Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι

Τους πύργους έσβησε το κύμα 

που είχαν χτίσει τα παιδιά, 

κρύφτηκε απρόθυμα 

το τελευταίο κομμάτι ουρανού 

μες στο θολό που απόμεινε το γκρι. 

Εκεί που κάποτ’ αγναντεύαμε τα δειλινά 

στερέψαν από βλέμματα τα πέλαγα, 

μείνανε μάταια να καρτερούν 

καράβια που δε θάρθουνε ποτέ. 

Έλαμπαν διάφανοι οι ορίζοντες, 

τα σπίτια ασπρίζαν στην αντικρινή ακτή 

που τώρα πια φαντάζει μακρινή 

σα μια εικόνα μαγική πίσω απ’ τα σύννεφα. 

Χορτάρια αφρόντιστα, ξερά κλαδιά 

εκεί που ευωδιάζαν νυχτολούλουδα, 

από τις γλάστρες που στολίζαν την αυλή 

μονάχα έμεινε το χώμα... 

Εκεί που αναζητούσαμε δροσιά 

μόνα τους έμειναν τα δέντρα, 

εκεί που βρίσκαμε ζεστό ψωμί 

έμειναν μόνοι οι φούρνοι, 

εκεί που ολονυχτίς μεθούσαμε 

μονάχη έμειν’ η ταβέρνα, 

εκεί που μας ξυπνούσε η γειτονιά 

μόνα τους έμειναν τα σπίτια, 

εκεί που σβήναμε τη δίψα τ’ απογεύματα 

έμεινε μόνη η βρύση, 

εκεί που ανυποψίαστοι γελούσαμε  

έμεινε μόνη η θλίψη... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)