Για παράδειγμα, ακούγοντας τον Maurizio Pollini να ερμηνεύει σπουδές του Chopin θαυμάζεις τις δεξιοτεχνικές ικανότητες του πιανίστα αλλά χάνεις ένα μέρος από την ωραιότητα της μουσικής. Ένα ακόμα χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι οι ερμηνείες τού φινάλε της Σονάτας No. 2 σε Σι-ύφεση ελάσσονα. Έχει την ένδειξη "Presto" και παίζεται "unisono" (τα δύο χέρια παίζουν τις ίδιες ακριβώς γραμμές σε παράλληλες οκτάβες). Οι περισσότεροι πιανίστες (αν όχι όλοι) "ξεμπερδεύουν" μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με αυτό το πολύ σύντομο μέρος, ακολουθώντας την αυθαίρετη εμπρεσιονιστική ερμηνεία που θέλει τη μουσική να μιμείται τον άνεμο που σφυρίζει ανάμεσα στα κυπαρίσσια ενός κοιμητηρίου (θυμίζω ότι το προηγούμενο μέρος της σονάτας είναι το φημισμένο "Πένθιμο Εμβατήριο"). Το Presto γίνεται, σιωπηλά, Prestissimo και η εκτέλεση αφήνει τον ακροατή ζαλισμένο από την ταχύτητά της και άφωνο από την δεξιοτεχνική ικανότητα του ερμηνευτή. Εν τούτοις, ούτε μία νότα έχει μείνει στη μνήμη του, αφού καμία δεν έχει ακουστεί καθαρά!
Ο μόνος πιανίστας, εξ όσων γνωρίζω, που τόλμησε μία εκ διαμέτρου αντίθετη ερμηνεία ήταν ο Wilhelm Kempff. Βαθύς γνώστης της μουσικής του Beethoven, επιχειρεί εδώ μία πιο "κλασική" προσέγγιση στο φινάλε της σονάτας του Chopin. Το τέμπο είναι σκόπιμα πιο αργό, έτσι ώστε η κάθε νότα να ξαναβρεί και να αναδείξει την αξία της. Όσο και αν ακούγομαι "αιρετικός", η ερμηνεία του Kempff είναι εκείνη που προτιμώ ανάμεσα σε δεκάδες άλλες που έχω ακούσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου