται ελπίς - ή μάλλον, ένα εμβόλιο για εγκεφάλους...

Την ιστορία την άκουσα χθες από ρεπορτάζ δελτίου ειδήσεων της TV. Είναι αληθινά τραγική: Πατέρας γύρω στα 50, διασωληνωμένος λόγω Covid-19. Δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία του γιου του, που έφυγε από την ίδια φονική νόσο. Συνέβη στην Ελλάδα...

Μία εξίσου τραγική είδηση διάβασα επίσης χθες: 47χρονη νοσηλεύτρια, μητέρα δύο παιδιών, κατέληξε στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, στο οποίο υπηρετούσε, αφού πάλεψε για τη ζωή της επί δύο εβδομάδες στη ΜΕΘ του νοσοκομείου. Ένα ακόμα όνομα στη μαύρη λίστα του Covid...

Οι ιστορίες αυτές, καταχωρισμένες στα ιατρικά συμβάντα μίας τυχαίας μέρας του χρόνου, είναι απλά ενδεικτικές της καθημερινότητας που βιώνουμε από το ξεκίνημα της πανδημίας. Άνθρωποι φεύγουν πριν καν συνειδητοποιήσουν τι τους έχει συμβεί, συχνά από πολυοργανικές ανεπάρκειες που σαρώνουν τον οργανισμό τους με την ταχύτητα λάβας ηφαιστείου που πνίγει μια ολόκληρη πόλη απ' άκρου εις άκρο! Παιδιά μένουν δίχως γονείς, ακόμα και γονείς δίχως παιδιά...

Μέσα σε αυτό το σαδιστικό πάρτι του θανάτου, οι φωνές των ηλιθίων (ή, κάποιων που απλά το παίζουν ηλίθιοι, άγνωστο γιατί) αποτελούν ψυχεδελική ροκ μουσική υπόκρουση. Διαβάζω σε πολύ σοβαρό - και υπέρ το δέον δημοκρατικό και φιλελεύθερο - ειδησεογραφικό site:

Δεν είναι τρομακτική ως επιδημία ο Covid-19, είναι τρομακτικό αυτό που αναδύεται με αφορμή μια ήπια σε γενικές γραμμές λοίμωξη. Η νέα κανονικότητα η οποία χτίζεται με όρους κοινωνικής μηχανικής συνοψίζεται στο εξής: θα βρισκόμαστε σε διαρκή εν δυνάμει υγειονομική κρίση με διαλείμματα μη κρίσης.

(...)

Πάντα όμως θα έχουμε μια Καταστροφή να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Κι αυτή η καταστροφή για να εξευμενιστεί ζητά από τους ανθρώπους να είναι υπάκουα και πειθαρχημένα παιδιά. Να μην διασκεδάζουν ανεύθυνα, να μην απολαμβάνουν πολύ. Να μην περιφέρονται άσκοπα. Να υπολογίζουν συνεχώς τις πιθανότητες. Τις αναλογίες ρίσκου.

(...)

Μη χαλαρώνετε, να 'στε σε εγρήγορση, ο ειδικός παραμονεύει να καταδικάσει τον αιρετικό που δεν πιστεύει!

Και μένω, τελικά, να αναρωτιέμαι αν ένα κοινό, βιολογικού τύπου εμβόλιο θα αποδειχθεί αρκετό για να μας γλιτώσει από τον Covid. Ίσως πριν απ' αυτό θα έπρεπε να έχει ανακαλυφθεί ένα ακόμα πιο ισχυρό εμβόλιο για εγκεφάλους. Κι αυτό, φοβάμαι, έχει ήδη αργήσει πολύ...

Chopin: Sonata No. 2 | Wilhelm Kempff

Γενικά μιλώντας, υπάρχουν δύο διακριτές ερμηνευτικές προσεγγίσεις στον Frédéric Chopin. Στην πρώτη, ο πιανίστας χρησιμοποιεί την δεξιοτεχνία του στο βαθμό που απαιτείται για να αναδείξει την ομορφιά της μουσικής του Chopin. Στη δεύτερη, ο πιανίστας χρησιμοποιεί την μουσική του Chopin ως μέσο για να επιδείξει την δεξιοτεχνία του!

Για παράδειγμα, ακούγοντας τον Maurizio Pollini να ερμηνεύει σπουδές του Chopin θαυμάζεις τις δεξιοτεχνικές ικανότητες του πιανίστα αλλά χάνεις ένα μέρος από την ωραιότητα της μουσικής. Ένα ακόμα χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι οι ερμηνείες τού φινάλε της Σονάτας No. 2 σε Σι-ύφεση ελάσσονα. Έχει την ένδειξη "Presto" και παίζεται "unisono" (τα δύο χέρια παίζουν τις ίδιες ακριβώς γραμμές σε παράλληλες οκτάβες). Οι περισσότεροι πιανίστες (αν όχι όλοι) "ξεμπερδεύουν" μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με αυτό το πολύ σύντομο μέρος, ακολουθώντας την αυθαίρετη εμπρεσιονιστική ερμηνεία που θέλει τη μουσική να μιμείται τον άνεμο που σφυρίζει ανάμεσα στα κυπαρίσσια ενός κοιμητηρίου (θυμίζω ότι το προηγούμενο μέρος της σονάτας είναι το φημισμένο "Πένθιμο Εμβατήριο"). Το Presto γίνεται, σιωπηλά, Prestissimo και η εκτέλεση αφήνει τον ακροατή ζαλισμένο από την ταχύτητά της και άφωνο από την δεξιοτεχνική ικανότητα του ερμηνευτή. Εν τούτοις, ούτε μία νότα έχει μείνει στη μνήμη του, αφού καμία δεν έχει ακουστεί καθαρά!

Ο μόνος πιανίστας, εξ όσων γνωρίζω, που τόλμησε μία εκ διαμέτρου αντίθετη ερμηνεία ήταν ο Wilhelm Kempff. Βαθύς γνώστης της μουσικής του Beethoven, επιχειρεί εδώ μία πιο "κλασική" προσέγγιση στο φινάλε της σονάτας του Chopin. Το τέμπο είναι σκόπιμα πιο αργό, έτσι ώστε η κάθε νότα να ξαναβρεί και να αναδείξει την αξία της. Όσο και αν ακούγομαι "αιρετικός", η ερμηνεία του Kempff είναι εκείνη που προτιμώ ανάμεσα σε δεκάδες άλλες που έχω ακούσει!

Λιανεμπόριο: Όταν η κοινή λογική μένει από... μπαταρία!

Την ώρα που τα κορυφαία πολιτικά ζητήματα στη χώρα είναι οι παραθαλάσσιες βίλες και οι χαρούμενες ποδηλασίες στα βουνά, τα μικρά μαγαζιά της γειτονιάς αργοπεθαίνουν λόγω του lockdown. Θύματα μιας "οριζόντιας" λογικής που αδυνατεί να διακρίνει ανάμεσα στο κοσμοβριθές κεντρικό πολυκατάστημα μαζικής εξυπηρέτησης και στη μικρή συνοικιακή επιχείρηση που εξυπηρετεί βασικές τοπικές ανάγκες...

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Μία ιατρική συσκευή μετρήσεων, απόλυτα απαραίτητων, βρήκε την ώρα να μείνει από μπαταρία. Τη συσκευή αυτή μέχρι πρότινος χορηγούσαν δωρεάν τα φαρμακεία (ακριβοπλήρωνες, ασφαλώς, τα σχετικά αναλώσιμα). Έτσι, τηλεφώνησα πρωί-πρωί στη φαρμακοποιό μου να ρωτήσω αν της βρίσκονται συσκευές, να περάσω να πάρω μία. Με ενημέρωσε ευγενικά ότι η εταιρεία, δυστυχώς, έχει καιρό να στείλει, και μου πρότεινε ως βέλτιστη λύση να πάω τη συσκευή μου σε κοντινό κατάστημα που πουλά μπαταρίες.

Καλού-κακού, πριν ξεκινήσω είπα να κάνω ένα τηλεφώνημα στο κατάστημα. Κι εκεί η αρμόδια υπάλληλος με πληροφόρησε με λυπημένη φωνή ότι ενδέχεται να έχει τη μπαταρία που χρειάζομαι, δεν επιτρέπεται όμως να την πουλήσει καθώς είναι είδος που ανήκει στο λιανεμπόριο. Και, ως γνωστόν, τούτη την περίοδο του lockdown λόγω covid το λιανεμπόριο είναι κλειστό. Σημειώνω ότι υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στο κατάστημα για πληρωμή λογαριασμών τηλεφώνου. Φεύγοντας, όμως, δεν επιτρέπεται να πάρεις μαζί σου μια απλή μπαταρία που αγόρασες!

Σαν να μην έφτανε αυτό, λαλίστατος - και συχνάκις κραυγάζων αλλοφρόνως εις τα μίντια - υπουργός της κυβέρνησης δήλωσε λίαν προσφάτως ότι δεν είναι καθόλου ορατό το άνοιγμα του λιανεμπορίου, παρά τις "ανεύθυνες διαδόσεις" περί του αντιθέτου (πολλές εκ των οποίων, εν τούτοις, άμεσα ή έμμεσα διακινήθηκαν από συναδέλφους του).

