Προτού η γυναίκα καταδικάσει (ορθώς!) τον σκληρό και βίαιο άντρα, ας αναγνωρίσει το δικό της μερίδιο ευθύνης στη διαμόρφωση του ανδρικού στερεότυπου...
Την ιστορία την άκουσα πριν πολλά χρόνια στο σαλόνι ενός κομμωτηρίου. Μία νέα κοπέλα είχε μπλέξει με έναν πολύ «μάτσο» τύπο, από εκείνους που θεωρούν την ευγένεια του χαρακτήρα σαν «φλωρίστικη» αδυναμία και την αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ήταν συχνά βίαιος μαζί της και, γενικά, της κακοφερόταν. Κάποια στιγμή εκείνη δεν άντεξε άλλο και τον παράτησε. Λίγο αργότερα, γνώρισε ένα ευγενικό παιδί που της φέρθηκε άψογα. Ήταν και «συμπαθέστατος», κατά δήλωσή της.
Δεν πέρασε πολύς καιρός ώσπου να καταλάβει πως δεν μπορούσε να νιώσει γι’ αυτόν καμία ουσιαστική έλξη. Η πολλή του ευγένεια την «ξενέρωνε», και άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η απουσία της βίας από τη σχέση λειτουργούσε σαν κατασταλτικό του πάθους. Όπως ομολόγησε, της έλειψε εκείνος «ο αληθινός άντρας» που «την πλάκωνε στα χαστούκια» και μετά την τραβούσε με σιγουριά κοντά του για τη συμφιλίωση – προεόρτιο ερωτικής πανδαισίας! Ήταν ο μόνος που την έκανε να νιώθει «ασφαλής». Και, δίχως να το πολυ-σκεφτεί, γύρισε πίσω στους γνώριμους πόνους...
Ερχόμαστε πιο κοντά στο σήμερα... Την πρώτη περίοδο της πανδημίας (όταν στέλναμε sms για να πάμε στο φαρμακείο και το σούπερ-μάρκετ) με είχε σοκάρει, θυμάμαι, ένας διάλογος σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ανάμεσα σε κυρίες της υψηλής κοινωνίας, οι οποίες δήλωναν φανατικές θαυμάστριες ενός γνωστού, τότε, από τις καθημερινές ενημερωτικές τηλεοπτικές εμφανίσεις του, και φημισμένου για το μπρουτάλ στυλ του, υφυπουργού της κυβέρνησης. Όπως ομολογούσαν η μία στην άλλη, αυτός ήταν «ο πραγματικός άντρας», ο άξιος να τον ποθήσει μία γυναίκα, και όχι «κάτι ευαισθητούληδες» που κυκλοφορούν εκεί έξω!
Τις δύο ιστορίες τις επέλεξα τυχαία. Θα μπορούσε κάποιος να παραθέσει αμέτρητες άλλες που γεννούν ερωτήματα σχετικά με τα κριτήρια αξιολόγησης του άντρα από τη σημερινή γυναίκα. Η αντίφαση είναι προφανής και, σχεδόν, τρομάζει: Από τη μία, η γυναίκα εκφράζει αποστροφή για το δίχως λεπτότητα, ευαισθησία και ενσυναίσθηση αρσενικό. Από την άλλη – ακόμα κι αν δεν το ομολογεί ανοιχτά – η γυναίκα απαξιώνει (ενίοτε χλευάζει) τον άντρα που διαθέτει σε «υπερβολικό» βαθμό αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά, ενώ δοξάζει το αντίθετό του.
Αποθεώνει, έτσι, έναν ακατέργαστο νάρκισσο ηθοποιό – που δηλώνει ανερυθρίαστα ότι, αν ρίξεις και λίγο ξύλο σε μία γυναίκα λόγω... «πάθους», δεν τρέχει τίποτα! – και τον στέλνει με την ψήφο της να κάνει ντόλτσε βίτα στο εξωτερικό ως οιονεί ευρωβουλευτής. Μα, όταν μαθευτεί ότι ο εν λόγω «σκληρός άντρας» διώκεται για βιασμό και κακοποίηση (σε απόλυτη δικαίωση της λαϊκής έκφρασης «**** και δέρνει»), η γυναίκα θυμάται τότε ότι στον έρωτα δεν αρκούν οι τέλειοι γραμμωτοί και το θεληματικό πηγούνι αλλά είναι απαραίτητη και η συναισθηματική κατάθεση. Βέβαια, κι αυτή με μέτρο, αφού το πολύ το συναίσθημα είναι για τους «ευαισθητούληδες»!
Προτού, λοιπόν, η σύγχρονη γυναίκα καταδικάσει (αυτονοήτως!) τον σκληρό και βίαιο άντρα, ας αναγνωρίσει το δικό της μερίδιο ευθύνης στη διαμόρφωση του ανδρικού στερεότυπου. Αν υποτεθεί, βέβαια, ότι η έννοια «άνδρας» εξακολουθεί να υφίσταται ως «πολιτικά ορθή»...
Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου