Τι είπα και (κυρίως) τι δεν είπα για το εμβόλιο...

 Επειδή άρχισα να δέχομαι επιθέσεις από αγνώστους, σε εμένα, χρήστες του Facebook σχετικά με τις θέσεις που έχω πάρει για το εμβόλιο, θεωρώ καλό να συνοψίσω τι έχω και τι δεν έχω πει μέχρι στιγμής πάνω στο θέμα αυτό.

Καταρχάς, ουδέποτε διατύπωσα κριτική για όσους αρνούνται να εμβολιαστούν, ούτε αμφισβήτησα το δικαίωμα της επιλογής τους. Επί πλέον, απέφυγα να πάρω θέση στο ζήτημα της υποχρεωτικότητας, καθώς το θεωρώ ως ένα περίπλοκο θεσμικό πρόβλημα για την προσέγγιση του οποίου δεν διαθέτω τις απαραίτητες νομικές γνώσεις.

Επίσης, με σειρά κειμένων μου έχω υπερασπιστεί εκείνους που απόλυτα δικαιολογημένα φοβήθηκαν να εμβολιαστούν όταν το μοναδικό εμβόλιο που διετίθετο ήταν το AstraZeneca:

Είναι «ψεκασμένοι» όσοι ανησυχούν για το εμβόλιο;

Όταν η ανθρώπινη ζωή είναι θέμα στατιστικής...

Καταργεί η αναγκαιότητα του εμβολιασμού το δικαίωμα του κοινού στην ενημέρωση;

Ο θάνατος ως «παρενέργεια»...

Αποτελεί παράπτωμα ο φόβος;

Σημειώνω, τέλος, ότι έστειλα αρκετά σχόλια διαμαρτυρίας στον ΣΚΑΪ για απαράδεκτα επιθετικό τόνο ενάντια στους διστάζοντες να εμβολιαστούν. Φυσικά, τα ανέγνωσαν στον αέρα όπως τους βόλευε, αλλάζοντας το νόημα κατά το δοκούν...

Όμως, υπάρχουν επιχειρήματα και για την άλλη πλευρά:

Είναι «ρατσισμός» η ιδιαίτερη μεταχείριση των εμβολιασμένων;

Πόση ελευθερία του λόγου επιτρέπει μία πανδημία;

Το "παράδοξο" της Μυκόνου δεν είναι παράδοξο!

Τέλος, συνόψισα αντικειμενικά όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής για το εμβόλιο:

Συζητώντας για το εμβόλιο...

Εύλογα, λοιπόν, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτοί που μου επιτίθενται το πράττουν χωρίς καν να γνωρίζουν τι ακριβώς πρεσβεύω! Δικαίωμά τους...

ΚΠ

Συζητώντας για το εμβόλιο...

Συζητούσα πριν λίγες μέρες με την φαρμακοποιό μου για τις μεταλλάξεις και τα εμβόλια. Είπε ότι σίγουρα θα χρειαστεί τρίτη δόση το φθινόπωρο εν όψει ενός, όπως αναμένεται, δύσκολου χειμώνα. Ο βασικός λόγος είναι ότι τα εμβόλια που υπάρχουν δεν φαίνεται να καλύπτουν την λεγόμενη "μετάλλαξη Δ", πράγμα που καθιστά αναγκαία την επικαιροποίησή τους.

Αυτό που την (και με) θορύβησε ιδιαίτερα ήταν η περίπτωση ενός γνωστού της, γύρω στα 45 και χωρίς υποκείμενο νόσημα. Αν και είχε κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου πριν δύο μήνες, νόσησε πρόσφατα από covid με κύριο (ίσως μοναδικό) σύμπτωμα τον υψηλό πυρετό, ο οποίος αντιμετωπίστηκε στο σπίτι με Depon. Το εμβόλιο τον προστάτεψε από ενδεχόμενη νοσηλεία, όχι όμως και από την ίδια την ασθένεια. Φυσικά, επρόκειτο για μετάλλαξη Δ.

