Ο φαύλος κύκλος της αιώνιας εφηβείας μας...

Σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, τόσο απρόβλεπτα, τόσο επικίνδυνα, νιώθουμε σαν τους έφηβους που, μετά τα χρόνια του μακάριου, σχεδόν αφελούς εφησυχασμού τους για τις "αυτονόητες" και "αδιαπραγμάτευτες" βεβαιότητες της ζωής, έρχονται κάποια στιγμή πρόσωπο με πρόσωπο με μία σκληρή πραγματικότητα για την οποία ελάχιστα ήταν προετοιμασμένοι.

Τώρα ξέρουμε πως αυτονόητες μακαριότητες δεν μπορούν να υπάρξουν αν, ως ανθρώπινη κοινότητα, δεν τις προασπίζουμε συνεχώς. Όπως με οδυνηρό τρόπο χρειάστηκε να μάθουμε το 1914, το 1939, το...

Όμως, κάποια στιγμή το μάθημα και πάλι θα το ξεχάσουμε, μέσα στον αυτοκαταστροφικό φαύλο κύκλο της αιώνιας εφηβείας μας...

------------------------------------------------

                                Αθέατα σύννεφα...

Τρελοί κι ανυποψίαστοι 

διαβήκαμε τους δρόμους του καιρού 

έφιπποι στης αθανασίας τ’ αλαζονικό μας 

το αυτονόητο, 

με έπαρση πολλή κατάματα 

τον ήλιο ατενίζοντας 

μες στο γαλάζιο, άνεφο ουρανό... 

Πώς δεν τα είδαμε που έρχονταν τα σύννεφα; 

Πώς δεν ακούσαμε τον κεραυνό από μακριά; 

Πώς δε μυρίσαμε στο χώμα τη βροχή; 

Τώρα μένω πια μάταια ν’ αναζητώ 

τ’ αυτάρεσκα χαμόγελα 

της σίγουρής μου αυθάδειας, 

τον κόσμο εκείνο το «μηδαμινό» 

που έλεγαν μου ανήκε, 

την πόρτα πάντα πρόθυμα 

χωρίς να με ρωτά 

ν’ ανοίγει σαν γυρνώ, 

τις μυρωδιές απ’ το φαΐ 

ποτέ που δεν ετοίμασα... 

Όμως, σα δείτε τα παιδιά 

μην τους χαλάτε τ’ όνειρο, 

της αυταπάτης το άλογο 

μην τ’ αγριεύετε 

τόσο ωραίο που μοιάζει το ταξίδι! 

Τρελά κι ανυποψίαστα 

αφήστε να διαβαίνουνε 

τους δρόμους του καιρού 

μες στα δικά τους τ’ αλαζονικά 

τα «αυτονόητα». 

Ώσπου να δουν τα σύννεφα, 

ν’ ακούσουν τη βροντή, 

την πρώτη να μυρίσουν τη βροχή 

κάποια στιγμή στο χώμα...

(Από την Παραληρηματική Τριλογία)