Σκιές πάνω στον Άρειο Πάγο, κάτω απ' την Ακρόπολη. Καθώς η νύχτα πέφτει...

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Το φως πίσω απ' την πόρτα...

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Η Φύση θα μας επιστρέψει αύριο ό,τι της δίνουμε σήμερα!

Ένα video οικολογικής ευαισθησίας, με ένα σημαντικό μήνυμα - προειδοποίηση προς τον άκριτα καταναλωτικό άνθρωπο της εποχής μας...

 

Περπατώντας στα σοκάκια της Πλάκας

 

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Μαθηματικά: Η άλλη όψη της Μουσικής!

<< Η ψυχολογία του μαθηματικού ερευνητή είναι πολύ κοντύτερα σε αυτήν του ποιητή ή του μουσικοσυνθέτη, του ανθρώπου που τον απασχολεί η δημιουργία του Ωραίου και η αναζήτηση της Αρμονίας και της Τελειότητας. (Ο μαθηματικός) είναι διαμετρικά αντίθετος από τον πρακτικό άνθρωπο, τον μηχανικό, τον πολιτικό ή τον επιχειρηματία.>>

(Απόστολος Δοξιάδης, "Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ" )

Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα! Πράγματι, όσοι έχουν "πατήσει και στις δύο βάρκες" γνωρίζουν καλά ότι η εναγώνια απόλαυση της επίλυσης ενός δύσκολου μαθηματικού προβλήματος δεν διαφέρει πολύ από εκείνη της αναζήτησης ενός καλού μουσικού θέματος για τη σύνθεση μίας σονάτας...

Αντιθέσεις...

Όταν μια χούφτα φως τολμά να αμφισβητεί το σκοτάδι που απλώθηκε στην πόλη...

Το συντριβάνι στο πάρκο του Ζαππείου

Το Ζάππειο Μέγαρο, στο βάθος, φωτισμένο και γιορτινό. Μα την παράσταση κλέβει πάντα το νερό, μοναχικό στο μέσο του πάρκου... (Ναι, η Αθήνα μπορεί να είναι κι όμορφη!)

Καθώς βραδιάζει στο Ζάππειο...

Το Μέγαρο φωτεινό και γεμάτο επισκέπτες. Όμως η "Αίγλη", η ιστορική καφετέρια του Ζαππείου, σκοτεινή και έρημη. Τόπος συναντήσεων κάποτε, τώρα συναντούνται μόνο οι αναμνήσεις... Ευτυχώς λειτουργεί ακόμα ο κινηματογράφος.

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Photo: C.J.Papachristou

Μίκης Θεοδωράκης: "Άσμα Ασμάτων" | Μαρία Φαραντούρη

Τολμώ να πω, το ωραιότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για το Ολοκαύτωμα (με εξαίρεση, ίσως, την "Συμφωνία των Λυπημένων Τραγουδιών" του Γκορέτσκι)...

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου

με το καθημερνό της φόρεμα

κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς, 

του Νταχάου κοπέλες, 

μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι, 

δεν είχε πια το φόρεμά της

ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου, 

η χαϊδεμένη από τη μάνα της

και τ' αδελφού της τα φιλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν, 

κοπέλες του Μπέλσεν, 

μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία

μ' ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι, 

με κίτρινο άστρο στην καρδιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου, 

η χαϊδεμένη από τη μάνα της

και τ' αδελφού της τα φιλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.