Συμβουλή της φαρμακοποιού: Ακόμα κι αν έχουμε εμβολιαστεί, θα πρέπει να λειτουργούμε ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ είμαστε εμβολιασμένοι, τηρώντας σχολαστικά όλα τα γνωστά μέτρα προστασίας (κυρίως, μάσκες και αποστάσεις)!

Ας συνοψίσουμε, λοιπόν, κάποια πράγματα που γνωρίζουμε ως τώρα σχετικά με το εμβόλιο:

1. Το εμβόλιο δεν αποκλείει τη μόλυνση από covid, ούτε τη μετάδοση του ιού από άτομο σε άτομο. Καθιστά όμως τέτοια ενδεχόμενα εξαιρετικά μη-πιθανά.

2. Αν και δεν προστατεύει απόλυτα από τη μόλυνση με τον ιό, το εμβόλιο προστατεύει σε πολύ υψηλό ποσοστό (άνω του 80%) από την ανάγκη νοσηλείας, και σε ακόμα υψηλότερο (άνω του 95%) από την ανάγκη διασωλήνωσης.

3. Τα υπάρχοντα εμβόλια δεν εμφανίζουν σημαντική αποτελεσματικότητα έναντι της "μετάλλαξης Δ" (αν και συνεχίζουν να προστατεύουν από σοβαρή νόσηση). Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαιτηθεί μία "αναμνηστική" δόση κατά το φθινόπωρο, με μία επικαιροποιημένη εκδοχή των εμβολίων, ώστε να καλυφθεί και αυτή η μετάλλαξη.

4. Είναι γεγονός ότι ένας συγκεκριμένος τύπος εμβολίου προκάλεσε σοβαρές παρενέργειες (έως και θανάτους) σε ένα πολύ μικρό ποσοστό (περίπου 1/100,000) εμβολιασμένων. Και είναι απαράδεκτη η επίδειξη ψυχρού πραγματισμού και απαξιωτικής κριτικής εκ μέρους των ειδικών, αλλά και της πολιτείας, προς όσους (δικαιολογημένα, κατά τη γνώμη μου) δίστασαν να εμβολιαστούν την περίοδο που το συγκεκριμένο εμβόλιο ήταν το μοναδικό που διετίθετο από το σύστημα υγείας. Με τη διάθεση, πλέον, και άλλου τύπου εμβολίου, ο κάθε πολίτης έχει τώρα τη δυνατότητα να επιλέγει εκείνο που θεωρεί περισσότερο ασφαλές.

Και μία επισήμανση θεσμικού χαρακτήρα: Η πολιτεία δεν καθιστά παράνομη την άρνηση του εμβολιασμού. Δίνει απλά το δικαίωμα στον όποιο εργοδότη (είτε αυτός είναι το κράτος, είτε κάποιος ιδιωτικός φορέας) να απαιτήσει από τους εργαζόμενους να εμβολιαστούν αν τούτο κρίνεται απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία του συστήματος. Έτσι, η έκφραση "υποχρεωτικός εμβολιασμός" ίσως δεν είναι απόλυτα δόκιμη καθώς, εκτός των άλλων, δημιουργεί συνειρμούς κρατικού αυταρχισμού στην κοινωνία. Ο όρος "απαιτούμενος εμβολιασμός" πιθανώς θα ανταποκρινόταν πιστότερα (και λιγότερο παρεξηγήσιμα!) στη νομική διάσταση του ζητήματος.

Υ.Γ. Κατανοώ τις υπαινικτικές ειρωνείες που δέχομαι στα social media από διαφωνούντες φίλους αντι-εμβολιαστές, κάθε φορά που τολμώ να "ανοίξω το στόμα μου". Δεν θα τους μιμηθώ, εν τούτοις, στην σχεδόν φανατικά μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων. Ως επιστήμων και παιδαγωγός, είμαι ταγμένος να υπηρετώ την αλήθεια - όσο, τουλάχιστον, μπορώ να την αντιλαμβάνομαι με την μέτρια ευφυΐα μου - και όχι να κολακεύω τις συνειδήσεις διαδικτυακών ακολούθων με έπαθλο τα γνωστά εικονίδια επιδοκιμασίας και μερικά "μπράβο ρε μεγάλε!". Γνωρίζω, επίσης, ότι οι απόψεις μου δυσαρεστούν και μερικούς (πρώην, κυρίως) μαθητές μου. Όμως, δεν μου επιτρέπεται να παραβώ τις αρχές συνείδησης που ο ίδιος τους δίδαξα...

Πύλη του Αδριανού

Σκέψεις και εικόνες για την "Συνοικία το Όνειρο"

 Σε προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για το νεορεαλιστικό αριστούργημα του Αλέκου Αλεξανδράκη, "Συνοικία το Όνειρο" (1961). Όπως αναφέραμε, η ταινία λογοκρίθηκε σημαντικά από τις αρχές της εποχής (υπό τον φόβο πιθανής δυσφήμισης της χώρας με την έκθεση εικόνων κοινωνικής εξαθλίωσης) και ουδέποτε αποκαταστάθηκε στην αυθεντική της μορφή, αφού οι σκηνές που περικόπηκαν καταστράφηκαν άμεσα (κάηκαν!) από την επιτροπή λογοκρισίας.

Εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα: Είναι δυνατόν να μην είχε κρατηθεί έστω μία κόπια της ταινίας από τους παραγωγούς, αλλά η μοναδική κόπια που υπήρχε να δόθηκε στην επιτροπή με πιθανή την (μερική, τουλάχιστον) κατάσχεση ή και καταστροφή της; Ομολογώ ότι μου είναι πολύ δύσκολο να το διανοηθώ!

Πάντως, τίποτα στο έργο δεν προδίδει την περικοπή των σκηνών. Η αφήγηση είναι γραμμική και την χαρακτηρίζει απόλυτη συνέχεια, ενώ καμία από τις ιστορίες δεν αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου (με άλλα λόγια, δεν εντοπίζονται σεναριακές "τρύπες").

Έχω διαβάσει αρκετά σχόλια θαυμαστών της ταινίας, οι οποίοι ρωτούν αν γνωρίζει κάποιος τι ακριβώς περιλάμβαναν οι κομμένες σκηνές. Την απάντηση έδωσε σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Αυτό που κυρίως επεδίωξαν οι λογοκριτές ήταν να μην προσδιορίζεται το γεωγραφικό στίγμα του "Ασύρματου" ως γειτονιάς κοντά στο κέντρο της Αθήνας, πράγμα που θεωρούσαν ότι θα έβλαπτε τον τουρισμό. Γι' αυτό τον λόγο, εξ άλλου, στους τίτλους τέλους οι παραγωγοί της ταινίας ευχαριστούν γενικά και αόριστα "τους κατοίκους της συνοικίας που γυρίστηκε (η ταινία)".

Στις πιο κάτω εικόνες βλέπουμε τα σκαλάκια που συνέδεαν τον προσφυγικό συνοικισμό με τον λόφο του Φιλοπάππου (τα ανεβοκατέβαιναν οι ήρωες της ταινίας) όπως σώζονται ως σήμερα.

Στη θέση των προσφυγικών παραγκών, βέβαια, σήμερα ορθώνεται η μεγάλη πολυκατοικία στου Φιλοπάππου και, πιο κάτω, τα πέτρινα σπίτια στα Πετράλωνα (δεν φαίνονται). Ο φοβερός γκρεμός, όμως, είναι πάντα εκεί, να μας θυμίζει την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας...

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Το "παράδοξο" της Μυκόνου δεν είναι παράδοξο!

 Από αμφισβητίες του εμβολιαστικού προγράμματος (μεταξύ αυτών και κάποιοι παλιοί μαθητές μου) διαβάζω θριαμβευτικά σχόλια περί de facto κατάρριψης του "αφηγήματος" της προστασίας που προσφέρουν τα εμβόλια κατά του covid. Αφορμή για τις θριαμβολογίες έδωσε το αναπάντεχο(;) lockdown που επιβλήθηκε στη Μύκονο, το "νησί-πρότυπο" και την "πρωταθλήτρια" στους εμβολιασμούς, με σχεδόν το 90% των κατοίκων της πλήρως εμβολιασμένο.

Πριν σπεύσουμε να υποκλιθούμε στους αμφισβητίες και να τους συγχαρούμε για την "δικαίωση" των απόψεών τους, καλό είναι να λάβουμε υπόψη δύο ζητήματα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση:

1. Όπως έχουν κατ' επανάληψη τονίσει οι ειδικοί, το εμβόλιο δεν αποτρέπει τη μόλυνση από covid, ούτε τη μετάδοση του ιού από εμβολιασμένο άτομο σε άλλο άτομο, αν και μειώνει σημαντικά τις πιθανότητες για τέτοια ενδεχόμενα. Αυτό από το οποίο κυρίως προφυλάσσει το εμβόλιο είναι η σοβαρή νόσηση που οδηγεί τον ασθενή στο νοσοκομείο, ίσως ακόμα και στην ΜΕΘ. Έτσι, αν ακόμα και οι εμβολιασμένοι (πόσο μάλλον οι ανεμβολίαστοι) δεν τηρούν τα απαραίτητα μέτρα κοινωνικής απόστασης, ο αριθμός των μολύνσεων μπορεί να αυξηθεί σημαντικά. Τέτοια μέτρα, μόνο αφελείς πιστεύουν ότι τηρούνταν στη Μύκονο!

2. Σε ό,τι αφορά τη Μύκονο, οι ειδικοί (βλ., π.χ., [1,2]) επισημαίνουν ότι το υψηλό ποσοστό εμβολιασμού αφορά τον μόνιμο πληθυσμό, ο οποίος, όμως, είναι ασύγκριτα μικρότερος από τους επισκέπτες και τους εποχικούς εργαζόμενους στο νησί (δείτε, π.χ., τα στοιχεία που παραθέτει η ίδια η γραμματέας του Δ.Σ. της Ένωσης Ξενοδόχων Μυκόνου [3]). Και είναι οι δύο τελευταίες κατηγορίες που με την ανεύθυνη στάση τους προκάλεσαν την έξαρση των κρουσμάτων, καθώς μάλιστα υπολογίζεται ότι μεγάλο μέρος τους είναι άτομα ανεμβολίαστα.

Η περίπτωση της Μυκόνου, λοιπόν, δεν προσφέρεται για περαιτέρω αμφισβητήσεις και ανέξοδες θριαμβολογίες εναντίον του εμβολιαστικού προγράμματος. Το εμβόλιο - δυστυχώς - δεν είναι πανάκεια, είναι όμως ό,τι καλύτερο μας βρίσκεται τούτη τη στιγμή για να αντιμετωπίσουμε το τέρας!

Υ.Γ.: Προκαλεί βαθιά θλίψη η συμπεριφορά που επεφύλαξαν οι αντιεμβολιαστές "με τους σταυρούς και τις σημαίες" στον βετεράνο ηθοποιό Τάκη Χρυσικάκο [4], τον οποίο εξύβρισαν και στον οποίο ευχήθηκαν, ειρωνικά, "καλό παράδεισο" όταν νόσησε από covid. Η αιτία ήταν πως είχε κάνει τα εμβόλια. Κι εγώ θυμάμαι το "να πεθάνετε όλοι, ρε!", έξω από τη Μαρφίν το 2010...

"Αν δεν είχες κάνει τα εμβόλια, τώρα δεν θα μιλούσαμε", είπαν οι γιατροί στον συμπαθή ηθοποιό. Και αυτό τα λέει όλα.

[1] Μύκονος: Από «πρωταθλήτρια» στους εμβολιασμούς, στο μίνι lockdown

[2] Στη Μύκονο δεν τηρούνται τα μέτρα! Μεγάλα ποσοστά ανεμβολίαστων ανάμεσα σε εργαζομένους

[3] Ανοιχτή επιστολή προς τον υπουργό Τουρισμού Χ. Θεοχάρη

[4] Τάκης Χρυσικάκος: "Οι αρνητές του εμβολίου με έβριζαν"

Όταν οι αντιεμβολιαστές αποκαλούν τους άλλους "μαλάκες"...

