Κατασκοπεύοντας από του Φιλοπάππου τη νύχτα να πέφτει στον Πειραιά...

Περί "ιδιορρυθμίας" και "κανονικότητας"...

Αν σου λένε ότι είσαι "ιδιόρρυθμος" και όχι "κανονικός", επειδή ακολουθείς αυτό που έχει ανάγκη ο εαυτός σου αντί να ετεροκαθορίζεσαι με βάση το "ρεύμα" που ορίζουν οι άλλοι, πες ένα "ευχαριστώ" : σου λένε την αλήθεια!

Ο ιδιόρρυθμος λειτουργεί με βάση τον ίδιο ρυθμό ("ί-δι-ος", δηλαδή "δικός του", "προσωπικός", όχι με την συνήθη σημασία "όμοιος" ). Με απλά λόγια, ο ιδιόρρυθμος ακολουθεί τον εαυτό του και όχι τις επιταγές (και τις συνταγές) των άλλων.

Από την άλλη, ο "κανονικός" είναι αυτό που λέει η λέξη: εκείνος που ακολουθεί προκαθορισμένους κανόνες. Τρώει ό,τι τρώνε (και τις ώρες που τρώνε) οι άλλοι, διασκεδάζει με τον τρόπο που διασκεδάζουν οι άλλοι, πηγαίνει διακοπές όποτε - και όπου - και όπως πηγαίνουν οι άλλοι, χρησιμοποιεί φράσεις-κλισέ που λένε οι άλλοι, σκέφτεται - πράττει - ακόμα και αναπνέει όπως οι άλλοι... Είναι ο άνθρωπος που αισθάνεται "ο εαυτός του" μόνο όταν τυγχάνει αποδοχής από το κοπάδι στο οποίο (συνειδητά ή ασυνείδητα) είναι ενταγμένος.

Συμπέρασμα: Αν σε χαρακτηρίσουν "ιδιόρρυθμο", να το θεωρήσεις ως φιλοφρόνηση. Ακόμα κι αν δεν το εννοούν έτσι...

Πώς μία βόλτα στην Πλάκα δίνει απάντηση σε ένα επιστημονικό αίνιγμα!

Μετά από επίπονη έρευνα πολλών χρόνων, σήμερα κατόρθωσα επιτέλους να δώσω απάντηση σε ένα ερώτημα που απασχολεί ολόκληρη την επιστημονική κοινότητα: Γιατί δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ εξωγήινοι στη Γη.

Αν βρεθεί κάποιος να περπατά ανάμεσα σε ένα τεράστιο πλήθος στην Πλάκα, και είναι ο μόνος που μιλάει ελληνικά και ο μόνος που φοράει μάσκα, θα καταλάβει αμέσως πώς θα αισθανθεί ένας εξωγήινος αν ποτέ κάνει το λάθος να έρθει στη Γη!

Κορόιδο είναι να το τολμήσει;

Όταν το νερό ερωτοτροπεί με το φως...

Ζάππειο: Το συντριβάνι τη νύχτα

Bruno Walter: Ένας ευγενής τού πόντιουμ!

 Ο Bruno Walter υπήρξε από τις ευγενέστερες μορφές της γενιάς του στον χώρο της διεύθυνσης ορχήστρας, σε αντίθεση με τυραννικούς δικτάτορες του πόντιουμ όπως, λ.χ., ο Toscanini ή ο Klemperer. (Ο τελευταίος επέκρινε τον Walter για την ευγενική του μεταχείριση στους μουσικούς της ορχήστρας. Έλεγε μάλιστα χαριτολογώντας ότι, σε σύγκριση με τον Walter, εκείνος ήταν "απόλυτα ανήθικος"!)

Όμως, ας μη μας ξεγελά το ευγενικό ύφος του Walter, αφού υπήρξε τόσο τελειομανής και απαιτητικός ώστε συχνά εξαντλούσε τα όρια της αντοχής των μουσικών του μέχρι να πάρει το αποτέλεσμα που ήθελε!

Στο video βλέπουμε μία πρόβα της δεύτερης συμφωνίας του Brahms, καθώς και μία συνέντευξη του Walter στην αμερικανική τηλεόραση. Η λατρεία του για τον Wagner, τον Mozart και τον Mahler είναι κάτι περισσότερο από εμφανής!

Σύνταγμα: Το Εθνικό Θέατρο, από τα τουριστικά αξιοθέατα της Αθήνας

Το "Στάδιο"

Ο Πύργος των Ανέμων στη Ρωμαϊκή Αγορά

Maurice Abravanel: Ένας μεγάλος «άγνωστος» μαέστρος!

 Στην Ελλάδα είναι σχετικά άγνωστος, αν και γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (1903). Στην Αμερική θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους μαέστρους που εργάστηκαν στη χώρα εκείνη, ο άνθρωπος που κατ' ουσίαν δημιούργησε τη Συμφωνική της Γιούτα (Utah Symphony Orchestra). Ήταν η πρώτη αμερικανική ορχήστρα που, κάτω από τη δική του διεύθυνση, ηχογράφησε το σύνολο των 9 Συμφωνιών (συν το Adagio της 10ης) του Gustav Mahler. Και ομολογώ ότι αγαπώ τις ερμηνείες του στον Μάλερ περισσότερο από εκείνες, π.χ., του Leonard Bernstein!

Στο video που ακολουθεί παίρνουμε μία γεύση από τους ήχους της ορχήστρας του Maurice Abravanel (1903-1993). Το υπέροχο Adagietto από την Πέμπτη Συμφωνία του Μάλερ "ντύνει" μουσικά τις εικόνες των κυμάτων της θάλασσας του Νέου Πύργου, ενός (κάποτε) προσφυγικού χωριού στη Βόρεια Εύβοια...

«Τριστάνος και Ιζόλδη»: Όταν οι νότες λένε περισσότερα απ' όσα επιτρέπεται να πουν οι λέξεις...

Σε μία συνέντευξή του στην αμερικανική τηλεόραση, ο μεγάλος μαέστρος Bruno Walter μίλησε για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στην ανάπτυξή του ως μουσικού η όπερα "Τριστάνος και Ιζόλδη". (Να σημειώσουμε ότι, εκτός από θαυμαστής της μουσικής του Βάγκνερ, ο Walter υπήρξε και προσεκτικός μελετητής των εγχειριδίων του Βάγκνερ πάνω στη διεύθυνση ορχήστρας.) Όπως είπε, λοιπόν, στη συνέντευξη εκείνη ο Walter, είναι αδύνατο να διευθύνει σωστά τον "Τριστάνο" ένας μαέστρος που δεν είναι σε θέση να βιώσει αληθινό πάθος!

Πράγματι, ακόμα και το ορχηστρικό Πρελούδιο της όπερας είναι ένας ύμνος στο ερωτικό πάθος. Κάτι περισσότερο: μία ιμπρεσιονιστική μουσική απεικόνιση του πάθους, με τις διαδοχικές κλιμακώσεις και αποκλιμακώσεις της έντασης της ορχήστρας να δηλώνουν πολύ περισσότερα απ' όσα θα μπορούσε να περιγράψει ένα ποιητικό κείμενο ή ένας πίνακας ζωγραφικής!

Ακούμε εδώ το Πρελούδιο του "Τριστάνου" από έναν αληθινά "παθιασμένο" μαέστρο: τον Leonard Bernstein, που διευθύνει τη Συμφωνική της Βοστώνης. (Αν και, έχοντας ακούσει ολόκληρη την όπερα όπως την ηχογράφησε ο Bernstein στη Βαυαρία, έμεινα με την εντύπωση μίας άκρως ακαδημαϊκής προσέγγισης με απόλυτο σεβασμό στην παραμικρότερη λεπτομέρεια της παρτιτούρας. Με άλλα λόγια, ήταν η μετρημένη ερμηνεία ενός καθηγητή πανεπιστημίου, όχι η ανεξέλεγκτα αυθόρμητη ερμηνεία ενός ασυγκράτητου ρομαντικού!)

Καθώς βραδιάζει στον Άρειο Πάγο...