Ο Τσαϊκόφσκι έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους κορυφαίους ενορχηστρωτές της ρομαντικής περιόδου. Στην "Συμφωνία Manfred", Op.58, η ιδιότητά του αυτή αγγίζει την τελειότητα. Ένα έργο που αποτελεί πρόκληση για κάθε μαέστρο, αφού περιέχει δυσκολίες που μπορεί να εκθέσουν ακόμα και τα μεγαλύτερα ονόματα του πόντιουμ!
Έργο σαφώς αδικημένο, αφού παίζεται πολύ σπανιότερα απ' ό,τι του αξίζει. Αλλά, συχνά παρουσιάζεται και με μία ακατανόητη περικοπή στο τελευταίο μέρος, πρακτική από την οποία δεν ξέφυγε ακόμα και ο "ακριβολόγος" Τοσκανίνι! Και όμως, στο τμήμα που περικόπτεται φανερώνεται σε όλο της το μεγαλείο η συμφωνική ιδιοφυΐα του Τσαϊκόφσκι, αφού μέσα από έναν άκρως ευρηματικό θεματικό μετασχηματισμό (αλά-Λιστ) αναδεικνύεται η στενή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο βασικό θέμα του πρώτου μέρους και το θέμα του φινάλε.
Και αν αυτό θυμίζει την "Συμφωνία Φάουστ", ο Λιστ είναι ωσεί παρών και στο φινάλε του Manfred, με το αρμόνιο να αποχαιρετά τον ήρωα καθώς αυτός αναχωρεί για άλλους κόσμους, αναζητώντας τη γαλήνη που δεν βρήκε σ' αυτόν εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου