Χριστόφορος Παπακαλιάτης: Ο ναρκισσισμός του σκηνοθέτη μπροστά στην κάμερα

Ξεκινώ με μια καθαρά προσωπική θέση: Σε μία κινηματογραφική παραγωγή ή μια τηλεοπτική σειρά, ο ηθοποιός είναι ηθοποιός και ο σκηνοθέτης είναι σκηνοθέτης. Με άλλα λόγια, θα πρέπει κάποιος να επιλέξει αν θα είναι μπροστά ή πίσω από την κάμερα, ως πρωταγωνιστής ή ως καθοδηγητής και γενικός κουμανταδόρος. Γιατί, αν επιλέξει και τους δύο ρόλους ταυτόχρονα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ενδώσει στον πειρασμό της ναρκισσιστικής υπερ-προβολής της εικόνας του σε σχέση με το υπόλοιπο καστ. Και, αυτή η υδροκέφαλη ασυμμετρία, προϊόν συνδυασμού αυταρέσκειας και εξουσίας, θα είναι σίγουρα βλαπτική για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Αυτόν τον κίνδυνο τον έλαβε υπόψη ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ όταν σκηνοθέτησε το αριστούργημά του "Ordinary People" (1980). Έτσι, απέφυγε την παγίδα της ωραιοπαθούς αυτο-αναφορικότητας του σκηνοθέτη, διευθύνοντας την παραγωγή από το πίσω μέρος και μόνο της κάμερας.

Γράφω αυτές τις σκέψεις με αφορμή ένα video που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο Διαδίκτυο, με θέμα μία "ερωτική σκηνή" από την τηλεοπτική σειρά "Maestro" (την οποία σειρά, ομολογώ, δεν παρακολουθώ). Η σκηνή περιγράφει μία ερωτική φαντασίωση, όχι ένα "πραγματικό" (βάσει του σεναρίου) γεγονός. Έτσι, θα μπορούσε να αποδοθεί παρεμφατικά - θα έλεγα, ιμπρεσιονιστικά - με χρήση ειδικών εφέ που να αναδεικνύουν την επιθυμία χωρίς να εστιάζουν με γεωμετρική λεπτομέρεια στον τρόπο.

Αντί τέτοιας, καθαρά καλλιτεχνικής επιλογής, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σκηνοθετεί τον εαυτό του σε μία κιτς παραλλαγή μιας φημισμένης ερωτικής σκηνής από το "Pretty Woman", σε εκδοχή "τσόντας" που - δήθεν - παράγει καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Έχοντας προφανώς στο μυαλό του την μέση εκπρόσωπο μίας μερίδας του τηλεοπτικού κοινού που αποτελεί target group για τους σπόνσορες της σειράς: την στερημένη μικρο-μεσοαστή που σιελορροεί στη θέα των επιμελώς εκτιθέμενων ακάλυπτων "προσόντων" του ναρκισσευόμενου ηθοποιού-σκηνοθέτη!

Δεν ξέρω αν "πήρε φωτιά το Τουίτερ" εξαιτίας της εν λόγω σκηνής, όπως μας βεβαιώνουν τα ηλεκτρονικά μέσα ιδιοκτησίας του καναλάρχη. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι, για μία ακόμα φορά ο Παπακαλιάτης χάνει το μέτρο. Όπως κάποτε που είχε την έμπνευση να παρομοιάσει μία πολυεθνική εταιρεία με το... Άουσβιτς! Όμως, ο εύκολος εντυπωσιασμός δεν παράγει πάντοτε Τέχνη...