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι, αν μη τι άλλο, ανοίγουν οσονούπω τα καταστήματα με τα εποχιακά είδη. Και, μπροστά σε πολύχρωμες μπάλες, παιχνίδια και φανταχτερά στολίδια, ποιος νοιάζεται τώρα αν ένα ηλίθιο μηχάνημα που κάνει κάτι μετρήσεις, έχει μπαταρία για να δουλέψει; Μια μπαταρία που δεν ξέρω από πού στα κομμάτια να την παραγγείλω για να μου την στείλουν (λέμε τώρα) με "delivery", αφού μάλιστα δεν μπορώ να προσδιορίσω με βεβαιότητα τον τύπο της (στο κατάστημα η διάγνωση θα ήταν δουλειά του ειδικευμένου τεχνικού). Άσε που η ηλικιωμένη θεία μου, η οποία δεν σκαμπάζει γρι από κομπιούτερς και διαδίκτυα, δεν θα ήξερε καν πώς να βρει πού πουλάνε τέτοια πράματα!

Όμως, οι μπαταρίες δεν είναι το μόνο, ούτε το πιο σημαντικό από τα είδη λιανεμπορίου που χρειαζόμαστε καθημερινά αλλά μας λείπουν. Το ίδιο όπως λείπει, δυστυχώς, και ο ορθολογικός σχεδιασμός από τους κυβερνώντες. Γιατί, ποια επιδημιολογική επιβάρυνση θα προκαλούσε ένα μικρό μαγαζί μιας γειτονιάς αν εφαρμοζόταν αυστηρά ο απλός κανόνας "ένας πελάτης τη φορά"; Γιατί να μη λειτουργούν κουρεία και κομμωτήρια με τον ίδιο κανόνα; Τι θα πείραζε να μείνει ανοιχτό το συνοικιακό κατάστημα που πουλά ηλεκτρικά είδη καθημερινής χρήσης; Πού θα "σκανάρει" κάποιος ένα έγγραφο για να το στείλει εμπρόθεσμα σε ηλεκτρονική μορφή σε μία δημόσια υπηρεσία, και πού θα τυπώσει το σημείωμα πληρωμής για τα τέλη κυκλοφορίας του αυτοκινήτου του, αν το κοντινό βιβλιοπωλείο που τον εξυπηρετούσε ως τώρα είναι κλειστό; Εγώ που δεν έχω printer στο σπίτι και τούτη τη στιγμή δεν μπορώ να βρίσκομαι στο γραφείο μου, πώς θα τυπώσω ένα κείμενο που μου έστειλαν ηλεκτρονικά, πάνω στο οποίο απαιτείται να κάνω χειρόγραφες σημειώσεις; Κι αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από δεκάδες παρόμοιες ερωτήσεις που θα μπορούσαν να τεθούν.

Οι αρμόδιοι που δημοσίως εκφράζουν "αγωνία" για την οικονομική κατάσταση των μικρο-μεσαίων που καταστρέφονται λόγω της πανδημίας, ας καθίσουν για λίγο να σκεφτούν αν το πρωτογενές αίτιο είναι το μόνο που φταίει, ή αν ευθύνεται και ο δικός τους ανορθολογικός σχεδιασμός στο περίφημο lockdown. Και, φυσικά, με επιδόματα - ψίχουλα δεν σώζεται η κατάσταση στο τοπικό εμπόριο (οι μεγάλοι του κέντρου θα βρουν πάντα τον τρόπο να σταθούν στα πόδια τους).

Αν το καλο-εξετάσουμε, σε μικρή κλίμακα δεν τίθεται καν ζήτημα διλήμματος ανάμεσα σε δημόσια υγεία και οικονομία. Το μόνο διακύβευμα είναι η επιβίωση χιλιάδων επαγγελματιών που, εκτός από τον covid, πλήττονται και από μία πολιτική του τύπου "ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι". Δηλαδή, κλείνω το μαγαζάκι της γειτονιάς, στο οποίο μπαίνει ένας πελάτης κάθε τέταρτο της ώρας, ενώ έχω προηγουμένως κάνει τα στραβά μάτια σε μαζικά γλεντοκοπήματα και άλλες δημόσιες συναθροίσεις (το άτιμο το πολιτικό κόστος!) ως τη στιγμή που φτάνει ο κόμπος στο χτένι και αρχίζουν να τελειώνουν οι ΜΕΘ. Και τότε ως εύκολη λύση επιβάλλω πολιτική οριζόντιας "ποινολόγησης" επί δικαίων και αδίκων...

Επί του πιεστηρίου: Μόλις είχα κλείσει το πιο πάνω σημείωμα όταν αποφάσισα να κάνω μία βόλτα ως το φαρμακείο της γειτονιάς για διάφορες προμήθειες. Κι εκεί με περίμενε μια έκπληξη: η καλή φαρμακοποιός έψαξε και βρήκε τις μπαταρίες που χρειαζόμουν για τη συσκευή. Μάλιστα, μου τις έκανε δώρο! Τελικά, τις λύσεις στα προβλήματα τις δίνουν άνθρωποι, όχι κυβερνήσεις...

Aixmi.gr

Νεκρή Φύση...