Σε ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης διάβασα πρόσφατα μία χαριτωμένη ιστορία που κοινοποίησε σημαίνων εκπρόσωπος του αντιεμβολιαστικού κινήματος (όχι από τους απαίδευτους και αφελείς "ψεκασμένους" αλλά από τους άλλους, τους διανοούμενους...).

Σύμφωνα με το σενάριο, ο εκπρόσωπος είχε πάει το βραδάκι για καφέ σε γνωστό του στέκι. Άμα τη εμφανίσει της σερβιτόρας, της κάνει την ερώτηση αν "μέσα είναι για τους μπολιασμένους (sic)". Εκείνη του απαντά ότι την ώρα εκείνη υπήρχε γενική πρόσβαση στο εσωτερικό της καφετέριας, καθώς ήταν ανοιχτή η οροφή. Ο περιορισμός σε "μπολιασμένους" ίσχυε μόνο το πρωί που η οροφή ήταν κλειστή λόγω ζέστης και λειτουργούσαν τα κλιματιστικά.

Ο εκπρόσωπος τότε τη ρώτησε, γελώντας, αν οι πελάτες δείχνουν "πασαπόρτι" για να πιουν έναν απλό καφέ. Για να εισπράξει την χαμηλόφωνη και εξίσου γελαστή απάντηση (η οποία προφανώς τον ικανοποίησε πολύ) από την "κοπελιά που είναι - δεν είναι 22 ετών":

" Ναι οι μαλάκες ! "

Παραβαίνοντας τη σιωπηρή συμφωνία με τον εαυτό μου να μην αποδίδω σημασία σε πράγματα που απειλούν την ομαλή λειτουργία του πεπτικού μου συστήματος (ώστε να αποφεύγω τη χρήση αντιεμετικών σκευασμάτων), δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό ενός σύντομου σχολίου:

Εύγε στην κοπελιά των 22 που αποκαλεί "μαλάκες" τους πελάτες της επιχείρησης από την οποία τρώει ψωμί, επειδή - άκουσον, άκουσον - συμμορφώνονται με τους όρους που (καλώς ή κακώς) τους έχουν επιβληθεί ως προϋπόθεση για τη χρήση των υπηρεσιών της!

Βέβαια, το ότι δημοσιοποιείται το προϊόν της ανωριμότητάς της, προβαλλόμενο - προφανώς εγκωμιαστικά - ως δείγμα "εξυπνάδας", δεν είναι δική της ευθύνη αλλά ευθύνη εκείνων που, με ακατανόητη εμμονή που γεννά ερωτηματικά ως προς την αγνή ανιδιοτέλεια των κινήτρων τους, έχουν αναγάγει σε σταυροφορία τη διάδοση των αντι-εμβολιαστικών τους πεποιθήσεων.

Όταν, όμως, η εμμονική τους μανία φτάνει ως την εργαλειοποίηση συμπεριφορών που εντάσσονται στο χαμηλότερο σκαλί της κλίμακας της ανθρώπινης ευτέλειας, τότε μάλλον πρέπει να επανεξετάσουν την αποτελεσματικότητα των μέσων τα οποία μετέρχονται για να πείσουν εμάς τους "μαλάκες" ότι η Γη δεν είναι στρογγυλή. Τουλάχιστον, ας γίνεται η συζήτηση σε κάποιο (λέμε τώρα) επίπεδο, που κάποτε θεωρούσαμε ότι διέθεταν...

Συνοικία το Όνειρο (1961)

Το νεορεαλιστικό αριστούργημα του Αλέκου Αλεξανδράκη. Η ταινία λογοκρίθηκε βάναυσα από τις αρχές της εποχής και ουδέποτε αποκαταστάθηκε στην αυθεντική εκδοχή της, αφού οι σκηνές που κόπηκαν καταστράφηκαν. Πάντως, ακόμα και στη μορφή που τη γνωρίζουμε, η ταινία μοιάζει ολοκληρωμένη και απόλυτα συνεκτική!

Τα γυρίσματα έγιναν το 1961 στην περιοχή του "Ασύρματου", στους πρόποδες του Φιλοπάππου από την πλευρά των Πετραλώνων, με ντεκόρ τις εναπομένουσες προσφυγικές παράγκες εκείνων που ήρθαν από την Αττάλεια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μεγάλο μέρος των χαμόσπιτων είχε ήδη κατεδαφιστεί και αντικατασταθεί από τα πέτρινα σπίτια και τη μεγάλη πολυκατοικία στου Φιλοπάππου, που υπάρχουν ως σήμερα. Και, επειδή όλα πρέπει να λέγονται, η αποκατάσταση των προσφύγων με την εγκατάστασή τους σε νέα, σύγχρονα σπίτια ήταν μία πρωτοβουλία της τότε βασίλισσας Φρειδερίκης (1956).

Διαβάστε σχετικά...

Δείτε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Γιώργου Παπανδρέου:

Καλοκαίρι 2015: Μνήμες που πονούν...

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι με φρίκη το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2015, τότε που μία χαρούμενα ανέμελη παρέα ερασιτεχνών τυχοδιωκτών με - ελέω αφελούς λαού - θεσμικές εξουσίες είχε επιχειρήσει να βγάλει τη χώρα από τον κόσμο στον οποίο ανήκε και να την εντάξει στο... πουθενά!

Και, αν πολλά θα μπορούσαν, ίσως, να συγχωρηθούν και να λησμονηθούν, δύο πράγματα θα μείνουν αλησμόνητα και ασυγχώρητα: η απόπειρα διχασμού της κοινωνίας, που την οδήγησε στα όρια ενός οιονεί εμφυλίου, και ο δόλιος και πολιτικά καιροσκοπικός δηλητηριασμός της νεολαίας με αισθήματα μίσους ενάντια σε όσους της υποδείχθηκαν ως "εχθροί"...

Το κείμενο στο οποίο παραπέμπω στο τέλος γράφτηκε με κάποια χρονική απόσταση από τα γεγονότα του 2015, πράγμα που επέτρεψε μία πιο ψύχραιμη θεώρηση των πραγμάτων (τούτο θα ήταν αδύνατο το καλοκαίρι του '15, όταν ο γράφων - και μη διαθέτων, τότε, τραπεζικές κάρτες ή μετρητά στο σπίτι - βίωσε για ένα διάστημα το αίσθημα της πείνας - κυριολεκτικά! - και την αγωνία της άμεσης ανάγκης αμοιβής γιατρών για επείγοντα περιστατικά υγείας...).

Η φωτογραφία του κειμένου τραβήχτηκε από εμένα σε κάποια συγκέντρωση, στο Σύνταγμα, εκείνων που χλευάστηκαν, γελοιοποιήθηκαν, διασύρθηκαν, καθυβρίστηκαν ως "ξεπουλημένοι" και "Μενουμευρώπη" από τους αντι-μνημονιακούς "επαναστάτες" τού ΟΧΙ. Το οποίο εντός μίας εβδομάδας έγινε ΝΑΙ χωρίς να ανοίξει μύτη!

Μία συγνώμη δεν ακούστηκε ποτέ. Όσο για τους πρώην επαναστάτες του αντι-μνημονιακού αγώνα, καταπιάνονται τώρα με άλλο, ακόμα πιο κρίσιμο εθνικό ζήτημα: την αμφισβήτηση της σοβαρότητας της πανδημίας και την αντίσταση σε κάθε μέτρο - και άρνηση σε κάθε μέσο - αντιμετώπισής της. Τελικά, κάθε κρίση - οικονομική ή υγειονομική - είναι μία ευκαιρία γι' αυτόν τον λαό να επιδείξει την ευρηματικότητά του στις απόπειρες αυτοκτονίας του...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Αναμνήσεις από ένα εκλογικό κιόσκι...